Mizanpaj 1 - Yeni Demokrat Gençlik

Transkript

www.yenidemokratgenclik.net
YENI DEMOKRAT
GENCLIK
Aylık Siyasi Gençlik Dergisi
* Sayı 178
* Ekim 2013
*Fiyatı: 2 TL
*ISSN: 1302-7506
Yeni Demokrat Genclik
1
RAT
K
O
M
E
YENİ D
K
GENÇLİ
Merhaba…
“Eylül Sendromu”nun gerçeğe dönüştüğü, isyan ve
direnişin yükseldiği günlerden geçtik/geçiyoruz. Direniş, egemenlerin korkularını büyütürken sınıf, devrim
ve demokrasi mücadelesinde umudumuz tazelendi,
coşkumuz arttı.
Bu coşkuyu, dergimiz ve internet sitemiz üzerinden yaptığımız tartışmaların sonuçlarından da rahatlıkla görebilmekteyiz. Dergimizin bu sayısında
elimize ulaşan haber, yorum ve değerlendirme sayısındaki artışta bunun bir yansımasıdır.
Bu sayımızı daha kolektif bir şekilde çıkarttığımızdan söz edebiliriz. Aynı şekilde yeni açtığımız in-
ternet sitemizdeki canlılığı farketmişsinizdir.
Bu canlılığı ve coşkuyu, YÖK’ün kuruluş günlerine yaklaştığımız şu zamanda daha fazla ivmelendirmemiz gerektiğini düşünüyoruz.
Özellikle “anlık” olması bakımından sitemizi güçlendirmek için tüm okurlarımızın katkılarını, paylaşımlarını bekliyoruz.
Bu sayımızda sizleri “#BAŞKALDIRIYORUZ;
Polis Defol Üniversiteler Bizimdir!” kampanyamıza,
Suriye gündemi, Gülsuyu Mahallesi’ndeki çeteleşme,
liseli ve üniversiteli gençliğe dair yazılarımızı sizinle
paylaşıyoruz.
Umutla ve İsyanla…
BİZE FACEBOOK VE TWİTTER’DAN ULAŞIN!
facebook.com/YDG.online
@YeniDemokratGen
www.yenidemokratgenclik.net
yenidemokratgenç[email protected]
[email protected]
İsyan........................................................... 2-3
Kolektifin Sesi ........................................ 20-21
Denge Ciwanê ......................................... 12-13
Forum .......................................................... 29
Özgür Okul .................................................... 8
Suriye Üzerine ....................................... 14-17
Gülsuyu’nda Çete Saldırıları.................... 18-19
UMUT YAYIMCILIK
VE BASIM SANAYİ LTD. ŞTİ.
Yönetim yeri: Gureba Hüseyinağa
Mah. İmam Murat Sk. No: 8/1 Aksaray/Fatih/İstanbul Tel: (0212) 521 34
30 Faks: (0212) 621 61 33 Sahibi ve
Yazıişleri Müdürü: Çilem İLASLAN
Baskı: Yön Matbaacılık Davutpaşa Cd.
Güven San. Sit. B Blok, No: 366 Tel:
(0212) 544 66 34
e-posta: [email protected]
BÜROLAR
Gençliğe Notlar ........................................ 24-25
Genç Kadın ................................................... 32
Bellek ...................................................... 39-40
Kartal: İstasyon Cd. Dörtler Ap. No: 4/2 Tel: (0216) 306 16 02
Ankara: Sağlık Mh. Sağlık Sk. Torum Ap. 19/9 Sıhhiye/Çankaya
Tel: (0312) 433 10 23
İzmir: 856. Sk. No: 48/203 Kemeraltı/Konak Tel: (0232) 445 16 15
Erzincan: Ordu Cd. Ordu İşhanı Kat: 3 Tel: (0446) 223 45 82
Dersim: Moğultay Mh. Sanat Sk. Arıkanlar İşhanı Kat: 2 No: 8
Bursa: Selçuk Hatun Mh. Ünlü Cd. Sönmez İşsarayı Kat: 2 No: 185
Heykel Tel: (0224) 224 09 98
Mersin: Çankaya Mh. 4716 Sk. Güneş Çarşısı No: 32 Kat: 2 Akdeniz
Tel: (0324) 232 10 80
Avrupa Merkez Büro: Weseler Str 93 47169 Duisburg-Almanya
Tel: 0049 203 4060 958
2
Sürecin şifreleri:
Demokrasi ve Devrim
Milyonları etkisi altına alan, sokağa çıkartan, slogan ve de taş
attıran Gezi Ayaklanması, fiili direniş günlerini büyük oranda geride bıraksa da yankıları, etkileri halen devam etmektedir. ODTÜ ormanından geçmesi planlanan yol, Tuzluçayır’da yapılmak istenen cami-cemevi, Ahmet Atakan’ın katledilmesi ve daha irili ufaklı birçok itekleyici güç Gezi Ayaklanması’nın nadide günlerinin ardından girilen “forumlar” sürecinden sonra yeni kıvılcımların oluşmasını sağlamıştır. Bu
kıvılcımlar devletin hafızasına “Eylül sendromu” olarak kodlanan sürecin ilk fişekleri olmuştu.
Bu anlamda ODTÜ ve Tuzluçayır direnişinde kıvılcımların parlamasında biz YDG’lilerin de mütevazı katkıları bulunmaktaydı. İki haftaya yakın süre devam eden cami-cemevi
protestolarında YDG olarak her gün çatışma alanlarında yerlerimizi alarak halkın asimilasyona karşı sergilediği direnişin
bir parçasıydık.
Yapımı uzun bir zamandır planlanan ancak Gezi’yle ve bilhassa da Melih Gökçek’in şahsi çabalarının da yoğun bir etkisiyle yolun yapım çalışmalarına son sürat devam edilmek istenmiştir.
Ne var ki “hiçbir şey eskisi gibi değildir”. Başta ODTÜ öğrencileri ve mahalle halkı olmak üzere geniş bir kitle tarafından “Eylül sendromu”nun ilk semptomları açığa çıkmıştı. Öğrenciler “bu daha okulların açılmamış hali” diyerek yakın
geleceğin egemenler cephesinden korkutuculuğuna vurgu
yaparak; Çevre ve Şehircilik Bakanlığı’nı yolun tünel şeklinde ormanın altından, ağaçlara “zarar verilmeksizin” yapılacağını duyurmak zorunda bırakan eylemlere imza attı!
ODTÜ direnişinin paralel günlerinde Tuzluçayır’da cami-cemevi inşaatının temel atma törenleri adeta, başta projenin sahipleri açısından, hüsrana sebep oldu. Fethullah Gülen’in “kardeşlik projesi” diyerek ikna etmeye çalıştığı kitle özellikle
ilk birkaç gün boyunca Tuzluçayır Meydanı’na akmış ve orada olmanın dışında esasen de fiili direnişe dâhil olmuştu.
Gezi Ayaklanması’nda dinamikleri itibariyle
etkin bir rol oynayan Aleviler’in aynı dinamikleri yeniden sahne aldı. Gülen’in ‘cami-cemevi’ olarak ortaya koyduğu ve İzzettin Doğan’ın ‘aşevi’ önerisiyle desteklenen ve tüm masrafları Gülen Cemaati’nin karşılayacağı
inşaat çalışmaları durdurulamasa da Aleviler cephesinden asimilasyon projelerine karşı tok bir sesin çıkarılması sağlanabildi.
“Özlenen” demokrasi
Ülkemizde mevcut faşist diktatörlük özelliği gereği kendi iktidarına yönelen her muhalif sesi olanca şiddetiyle bastırmak
istemekte; yasak, baskı sarmalında sömürüye tam gaz devam
etmektedir. Halk içindeki sınıfların, sınıfsal koşulları itibariyle
biriktirdiği öfke dinamikleri farklılaşsa da “yasak, baskı” kapsamındaki talepler Gezi Ayaklanması’nın esaslı çıkış noktasını
ve en temel ortak noktayı oluşturmaktadır. Burada talep edilen demokrasidir; yasaklamaların ve baskıların son bulması ve
bu kapsamda esas sorumlu görülen Tayyip’in, hükümetinin istifasıdır.
Ayaklanan kitlenin tamamının taleplerinin aynı noktada olduğunu iddia etmesek de büyük bir kitlenin “demokrasi” talebinin altını kalın çizgilerle çizdiği açıktır. Bu durum ayaklanmanın esasen sınıfsal karakterine dikkat çekmekle birlikte bizler açısından yeni görevlere de işaret etmektedir. “Özlenen” demokrasinin; ayaklananların niteliği, sınıfsal özü, mevcut bilinci gereği net olarak ortaya konduğu iddia edilemez.
Demokrasi sorununu, özünde devrim sorunu olarak gören
bizlerin görevinin kitlelerdeki arayışı doğru ve olabildiğince
ileri bir noktaya taşımak olduğu anlaşılmalıdır. Öyle ki ayaklanmada; sınıfsal öz itibariyle, sorunun doğru ortaya konduğu iddia edilemez. Kendiliğinden hareketlerin yapısal özelliği gereği bu durum olağandır.
Gezi Ayaklanması da dahil devamında gelişen fiili direnişlerde-çatışmalarda kolluk kuvvetlerine teknik üstünlüklerine rağmen galip gelinmesinde başta genç komünistler ve genç
devrimcilerin büyük oranda katkısı vardır.
Gezi’nin ruhuyla YÖK’e hazırlanalım,
YÖK’ü YOK edelim!
Bilindiği üzere 80 AFC’siyle üniversitelerin neo-liberal politikalara uyum sağlayabilmesi amacıyla üniversitelerde jandarmalık yapması için oluşturulan YÖK’ün kuruluş tarihi de
yakınlaşıyor.
Geçtiğimiz yılda sermayenin gelişen ihtiyaçlarına daha fazla yanıt olabilmesi için yeniden dizayn edilen YÖK’le birlikte üniversiteler daha fazla sermayeye açıldı, daha fazla ticarileştirildi. Bununla birlikte YÖK’ün tabanından tavanına kadar
yönetim biçimleri ve atamaları bir bütün değiştirilerek mevcut hükümetin bir kurumu haline getirildi.
Toplum için bilim mantığından tamamen uzaklaşan üniversitelerde “bilim” ticari açıdan kazancı yükseklik kıskacına
alınmış ve akademisyenlere de performansa dayalı ücret uygulamasının adımları atılarak bu durum tamamen kontrol altına alınmak istenmişti.
İçerisinden geçtiğimiz dönemin özgün koşulları, devrimci dinamiği ve militan rengi düşünüldüğünde bu seneki 6 Kasım’ın diğer 6 Kasım’lara hiç benzemeyeceğini görebiliriz. Önümüzdeki ayda yapılacak olan YÖK protestolarını “#Başkaldırıyoruz!” şiarlı kampanyamızın çalışmalarıyla birleştirerek
sürece hazırlanmamız gerekmektedir.
Bu bağlamda tüm yerellerimizde 6 Kasım hazırlıklarını, Taksim Gezi süreciyle, direniş şehitleriyle, polis terörünü teşhir eden
bir içerikte ve elbette kampanyamızın bir dinamiği olarak ele
almak yararlı olacaktır.
“DemokratikleşME paketi”
3
AKP hükümeti tarafından davul zurnalarla, toplamda medya
üzerinden büyük yaygaralar kopartılarak müjdelenen “demokrasi
paketi” 30 Eylül’de açıklandı. Kopartılan yaygarayla sanki sistem üzerinde birçok yeniliği getirecekmiş hissi yaratılarak şişirildikçe şişirilen “demokrasi paketi”n “fos”luğu açıklanır açıklanmaz anlaşıldı. Zaten Tayyip Erdoğan’ın demokrasi paketinin arifesinde “tek dil, tek bayrak tek vatan, tek devlet” temalı
konuşması pakette bizleri nelerin beklemediğini gözler önüne sermeye yetmişti.
Kamuoyuna duyurulan paketin mevcut haliyle AKP hükümeti nezdinde bir seçim yatırımından başka bir şey olmadığı ayan beyan ortada! Paket açıklandıktan sonra üzerinde tartışılan maddelerin birkaçına baktığımız zaman dahi paketin niteliksizliği ortaya çıkıyor, deyim yerindeyse paket çok konuşuyor ama hiçbir şeyi değiştirmiyor!
Seçim tartışmaları üzerinden herkesin dertli olduğu konu
pakette ele alındı. Seçim barajı konusunda oynama yapılarak
biçimsel bir değişikliğe gidildi. “3 farklı alternatifi tartışmaya açıyoruz” diyerek seçenek de sunan Tayyip Erdoğan’ın mantığında yatan şey bazı partilerin tamamen temizlenmesi ve
BDP’nin T. Kürdistan’ına hapsedilmesi. Seçenekler ise şöyle:
“Mevcut %10’luk barajın devam etmesi, barajı % 5’e çekip, 5’li gruplandırmayla Daraltılmış Bölge Seçim Sistemi’ni
yürürlüğe koyulması ya da barajın tamamen kaldırılarak, Dar
Bölge Seçim Sistemi’ne geçilmesi…”
Paket kapsamında yapılan bir başka değişiklik ise “Cebir
veya tehdit kullanarak, ya da hukuka aykırı başka bir davranışla, bir kimsenin inanç, düşünce veya kanaatlerinden kaynaklanan yaşam tarzına ilişkin tercihlerine müdahale edenlere,
ya da bunları değiştirmeye zorlayanlara, 1 yıldan 3 yıla kadar hapis cezası”! İlk bakışta kulağa hoş gelen bu “değişiklik”
sıra uygulamaya geldiğinde adaletin kefesi yine ezen ulustan
ve hâkim mezhepten yana basacak, çünkü TC tarihi bunun örnekleriyle doludur.
Bu yasadan doğru verilecek cezalar elbette “camilere
ayakkabıyla girip, içki içenlere” yönelik uygulanacaktır. Ya
da Alevi evlerinin işaretlenmesine karşı çıkanların, Maraş
katliamını protesto edenlerin ceza alması için uğraşılacaktır.
Paketten çıkan içi boş yasalar böyle uzayıp gidiyor.
Açılımlarıyla, demokratikleşme paketleriyle beklentileri her zaman bir başka bahara bırakmayı öğrenen egemenlere karşı artık bizim de tüm sıcaklığıyla öğrendiğimiz
bir yöntem var. Hakların, demokrasinin nasıl verilmediğini istenildiğinde alındığını, bununda isyan dolu günlerde
meclislerde değil, sokaklarda olduğunu hep birlikte deneyimledik.
Pratik içerisinde yaşayarak edindiğimiz bu deneyim mücadele tarihimiz boyunca hep yanımızda olacaktır!
4
Divan toplantısı gerçekleştirildi
Yeni Demokrat Gençlik olarak Mayıs ayının sonu itibariyle
başlayan Gezi Ayaklanması’nın verdiği heyecan ve enerjiyle
önümüzdeki 3 aylık süreci tartışmak-örgütlemek amacıyla
14-15 Eylül’de Ankara’da gerçekleştirdiğimiz divan toplantısı birçok alanın katılımı ile beraber coşkuyla sona erdi.
Birinci gün (14 Eylül)
Gezi İsyanı’nda şehit düşenleri anarak başladığımız toplantımıza divan seçimi ve gündemlerin belirlenmesi ile devam ettik. Ajitasyon ve propagandayı, kitlelerin örgütlenmesindeki önemli rolü nedeniyle ilk gündem başlığımız olarak
belirledik.
Afiş, sosyal medya, dergi kapağı gibi materyallerin önemi üzerinde durarak komisyonlar oluşturup daha ayrıntılı şekilde ele almaya karar verdik. Yeni Demokrat Gençlik dergisinin içeriği ve dağıtımının üzerinde tartışmalar gerçekleştirerek daha nitelikli bir çalışma geliştirilmesinin halk gençliğinin örgütlenmesinin önünü açacağı sonucuna vardık.
İkinci gündem başlığı olarak YDG’nin çalışma tarzını
(örgütlenmesini) ele aldık. Çalışma tarzımızda eleştiri-özeleştiri mekanizmasının daha işler hale getirilmesiyle eksiklik-
lerimizi görebileceğimiz-aşabileceğimiz gerçekliği üzerinden
eleştiri-özeleştiri toplantılarının gerekliliği üzerinde durduk.
Komisyon tarzı çalışmanın kolektif çalışmayı besleyeceği ve
sonucunda inisiyatifleşmeyi sağlayacağı sonucuna vararak
komisyonlar oluşturmanın önemini tartıştık. Tartışma kültürünün alanlarda oluşturulmasıyla politikalarımızın güçleneceği gerçeğinin doğru orantılı olduğunda fikir birliğine vardık.
İkinci gün (15 Eylül)
Ali İsmail’in, Ethem’in, Abdullah’ın, Mehmet’in, Medeni’nin, Ahmet’in, Serdar’ın katillerini üniversitelerimizde istemediğimize dair kampanya çalışması yürütmeyi gündemimiz olarak belirledik. Halkımızı katleden, sakat bırakan, işkenceden geçiren polisin üniversite içerisinde güvenliğimizi
sağlamak(!) üzere bulunmasının kabul edilemez olduğunun
bilinciyle kampanya sürecimizi başlatmaya karar verdik.
Rojava’da yaşanan katliamlar, Suriye üzerindeki AKP
politikası ve Kürt ulusuna yönelik saldırıların teşhirinin
önemli olduğu ve bunlar üzerinden çalışma yürütmenin gerekliliği üzerinde durduk. Divan toplantımızı, yaptığımız değerlendirmeler ve aldığımız kararlar doğrultusunda önümüzdeki sürece dair umudumuzu büyüterek; adımlarımızı somutlayarak sonlandırdık.
Çalışmalardan... Çalışmalardan... Çalışmalardan... Çalışmalardan...
İstanbul Üniversitesi’nde Forum
İstanbul Üniversitesi’nde 24 Eylül Salı günü içinde Yeni
Demokrat Gençlik’in de bulunduğu birçok devrimci, demokrat kurum ve bağımsız öğrencilerden oluşan bir forum
düzenledik. Merkez ve Edebiyat Fakültesinde aynı anda
iki forum gerçekleştirildi. 200’e yakın öğrencinin katıldığı
forum oldukça canlı geçti. Gezi direnişinin ruhuyla bir araya gelen öğrenciler, birçok konuyu gündeme taşıdılar.
Gündeme damgasını vuran ve kampanya şekline bürünen
konu ise bizi direk etkileyen polisin ÖGB’nin yerine gelmesi ve okulumuzdaki sivil polisler ve büroları oldu.
Yedi arkadaşımızı Gezi Direnişinde katleden ve birçok
arkadaşımızın sakat kalmasına neden olan katil sürüsüyle
aynı havayı solumama, onlara okulu dar etme kararı aldık.
Bununla ilgili komisyonlar oluşturduk. Dilekçe toplamaktan anfi isimlerine, Gezi’de şehit düşenlerin isimlerini koymaya kadar birçok karar alındı. Yine kampanyayla ilintili
olarak ve Suriye’ye emperyalist müdahalenin düşünüldüğü
bir süreçte okulumuzda “Halkların Kardeşliği Etkinliği“
yapma kararı aldık. YDG’li yoldaşlarımızın da konuşma
yaptığı forumda birçok öğrencinin söz alıp konuşması ve
yaratıcı fikirlerle olaya dâhil olması forumun verimini
daha da arttırdı. Bu hafta içi okulumuzda temsili çadır açmayı ve pankartlarımızla kampanyaya start vermeyi karalaştırdık. Eylül ayı ve sonrası, devletin korkulu rüyası oladursun, biz gençlerin yeniden ayağa kalktığı bir süreç olacak. Forumlarla devam edecek.
İstanbul Üniversitesi’nden bir YDG’li
Marmara Üniversitesine Hoş geldiniz
Marmara Üniversitesi’nde 19 Eylül günü, yurtsever öğrencilerle hem Gezi direnişini hem de anadilde eğitimin önemini tartıştığımız bir forum örgütledik. Forumda Kürtçe şiirler ve türküler söylendi. Süreci değerlendiren bir tartışma
yürütüldü. Daha sonra YDG’li yoldaş konuşma yapmak
için söz istedi: “Bir ulusun dili bir halkın kimliğidir. Devlet
Kürt ulusuna yıllardır zulmetmekte ve Kürt halkını katletmektedir. ‘Ya Türk olacaksın ya da öleceksin’ politikasını
sürdüren Kemalist düzen bugün farklı Osmanlı oyunları ile
karşımıza çıkmaktadır. Barış süreci adı altında asimilasyon
politikaları hızla devam etmektedir. Bugün Rojava’da katliam yapan devletin barış kelimesini ağzına alması ikiyüzlülükten başka bir şey değildir. Ülkemizde sadece Kürtlere
değil Aleviler başta olmak üzere tüm ezilen kesimlere aynı
muamele yapılmaktadır. Kurtuluş birleşerek faşizme karşı
savaşmaktan geçmektedir’’ sözleriyle konuşmasını bitirdi.
Daha sonra hazırladığımız pankartımızla yürüyüşe geçtik
ve okulumuz önünde basın açıklamamızı yaptıktan sonra
eylemimizi sonlandırdık.
Marmara Üniversitesi’nden bir YDG’li
Sarıgazi’de stant çalışması
Bizler YDG olarak 21 Eylül Cumartesi günü Sarıgazi Demokrasi Caddesi’nde standımızı açtık. Stant çalışmamızı 3
gün öncesinden planlayıp görev dağılımı yaptık. “Tacize
direnen Elif Kaya’ya Özgürlük”, “#direnodtü”, “Cüreti
kuşan, isyanı yay”, “Suriye’de Emperyalist saldırganlığa
hayır” yazılı pankartlarımızı meydana astık.
Saat 11.00’de diğer yoldaşların gelmesiyle standımızı
ve müzik sistemini kurduk. Türkü ve marşlarımızı çaldık.
Standımıza gelenlere çay ikramında bulunduk. Yapılacak
işin önceden planlanmasını ve görev dağılımının yapılmış
olması, işin verimini artıyor, bir kez daha görmüş olduk.
Özellikle gençlerin ilgisi yoğun olduğundan çok sayıda
dergi dağıtımı yaptık. Üniversiteli yoldaşların bölgemizde
ücretsiz ders vereceğini gelen gençlerle paylaştık. Her hafta farklı etkinliklerle kitleye gitmeyi kararlaştırdık.
Sarıgazi YDG
Söylemiştik, Eylül’de geldik!
“Adalet ve Özgürlük İçin” 19 Eylül’de Kadıköy’de yapılan
etkinlikte bizde YDG olarak oradaydık. Kadıköy’de gerçekleşen bu etkinlikte ilk olarak alana polisin gelmesiyle
birlikte bizler de orada olduğumuzu göstermek için, pankartlarımızı, afişlerimizi ve dövizlerimizi her alana astık.
Ardından ise broşür ve dergi dağıtımı gerçekleştirdik. Çoğunluğu gençlik olan kitlenin, bizlerin yanına gelip asmış
olduğumuz afişlerden istemesinden, dergimize olan ilgisinden politikaya olan alakanın Gezi süreciyle arttığını ve
eğer kitlelere gidersek karşılık bulabileceğimizi bir kez
daha gördük. Bütün alanda yapılan dergi broşür dağıtımından sonra faaliyeti sonlandırdık. Buradan bir kez daha haykırıyoruz “ Hoşgeldin Eylül”.
İstanbul YDG
Mersin Üniversitesi forumlarla açıldı
23 Eylül günü üniversitede bir forum gerçekleştirdik. ‘Forumlarda buluşuyoruz’ çağrısı ile başladığımız süreçte
örgütlenen forumda yapılan tartışmalar sonucu bu hafta
5
içerisinde yapacağımız eylemler belirlendi. Haftada belirli
günlerde stant açılacağı ve Gezi sürecine yönelik çeşitli
kültür-sanat etkinlikleri yapılabileceği konuşuldu. Forumda gelen bir öneri üzerine, 27 Eylül gününe Wan depremzedelerinin ölüm orucunda olması durumundan kaynaklı
basın açıklaması ve ardından bir yürüyüş örgütlendi.
Yemekhane önünde Mersin Üniversitesi Forumu’ndan
Diyar Şirin’in okuduğu basın açıklamasında; “Binlerce kişinin yaşamını yitirdiği büyük Wan depreminin ardından
neredeyse iki yıl geçmesi üzerine, devlet tarafından psikolojik travmaları yetmezmiş gibi fiziksel mağduriyetlerinin
de halen çözünmediğine ve bu yaşanan zorluklara karşı bu
durumu protesto etmek amaçlı 20’ye yakın ailenin açlık
grevine başladı” denildi.
Mersin Üniversitesinden Bir YDG’li
KOÜ’nde stant ve dergi dağıtımı
“#BAŞKALDIRIYORUZ” şiarı ile çalışmalarımızı Kocaeli Üniversitesi YDG olarak 27 Eylül günü stant ve dergi
dağıtımı başlattık. Yapacağımız faaliyet öncesinde çalışmalarımızı nasıl daha örgütlü ve yaygın bir şekilde yapabilirizi tartışmak için bir toplantı düzenledik. Toplantıda esas
olarak üzerinde durduğumuz noktalar YDG olarak nasıl bir
inisiyatifle hareket etmemiz gerektiği, gündem ve özellikle Gezi Ayaklanması sürecinde genç yürekleri katleden katillerin üniversiteye gelmesine nasıl karşı duracağımız üzerine tartışmalar yürüttük. Ardından değerlendirme yaparak
alınan kararlar sonucu toplantıyı sonlandırdık. Toplantıda
tartıştığımız konu olan yaygın bir şekilde faaliyet yürütme
noktasında hemen ilk adımı atarak afiş çalışmalarına başladık. Kocaeli Üniversitesi Merkez Kampüsü Sosyal Tesisler
önünde stant çalışması gerçekleştirdik.
Ardından üniversitede dergimizin dağıtımını yaparak
gençlerle sohbet ettik. Her zaman olduğu gibi standımıza
yoğun ilgi vardı. Yapılan uzunca sohbetler sonucunda bizleri tanımak isteyen gençler iletişimde bulunulmak için telefon numaralarını bıraktılar.
6
#BAŞKALDIRIYORUZ!
İmam Hatip Liseleri - Ortaokulları geçtiğimiz yıllar içerisinde
sayısını artırmaktadır. Konuya 4+4+4 eğitim sisteminden başlayacak olursak; bu sistemin amacı, öğrencileri erken yaşta
mesleki eğitimin içerisine katmak gibi gösterilse de tanık oluyoruz ki her mahallede en az iki tane İmam Hatip Ortaokulu açılmakta ve bu okullar dışında herhangi bir meslek eğilimli başka okullar bulunmamaktadır. Gereğinden fazla
İmam Hatip Ortaokulu açılıp, en azından bunlarının bir kısmının yerine fazlasıyla ihtiyacımız olan spor, güzel sanatlar,
bilişim vb. gibi ortaokullar açılmıyor. Bu durum bize Erdoğan’ın söylemlerindeki “tinerci bir nesil değil, dindar bir nesil yetiştireceğiz” sözlerini hatırlatıyor.
Gittikçe sayısı artan bu okullar düzenin, biz liselilerin erken yaşta sorgulayıcı ve araştırmacı kimliğini yok etmeye çalışmasının bir ürünüdür. Kadın-erkek eşitliği tamamen yok sayılıp, koyulan katı kurallara uyulmaması halinde ise yine katı
yaptırımlara gidilme konusunda sorunlar yaşıyoruz.
R.T.E‘nin istediği nesil değil araştıran sorgulayan ve alanlarda olan bir nesil olacağız!
Gezi direnişinde ülkemizin her bir yanında çıkan çatış-
malarda direnişlerde en önde ve belirleyici güç olan gençliği gören devlet, karşı saldırıya geçerek üniversiteye polisi sokup, liselerde ise disiplin yönetmeliğini düzenleyerek devamsızlığı 10 güne düşürmekte ve bizleri alanlardan, direnişlerden alıkoymaya çalışmaktadır. Halkımız tanık olmuştur ki, bu gençlik bilgisayar başından kalkmış, korku duvarlarını yıkmış, alanlarda gaz ve plastik mermi saldırılarına maruz kalmış, genç yaşta toprağa düşen bedenler olmuşlardır. Gençlik, devletin bu saldırılarına yanıtı ise en ön saflarda mücadele ederek vermiştir.
Her fırsatta gücünü, pratik zekâsını ve mizahi yeteneğini göstermeye başlayan gençlik, uyumadığını ve hala dimdik
ayakta olduğunu gözler önüne sermiştir. Bu durum hükümetin
tedirgin olmasına sebep olmuş, yaptırımlara gidilmiştir.
R.T.E’nin bir konuşmasına atıfta bulunacak olursak: Bizler
elimizde tabletle eğitim değil, eşit, parasız, bilimsel, anadilde eğitim istiyoruz! Yine baştan, yine en yeni baştan söylüyoruz ki bu daha başlangıç, mücadeleye devam!
Bilinçli bir şekilde bu oyunun, bu senaryonun yanlış olduğunu her zaman, her yerde dile getirerek yapılması gerekeni tartışarak, konuşarak, haykırarak #BAŞKALDIRIYORUZ!
Arınç Uludağ’da protesto edildi
Çapulcu Liseli Forumu’na saldırı
Batıkent Çapulcu Liseli Forumu’nda 28 Eylül günü ikinci
kez bir araya gelerek süreci tartışmak isteyen liseli arkadaşlarımız sivil faşistler tarafından sözlü ve bıçaklı saldırıya uğradı.
Gezi Ayaklanması sürecinde gençliğe düşen görevlerin
tartışıldığı ve Gezi direnişinde liselilerin durumunu ve
okullarda yaşanan sorunların da konuşulduğu foruma sivil
faşistlerin bıçakla saldırması üzerine liseli bir arkadaşımız
yaralandı. Yaralanan liseli arkadaşımız hastaneye kaldırıldı. Saldırıya uğrayan arkadaşımız, daha sonra karakolda
ifade verirken foruma katılanlar, saldırgan hakkında şikâyetçi oldu.
Başbakan Yardımcısı Bülent Arınç, İnşaat Mühendisliği
binasının açılışı için geldiği Bursa Uludağ Üniversitesi’nde protestolarla karşılandı. Arınç, İnşaat Mühendisliği
binasının açılışı ve Hasan Öztimur’a Uludağ Üniversitesi
Onur Doktoru’ unvanı ve Vali Şahabettin Harput’a Uludağ
Üniversitesi Fahri Profesör unvanı verilmesi için 25
Eylül’de tarihinde gittiği Uludağ Üniversitesi’nde protesto
edildi.
Törenin yapıldığı salona girmek isteyen Uludağ
Üniversitesi öğrencilerine özel güvenlik birimleri ve çevik
kuvvet polisleri saldırı haberinin diğer öğrencilere ulaşmasıyla protestoya destek olmaya sonradan gelen birçok
öğrenciye de çevik kuvvet polisleri tekrar saldırdı.
İsyan, direniş, serhildan!
27 Mayıs’ta Taksim Gezi Parkı’nda kıvılcımlanan, Türkiye’nin ve dünyanın birçok yerine yayılan bir halk ayaklanmasına tanık olduk. Milyonlarca insanın dalgalar
halinde büyüyen öfkesiydi Taksim İsyanı. Bizleri barikatlar ardına iten, hükümetin giderek artan saldırılarıydı.
Gezi Direnişi, tüm baskılara, tehditlere ve gözaltı terörüne
rağmen artarak devam etti. Direnişçilerin binlercesi resmi,
on binlercesi illegal biçimde gözaltına alındı. Direnişe
başta halk gençliği olmak üzere tüm emekçiler, işçiler, kadınlar, LGBT bireyler katılım gösterdi. Gözaltılarıyla, gaz
bombalarıyla ve TOMA’larla bizi yıldırmaya çalışanlar
tekrar gerekli cevabı aldılar.
Gezi Parkı’nda başlayan direniş, Dersim’de de can
buldu. Olaylara tepkimizi göstermek için toplandığımızda
devletin faşist saldırıları başladı. Saldırıların ertesi günü
halk yeniden toplanma kararı aldı. Toplanma saatinden
yaklaşık bir saat erken gelen Dersim gençliği, zaman kaybetmeden yürüyüş düzenleyerek esnafa ve halka toplanma
çağrısı yaptı. Çağrıya tepkisiz kalmayan halk, yürüyüşün
başlayacağı alanı doldurdu. Yürüyüş başladığında Dersim
bütün ateşli kitlesiyle direniş sloganlarını haykırdı. AKP
binasını önünde duran halk, polisin gaz bombaları ve TOMA’larıyla karşı karşıya kaldı. Yapılan saldırıya cevap hiç
gecikmedi. Barikatlar oluşturarak direnişi Dersim’den
yükselttik!
Ethem’i, Abdullah’ı, Mehmet’i, Ali İsmail’i, Medeni’yi ve Ahmet’i güneşe uğurladık. Onlar direnişimizin
sembolü haline geldiler. 8 canımızı katleden devlet, polisin görevini layıkıyla yaptığını söylemekte. Okmeydanı’nda çatışmaların sürdüğü bir günde evden ekmek
almak için çıkan Berkin hala evine dönemedi. Polis, 14
yaşındaki Berkin Elvan’ın kafasını gaz kapsülüyle parçaladı. Berkin hala yaşam mücadelesi veriyor. Polisinin kahramanlık gösterdiğini söyleyen devlet, halkımızı
katletmeye devam ediyor. Taksim Gezi Ayaklanması’nın
bize öğrettiği en önemli şey gücümüzdü. AKP’nin işçi ve
emekçilere yönelik sömürüsü, işsizlik, gençliği geleceksizleştirme, kadınlara yönelik cinskırımı, Alevilere ayrımcılık, devrimci ve ilerici kitlelere saldırıydı, bugün
bizlere barikatları mesken tutturan!
Tansiyonu düşmüş olsa da Gezi Ayaklanması sistemin
başındakilerin korkulu rüyası olmayı sürdürüyor. Çünkü
onlarda biliyor ki en ufak bir kıvılcım yangın olabilir.
Üniversitelere ve halkın diğer kesimlerine yönelik saldırılar devam ediyor. Direnişe katılan üniversitelilerin burs-
7
ları ellerinden alınmakla tehdit ediliyor. Yine
geçtiğimiz günlerde Adana’da 13 öğretmen
hakkında “Gezi” soruşturması açıldı. Zonguldak’ta yaz olmasına rağmen okula
çağırılan öğrenciler-
den direnişe katılan arkadaşları hakkında bilgi istendi. Ülkenin her yerinde fişlenmeler devam ederken bu durum
Gezi Ayaklanmasıyla daha da boyutlandı. Hükümet her
geçen gün gençliğe hakaretlerini devam ettirmekle kalmayıp bizleri “terbiye etmeye” soyunuyor. Gençliğin
“parasız, bilimsel, anadilde eğitim” taleplerini görmezden gelirken bir yandan da “teneke çalmayan, dindar bir
gençlik” yetiştirme amaçlarını da çekinmeden söylüyor.
Buna karşı örgütlü mücadele hattını çizmek, biz gençlerin elinde iken bunu geri tepmek ve yapılan baskı, zulme
sessiz kalmak bizi geleceksizliğe sürükleyecektir. Herkes
biliyor ki “artık hiçbir şey eskisi gibi olmayacak”. Dersim
Liseli Gençlik olarak hepinizi Gezi ruhuyla selamlıyoruz!
Her Yer Taksim, Her Yer Direniş!
Dersim Liseli YDG
8
Ö
Z
G
Ü
R
O
K
U
L
Değişen sınav sistemi
ve cemaatleşme
Gezi İsyanı’nda da de gördüğümüz gibi toplumun en hareketli ve dinamik kısmı halk gençliğidir. Gençlik, tarih
boyunca egemenlerin rüyası olmuştur. Çünkü gençlik
ayağa kalktığında neler yapabileceğini tarih boyunca göstermiştir. Nitekim 68 kuşağında, gençlik ayağa kalkarak
dünyanın çehresini değiştirmiştir. Sovyet ve Çin devriminin deneyimlerinde gösterdiği gibi gençlik en önde savaşandır ve değiştiren, dönüştürendir. Mao’nun da dediği
gibi gençlik devrimin öncü müfrezesidir.
Gençliğin en hareketli kısmı da liseli halk gençliğidir. Bunu bize Gezi direnişi deneyimi de göstermiştir. Liseli halk gençliği üzerinde yapılan baskı politikalarının
bir anda patlama gibi bir yeteneği vardır. Bunun içindir ki
bu kesimden korkan egemenler, halkın her kesimine yönelttiği gibi liseli halk gençliği üzerindeki baskı ve apolitikleştirme politikalarını gün geçtikçe artırmaktadır.
Egemenlerin, liseliler üzerindeki politikalarının esas
zincirini eğitim halkası oluşturmaktadır. Bunun içindir ki
egemenler eğitim sistemine çok önem vermekte ve her
gün bu köhnemiş eğitim sistemine getirdiği yeni düzenlemelerle liselileri daha da baskı altına almaya çalışmaktadır. Liseliler nerdeyse her güne eğitim sitemine getirilen
yeniliklerle uyanmaktadır.
Son olarak sözde sınav sistemine son vermek isteyen
Milli Eğitim Balkanı Nabi Avcı yaptığı açıklamalarla getirilen sınav sisteminin öğrencileri daha da rahatlatacağını ve eğitimi kolaylaştıracağını söyledi. Ancak biz
liseliler egemenlerin bizim için iyi bir Politik üretmeyeceğini Meslekliselerinde bizi “staj” adı altında patron işbirliğinde sömürmesinden biliriz iyi biliriz.
Yeni getirilen sınav sistemi ile öğrenciler daha da
meşgul edilecektir. Daha fazla uğraştırılacaktır. Nabi Avcı
sınav sistemi ile sözde dershanelere olan bağımlılığın
azalacağını söylemişti. Ancak bağımlılığın azalması bir
yana, dershanelerle bağımlılığın artacağını tahmin etmek
pek de zor olmayacaktır. Nabi Avcı gelecek seneye dershanelerin kaldırılacağını açıklamıştır. Bunun bir fiyaskodan ibaret olduğunu anlamak çok da zor olmayacaktır.
Nitekim dershaneler sözde kapanacak ve seneye özel
okul olarak faaliyet gösterecektir. Zaten eğitim sistemine
getirilen yenilikler ve okullarda verilen niteliksiz eğitim
biz liselileri dershaneye gitmeye mecbur bırakmaktadır.
Peki bu yeni durumda değişen ne olaktır? Anne-babmız
yada kendimiz bu kez özel okulların parasını ödemek için
mi ter dökeceğiz?
Son olarak eğitim sistemine getirilen yenilikler zaten
başını kaşımaya fırsat bulamayan biz liselileri daha da
meşgul edecektir. Devamsızlık hakkının 10 güne indirilmesi ve performans ödevi sistemi kendi hayatımızla ilgilenmemizi bile zorlaştırmaktadır. Egemenler zaten
gerici, ezberci ve yoz eğitimden başka şeylerle ilgilenmemizi engellemeye çalışmaktadır.
Devlet, liseliler arasında cemaatleşmeyi yayarak “dindar” bir nesil yetiştirme derdinde. Bunu da eğitim sistemine getirdiği yeniliklerle sağlamaya çalışmaktadır.
4+4+4 eğitim sistemiyle arttırılan imam hatipleşme ile
devlet cemaatleşmeyi artırmaya çalışmaktadır. Son zamanlarda bütün düz liseleri, Anadolu liselerine ve imam
hatiplere çevrilmiştir. Anadolu liselerinin kontenjanı sınava girenlerin sadece % 35’ni alacak düzeydedir. Anadolu liselerine yerleşemeyen büyük çoğunluğa imam
hatip yolu gözükmüştür. Nitekim birçok öğrenci de haberi yokken okuduğu okulun imam hatibe dönüştürülmesi
ile imam hatip öğrencisi olmuştur.
Üzerimizdeki bu baskı ve asimile etme politikalarını
boşa çıkarmanın tek yolu örgütlenmedir. YDG saflarında
örgütlenerek üzerimize yönelen baskı ve asimile politikalarını boşa çıkartalım.
Anadil üzerine birkaç not...
“Anadilim benim derim ve diğer diller ise giysilerimdir.
İnsan ne zaman isterse kendi isteklerine göre giysilerini
değiştirebilir ama derisini değiştiremez…”
Finlandiyalı yazar ve dilbilimcisi Antti Jalava
Dil iletişim aracı olmaktan daha fazla niteliği içinde
barındırır. Her dil, ait olduğu toplumun kültürünün, tarihinin taşıyıcısı ve güvencesidir. Her insan için anadilinin
ayrı bir yeri ve önemi vardır.
Anadili, kişinin dünyayla ilk iletişim kurma sürecinde
edinip öğrenmeye başladığı ve dolayısıyla kişiliğinin,
kimliğinin, duygusal ve zihinsel gelişiminin ayrılmaz bir
parçası niteliğini taşıyan dildir.
Federal ve üniter devletlerde anadilinde eğitim görülmesi farklı biçimlere bürünmektedir. Federal sistemin
hâkim olduğu ülkelerde, resmi dilin birden fazla olması,
anadilinde eğitimin yaygın olması hâkimken Türkiye gibi
üniter ülkelerde resmi dilin tek olması, anadilinde eğitim
verilmemesi gözden kaçmayan bir olgudur.
TC’nin kurulma sürecinden günümüze kadar sürdürdüğü “tek devlet, tek millet, tek vatan, tek bayrak” politikası ülkede yaşayan azınlık milliyetleri ve Kürt ulusunu
asimile ederek dilleri yok olma aşamasına getirmiştir.
Türkiye’nin dil alanındaki politikaları, eğitim ve kültür
politikalarıyla iç içe örülmüştür.
Devlet bu politikaları yürütürken Cumhuriyet döneminde kurulan “Türk Ocakları”,
“Halkevleri”, “Türk Yurdu” , “Türk Derneği” gibi kuruluşları kullanmıştır.
Bunların
amacı
“Türkçe
konuş,
çok
konuş” tarzında
9
kampanyaları hayata geçirmek ve homojen bir Türkçe ve
Türk milleti yaratmaktı. Bu politikaların daha da güçlenmesi ve bunlarla atbaşı gitmesi için 1930’larda “Türk
Tarih Kurumu” ve “Türk Dil Kurumu” kuruldu.
Bu kurumlar “Güneş Dil Teorisi” ve “Türk Tarih
Tezi”ni geliştirdiler. Bu tezlere göre her insan Türklerden
ve her dil de Türkçe’den türemişti. Teraziyi iyice kaçıran
devletin kalemşörleri, daha sonraki yıllarda bu tezlerin
tamamen uydurma olduğunu ve bu fikirleri Nazi Almanya’sından etkilenerek ortaya attıklarını açıkladılar.
Konuşulmayan dillere ölü dil denir. Bir kişi kalana
kadar o dil yaşayan dildir, konuşan son kişi ölünce onunla
birlikte o dil de ölür. Türkiye’de 1980-1990’lı yıllarda yapılan araştırmaya göre Türkiye’de konuşulan dil sayısı
28’dir. Yapılan araştırma ethnologue. com’da yayınlanmıştır. Konuşulan bu dillerden birkaçı ölü dil haline gelmiş bulunmaktadır.
TC’nin Türkçe dışındaki dilleri yok etme ve ortadan
kaldırma politikası son yıllarda Süryanice, Hemşince,
Lazca ve Çerkesçe gibi az konuşulan dilleri üzerinde yoğunlaşmıştır. Devletin bu asimilasyon politikasına karşı
azınlık milliyetlerin mensupları örgütlenmeye başlamış
ve dillerinin dünyadan silinmemesi için dille ilgili çalışmalarına hız kazandırmışlardır.
Kendi anadilinde eğitim göremeyen ve bunun yerine başka
dille eğitim görmeye zorlanan
çocuklar başarısız olurlar. Her
iki dili de yarım yamalak kullanırlar. Bu duruma yarım dilli
denir. Yarım dilli kavramını ilk
olarak İsveçli Pedagog Hansegard 1967 yılında kullanmıştır İngiliz Sosyolog Basil Bernstein 1960
yılında yarım dille ilgili hazırladığı
raporunda şöyle yazar:
“Yabancı işçi çocukları
ve yerli halkın çocukları aynı sınıfta
okurlar. Yerli halkın
Her insan için anadilinin ayrı bir yeri ve önemi vardır. Anadili,
zengin
çocukları
kişinin dünyayla ilk iletişim kurma sürecinde edinip öğrenmeye
dilin birkaç koduna
hakim, yabancı işçi
başladığı ve dolayısıyla kişiliğinin, kimliğinin, duygusal ve zihinsel çocukları ise dilin
tek kodunu bile çözgelişiminin ayrılmaz bir parçası niteliğini taşıyan dildir.
mekte zorluk çeki-
10
yorlar. Bunun için yabancı işçi çocukları yerli zengin çocukların seviyelerini yakalayamayınca bir dengesizlik
oluşur. O zaman yabancı işçi çocukları yarım dilli ve yerli
zengin çocukları da iki dilli olur…”
Bu konuyu T. Kürdistanı’nda uyarladığımızda Kürt
çocukları için aynı durum söz konusudur. Kürtçe eğitim
göremeyen ve bunun yerine Türkçe ile eğitim görmeye
zorlanan Kürt çocukları kendilerini iyi ifade edemiyorlar
ve kişiliklerini, kimliklerini ve düşünce dünyalarını kendi
istekleri doğrultusunda geliştiremiyorlar. Bu konuya
örnek olarak Kürt illerinin üniversite sınavında son sıralarda yer almasını örnek gösterebiliriz.
Devletin dil üzerindeki asimilasyon politikasına karşı
T. Kürdistanı’nda son birkaç yıldır eğitim-öğretim yılının başlamasıyla birlikte okulların ilk haftası boykot edi-
liyor.
Bu sene TZP-Kurdî “Anadilde eğitim istiyoruz” ve
içerisinde ırkçı ifadeler olan “Andımız”ın kaldırılması şiarıyla başlatılan okul boykotu, T. Kürdistanı’nda yoğun ilgiyle karşılandı. Boykotun devam ettiği hafta boyunca
sivil polislerin, çevik kuvvetin ve TOMA’ların okul önlerine yığınak yaptığı gözden kaçmadı.
TC’nin Kürt ulusuna ve azınlık milliyetlere anadilinde
eğitim imkânı sunması kendi faşist yapısına terstir. Geliştirilen her pratik mücadele devletin geri adım atmasına
yol açmıştır. Kürt ulusu artık anadilinde eğitim görmek
istemektedir. Devlet bu hakkı pazarlık konusu yapmış, kırıntılarda ısrarını sürdürmüştür. Ancak bizler yükselteceğimiz mücadeleyle hakkımız olanı alacağız.
Amed’den bir YDG’li
Anadilde eğitim haktır!
16 Eylül yeni eğitim ve öğretim yılının
başlamasıyla birlikte gördük ki, anadili
Türkçe’den farklı olan milyonlarca
çocuk ve genç geçmişte olduğu gibi
bugün de anadilde eğitim görme hakkına
sahip değil. Aslında her insan kendi anadilinde eğitim görmek ister, şu bir gerçektir ki kendi anadilinde eğitim gören
kişiler daha başarılıdır.
Ülkemizde bugünlerde anadilde eğitimi
hakkını savunanlara karşı yeni bir
“atasözü” eklenmiştir: “Gitsinler
Kuzey Irak’ta eğitim görsünler’. Artık Kürt sorununa ilişkin
inkârcı,
baskıcı,
asimilasyoncu, paradigmanın çöktüğü bu süreçte, atılması gereken en önemli
adım anadilde eğitim
haklarının tanınmasıdır.
T.C devleti iki saatlik seçmeli ders olarak
vermesiyle ihtiyaçlarını karşılanacağını düşünüyor. Ama bu
asla ihtiyacı karşılamaz. Sayısı 25
milyondan fazla olan Kürt halkı, anaokulundan tutun da üniversitelere kadar
anadilde eğitim görmelidir.
Bir anadil savunulurken hangi
amaçla olduğunu anlamak pek de zor değildir. Birinci cephede olan anadil savunucuları bütün anadilleri savunurlar.
Çünkü savundukları bir insan hakkıdır
ve bu hakkı her insanda ve her grupta görürler.
İkinci gruptakiler kendi anadillerinin
derdindedirler. Kendi dillerini savunurken hemen yanı başlarında olan başka
dilleri görmezlikten gelirler. Hatta kendi
dillerinden olan ama lehçe farkı içeren
dillere bile yaşam hakkı tanımak istemezler.
Yani aradaki farkı görmek o kadar
zor değildir. Milliyetçilerin uzun süreli
amacı bir dili “milli” ve “resmi” bir dile
dönüştürmektir. Bu yüzden anadillerde
çok sesliliği de sevmezler. Dilin bir merkez tarafından denetlenmesini ve yalnız
bir otoritenin bu alanda söz sahibi olmasını isterler.
Bizlerin bu iki cepheden hangisinin
seçmemiz gerektiği açıktır. Bizler başta
kendi anadilimiz olmak üzere tüm dillerin konuşulması ve yaşatılmasını savunmalı ve bunun mücadelesini vermeliyiz.
Pertek’ten bir YDG’li
11
Kapitalizm ortadan kalkmadan çocuk sömürüsü de ortadan kalkmaz
Çocuk işçiliği, emek sömürüsünün en vahşi biçimidir. Kapitalizm neo-liberal politikalar adı altında saldırılarını yoğunlaştırdığı yeni dönemde işçi çocukların en temel haklarını elinden alıyor. Sınıflı toplumlarda var olan ekonomik eşitsizliklerin, göçlerin ve işsizliğin artmasıyla çocuk sömürüsü de artyor.
DİSK –AR çocuk işçi raporuna göre; Dünya genelinde 306 milyon çocuk işçi var, her 5 çocuktan biri çalışıyor.
Türkiye’de yaşları 5 ile 17 arasında olan 893 bin çocuk, ekonomik işlerde çalışıyor. Ev işlerinde faaliyette bulunanların sayısı ise 7.5 milyon. 4+4+4 sistemiyle ilişkilendirilen okula devam ederken çalışan çocukların sayısı, 2006-2012 yılları arasında % 64 oranında artarak, 272 binden 445 bine yükseldi.
Okuyan çocukların 2006 yılında %2‘si ekonomik bir faaliyette çalışırken 2012 yılında bu oran % 3’e ulaştı. Bu çocuklar
arasında ev işlerinde çalışanların oranı da % 43’ten % 50 seviyesine yükseldi. 2006 yılı SGK istatistiklerinde zorunlu sigorta kapsamında ücretli olarak çalışan çocukların (14-17 yaş)
sayısı 14 bin 161 iken; 2012 yılında 62 bin 925’e yükseldi. Çırakların sayısı ise aynı dönemde 158 binden 322 bine çıktı. Biz
de YDG olarak çocuk işçilerinin sorunlarına değinmek için röportaj yaptık.
YDG: Kaç yaşındasın?
Mehmet: 15 yaşındayım.
Murat: 13 yaşındayım.
Barış: 15 yaşındayım.
YDG: Kaç yıldır çalışıyorsun?
Mehmet: 3 yıldır çalışıyorum.
Murat: 9 aydır çalışıyorum.
Barış: 9 yıldır çalışıyorum.
YDG: Hangi işlerde çalıştın?
Mehmet: Simit, su ve selpak sattım. Naylon ve kağıt topladım.
Murat: Simit sattım.
Barış: Simit, elmalı şeker, tesbih sattım; bir de ayakkabı
boyacılığı yaptım.
YDG: Kaç saat çalışıyorsun?
Mehmet: Sabah 10’dan akşam 10’a kadar çalışıyorum.
Murat: Okuldan çıktıktan sonra 1’den 6’ya kadar çalışıyorum.
YDG: Okula gidiyor musun?
Mehmet: Gidiyorum.
Murat: Gidiyorum.
YDG: Aileniz çalışmaya zorluyor mu?
Mehmet: Zorlamıyor ama ihtiyacımız var.
Murat: Babam bel fıtığı oldu, en büyük çocuk ben olduğum için çalışmak zorundayım.
YDG: Çalışırken zorlanıyor musun?
Mehmet: Hayır zorlanmıyorum, ama yoruluyorum.
Murat: Simit alıyolar, parasını vermiyolar. Bazen de dövüyorlar.
YDG: Okulunda senin gibi çalışanlar var mı?
Murat: Evet, çok fazla var. Okulumda çok fakir var.
YDG: Sen bu kadar zorluklarla karşılaşıyorsun, bu
yaşta çalışmak zorunda kalıyorsun. Sence neden?
Murat: Fakiriz, devlet fakirlere yardım etmiyor. Devlet bize
yardım etseydi çalışmak zorunda kalmazdık, sadece okula giderdik. Biz Kürdüz diye devlet bize sahip çıkmıyor. Zenginlere yardım ediyor, fakirleri görmüyor.
YDG: Gelecek ile ilgili ne düşünüyorsun? Aklında bir meslek var mı? Hep simit satmayı mı düşünüyorsun?
Barış: Sanayide araba tamircisi olmak istiyorum.
Murat: Avukat olmak istiyorum, Kötü insanları hapise attırmak istiyorum, fakirlere yardım etmek istiyorum. Avukat olunca herkese kapım açık olacak.
Amed YDG
12
Dengê
Ciwanê
Durmak yok,
“Demokratikleşmeye”
devam!
Gün itibariyle bu sürecin başından beridir hem “Akil insanlar heyeti” hem burjuva-feodal
medyada “demokratikleşme süreci” olarak tartışılması, sunulması tamamen somut
durumdan kopuk soyut bir tahlildir. Bunun en basit örneği ise hala devletin kullandığı dilin
dahi değişmemiş olmasıdır.
3 dönemlik “çırak, kalfa, usta” süreciyle birlikte dönem
sözcüsü AKP hükümetinin en çok vurguladığı noktalardan biri “ileri demokrasi” sözcüğü olmuştur. Bu “ileri demokrasi” devletin deyimiyle “Kürt sorununu da
çözecek”ti. Velev ki AKP hükümeti 2006 yılında TRT
ŞEŞ’i açarak “yeni bir çağ”ın başlangıcı olduğunu dilinden düşürmedi. Ancak atlanılmaması gereken bir nokta
var ki bundan belli bir zaman sonra “kadın, çocuk dinlemeden” yüzyıllık devlet geleneğini sürdüreceğini de gösterdi. Sürekli olarak yapmaya çalıştığı devletin himayesi
altında “kendi Kürdü”nü yaratma çabası bocalamış, buna
bağlı olarak da TRT ŞEŞ vb. paketlerin siyasi amacı ortaya çıkmıştır. Ki bu süreci KCK tutuklamalarının başlaması ve bir siyasi soykırıma dönüşmesi, diğer yandan
gerillalara yönelik askeri operasyonların çoğaltılması seyriyle devam ederek ilerlemiştir. Akabinde Wan depremi
ve Roboskî Katliamı devletin “ileri demokrasi” anlayışının resmini berrak bir şekilde çizmiştir. Medya tekelinden
tutalım da bütün aygıtlarına kadar meşrulaştırılma çabalarına girilmesi ise resme rengini vermiştir.
Yakın sürece gelirsek PKK dava tutsaklarının belli talepler doğrultusunda başlatmış olduğu açlık grevlerinde
dönem sözcüsü AKP hükümeti Türkiye ve Türkiye Kürdistanı’nda halkın büyük öfkesiyle karşılaşmıştır. “Kitlelerin gücüne güven.” dediğimiz olgu da pratikte kendini
hissettirmiştir. Bizlerin de bu pratik süreç içinde takındığımız tavır olumlu olduğu gibi üzerimizdeki etkilerini de
göstermiştir.
Gelgelelim ki köşeye sıkışmış kedi gibi can havliyle
“çözüm” sürecine sarılan devlet hala bu durumdan çıkamamaktadır. Bilindiği üzere “çözüm” süreciyle birlikte
“Akil İnsanlar Heyeti”ni hayata geçiren AKP hükümeti ol-
ması gerektiği gibi kendi kadrosunu şekillendirmiştir. Bu
heyet içinde bulunanların çoğunun hükümete yakın olması kesinlikle bir tesadüf değildir. İdeolojisi gereğiyle
kendi ajitasyon-propagandasını yapacağı bir kadro ortaya
çıkarmıştır.
Nasıl ki döneminde Atatürk ve tayfası Erzurum vb.
kongrelerde, çıkarları doğrultusunda kendi himayesini var
etmek amacıyla “Kürdistan Ermenistan olacak!” tarzı ajitasyonlarla Kürt ulusunu aldatmışsa bugün de bu heyetin
asıl gayesi budur. Devam etmek gerekirse geldiğimiz gün
itibariyle bu sürecin başından beridir hem “Akil insanlar
heyeti” hem burjuva-feodal medyada “demokratikleşme
süreci” olarak tartışılması, sunulması tamamen somut durumdan kopuk soyut bir tahlildir. Bunun en basit örneği
ise hala devletin kullandığı dilin dahi değişmemiş olmasıdır. Diğer yandan halkımız Haziran ayı itibariyle ülkemiz tarihinde unutulmayacak günlere şahitlik etmiş ve
birebir ona can vermiştir.
“Kürtçe öğrenmek isteyen Kuzey
Irak’a gitsin”
Gezi ayaklanmasıyla birlikte dönem sözcüsü AKP hükümeti halkın meşru taleplerine karşı tutuklayarak ve katlederek “demokratikleşme” sürecini işletmiş, görevini
layıkıyla yerine getirmiştir. Akabinde Lice’de karakollaşmaya karşı yapılan eylemde Medeni Yıldırım’ın katledilmesi ve “Hükümet Adım At” eylemlerine devletin kolluk
güçlerinin saldırması hükümetin tahammülsüzlüğünü
yansıtmaktadır. Ancak atlayamayacağımız ve değinmemizde yarar gördüğümüz bir nokta var; Bu katliamların
tek suçlusu olarak AKP’yi görmek hatalı bir yaklaşımdır.
Düzen partilerinin hepsi buna ortaklık etmiştir. Bu durumda parçalara değil, bütüne bakmakta yarar var. 90 yıl-
13
bu dilin gelişiminde ne gibi katkı sağlayacaktır? Tuncelık devlet geleneğinde çoğu düzen partisi hükümet koltuğuna oturmuş ama hepsinin ortak noktası ise halka karşı
li’nin Dersim olması ise sadece ad değişikliğinden başka
katliam, baskı, zulüm ve sömürü saltanatlığı olmuştur. Ki
birşey değildir. Şu an AKP hükümetinin “12 Eylül’ü yarbugün CHP, MHP ve AKP’nin anayasa maddelerinde ingılıyoruz.” demesiyle Tunceli’nin Dersim adını alacak dekârcı, ırkçı, tek zihniyetçi maddelerde uzlaşmaları bunun
mesinde bir fark yoktur, sadece şekilsel bir durumdur. 38
diğer bir göstergesidir.
Katliamından tutalım da dili, inancı ve kültürü üzerinde
Öte yandan bugünlerde gündemde hayli yer kaplayan
Dersim halkına karşı asimile ve yozlaştırma politikaları
“demokratikleşme paketinin” ise tahmin edileceği gibi
güden bir devlet geleneğinin hedefinden şaşmayacağını
daha önceki paketlerden bir farkının olmayacağı ortadadır.
görmeliyiz.
Daha paket açıklanmadan yaratılmaya çalışılan “demoBununla birlikte B.Atalay’ın “Devam eden soruşturkratikleşiyoruz” algısı tamamen kitlelere oynamaktır. Başmalara, davalara özel düzenleme yok. Birilerinin tahlibakan Yardımcısı Beşir Atalay’ın
yesi veya birilerinin bir takım
“11 yılda bir defada açıklanan ve
imkanlardan yararlanması,
çalışılan en kapsamlı paket bu.
bu anlamda devam eden daEpey sürprizler olacak. Çok beğevalar için bir düzenleme
nileceğini, takdir göreceğini, rayok.” söylemiyle birlikte
hatlama
getireceğini
devrimci tutsakların davaladüşünüyorum” tarzı yaptığı açıkrına yönelik bir düzenlemelama “çıtayı yükselteceğinin” hanin olmayacağı açık ve
bercisi gibi görünebilir ancak
ortadadır.
izledikleri çizgi ve siyasi hat bunun
Aksine paketle ilgili kotam tersini söylemektedir. Ananuşulan, polise savcı izni oldilde eğitim noktasında hala bir
maksızın gözaltı yapabilme
adımın atılmamış olması ve bunu
yetkisi mevzubahis bir
“Kürtçe öğrenmek isteyen Kuzey
durum olarak karşımıza çıkıIrak’a gitsin” sözleriyle tamamlayor. Bunun anlamı ise resmi
yarak bitirmek “demokratikleşme”
gözaltı olmayan kayıt dışı
paketinin içeriğini yansıtmaktadır.
muameleden söz edebiliyorKürt ulusunun daima imha/inkar
ken, bu yetkiyle kayıtdışı
politikalarına maruz kalması ne ilk
gözaltıların önünün alınamane de son olacak; 1925 Şark Islayacağı bir boyuta gelineceğihat Planı, 1927 tarihli Bazı Eşhasın
dir.
Hekime götürmek,
Şark Menatından Garp Vilayetleavukata ulaşma hakkını verrine Nakillerine Dair Kanun, 1934
mek gibi gözaltına bağlı
İskan Kanunu, 1938 Dersim Katliamı
‘usul güvenceleri’nin sekteye
ve Sürgünü, Doğu İrşat Politikası,
uğraması gibi birçok durumla
Polise savcı izni olmaksızın
1990’larda köy boşaltmalarının yakarşı karşıya kalacağız.
gözaltı yapabilme yetkisi
şanması vb. bir çok örneğiyle karşı
Sonuç olarak söz konusu
mevzubahis bir durum olarak
karşıyayız.
“demokratikleşme paketi” vb.
siyasi hamleler egemen sınıfkarşımıza çıkıyor.
Polisin Yetkileri Artıyor!
ları her sıkıştığı süreçte halkın
Bunun anlamı ise resmi gözaltı
Diğer yandan kamu kuruluşlarında
öfkesine karşı koruyan bir
anadilde hizmet, Tunceli’nin Dersim
“can kurtaran simidi”dir.
olmayan kayıt dışı muameleden
olması tarzı yapılacak düzenlemeler
Ancak somut durum bize
söz
edebiliyorken,
bu
yetkiyle
konuşulmaktadır, bu göz boyamaktan
gösteriyor ki, egemen sınıflar
kayıtdışı gözaltıların önünün
başka bir anlama gelmemektedir.
halkımızı kırıntılarla kandıraAnadilde eğitimin yasak olduğu bir
mayacak ve kitlelerin engin
alınamayacağı bir boyuta
ülkede kamu kuruluşlarında anadilde
dalgasında boğulmaktan kurgelineceğidir.
hizmet ne kadar sağlıklı olacaktır ve
tulamayacak.
14
ABD tarafından Suriye’nin tehdit edilmesi...
Emperyalistler arası tartışma
yaratan katliamı kimin
yaptığıdır. Amerika ve
yandaşları Suriye’yi suçlarken,
Rusya, Çin, İran gibi devletler
bunu yalanlamıştır. Kısacası
halklar emperyalistlerin
güdümünde katledilmiştir,
sonra da emperyalist
emellerin çatıştığı zirvenin
gündemine getirilmiştir.
Bilindiği gibi ABD emperyalizmi, 1990-91 tarihlerinde havlu atan Rusya’nın güdümündeki pazar alanlarını kendi sömürü alanlarına dahil etmiş ve kendisini tek “süper güç” olarak
ilan etmişti. Kalemşörleri tarafından emperyalistler arası kutuplaşma sürecinin artık sona erdiği ve dünyanın süresiz olarak ABD güzergahında “tek kutuplu dünya” sürecine girdiği
yönünde bir propaganda faslı yürütülmüştü.
Bir taraftan dünya halklarını tehdit eden, bir taraftan da diğer emperyalistlere kendi sınırları dışına çıkmamalarını dayatan ABD emperyalizmi... Dolayısıyla o dönemin konjonktüründe
rakip emperyalistlerin pazarlarının önemli bölümünü kendi pazar alanlarına dahil etmiş, Doğu Avrupa, Balkanlar, Kafkasya
gibi bölgelerdeki birçok ülke ABD saflarında yerini almıştı. Sırbistan, Kosova, Afganistan, Irak gibi ülkeleri ise askeri olarak
çökerterek ve işgal ederek kendine bağımlı kılmıştı. Ancak bu
süreç göreliydi. 2000’li yılların ikinci yarısından itibaren
dünya konjonktürü yeni bir dönemece girmiştir. Emperyalistler arası geçici ve göreli olan uzlaşmacı dönem yerini giderek,
onlar arasında esas olan pazar rekabeti ve çıkar çatışması dönemine bırakmıştır. Dolayısıyla emperyalistler arası yeni bir kutuplaşma sürecine girilmiştir. Bunun sonucu giderek ABD, Avrupa ve Japonya emperyalistleri ile Çin ve Rus emperyalistleri arasında yeni saflaşmaya gidilmiştir. Bu saflaşma günümüz
konjonktürün de daha keskin boyutlara tırmanmıştır.
Suriye’de çıkartılan “iç savaş”ın özü...
Uluslararası mali sermayenin ilişkilerinde esas olan çıkar kavgası giderek daha belirgin bir hatta kaymıştır. Bu durum pazarların sabit olduğu dünyanın tüm alanlarına yansımıştır. ABD
öncülüğündeki klasik emperyalistlerin karşısına rakip olarak
çıkan Çin ve Rus emperyalistleri Asya, Afrika, Latin Amerika, Ortadoğu gibi alanlara açılarak kendilerine pazarlar edinmişlerdir. Ancak bu durum ABD, Japonya ve Avrupalı emperyalistleri rahatsız etmiştir.
ABD, karşısına çıkan bu rakiplerin açılmasını ve yayılmasını önleyememiştir. Her ne kadar ABD dünya nezdinde hala
en fazla sermaye ihraç eden ve en fazla ulusal gelire sahip olan
devlet olsa da, yeni bir kutuplaşmayla karşısına Çin ve Rusya gibi emperyalist rakiplerin çıkması sonucu “süper devlet”
vasfını yitirmiştir. Ve emperyalistler arası çift kutuplu bir sürece girilmiştir. Bunun sonucu oluşan emperyalistler arası çelişkiler birçok alanlarda giderek kendisini daha fazla hissettirmektedir.
Nitekim Ortadoğu’daki Suriye sorunu bunun sonucudur.
ABD ve müttefikleri Fransa, İngiltere, Almanya gibi devletler
bu bölgedeki güçlerini devam ettirmek için tüm güçlerini ve
imkanlarını seferber etmişlerdir. Amerika Devleti tarafından BOP
(Büyük Ortadoğu Projesi), “Ilımlı İslam Politikası” diye lanse edilen emperyalist doktrinler doğrultusunda hareket edilmiş
ve yeni düzenlemelere gidilmiştir.
Bunun sonucu yeri geldi mi Mısır, Tunus vb. ülkelerde kendiliğinden kitle hareketleri uşak yönetimler üzerinden denetim
altına alınmaya çalışılmıştır. Irak, ABD güdümünde işgal edilmiş, Kuzey Afrika’daki Libya, ABD ve Avrupalı emperyalistlerce bombardımana tutulmuş ve taşeron yönetimlere emanet edilmiştir. BOP kisvesiyle Ortadoğu ile beraber Kuzey Afrika ülkelerini de içine alan ABD’nin müttefikleriyle yaptığı müdahaleler son dönemler Suriye’yi hedef almıştır. ABD ve Fransa, İngiltere tarafından “iç savaş” planlanmış ve TC, Suudi Arabistan, Mısır, İsrail, Ürdün, Kuveyt, Katar gibi bağımlı devletler
üzerinden örgütlenmiştir.
“Soğuk Savaş” döneminden beri Rusya’ya bağımlı olan Suriye, rakip emperyalistlerce kendilerine bağımlı kılınmak istenmiştir. ABD ve müttefikleri Suriye “iç savaş”ını, hem Suriye’yi kendilerine bağımlı kılmak hem de karşılarına çıkan Rusya’ya, Çin’e ve onların minvalinde yer alan bölgesel güç İran’a
geri adım attırmak dürtüsüyle çıkartmışlardır. Bu durum sonucu
stratejik bir önem de kazanan Suriye üzerine, Batılı emperyalistler daha çok yüklenmişlerdir. Suriye’deki “iç savaş” bu emellerle çıkartılmıştır.
Nitekim bunun sonucu CIA ve Fransız, İngiliz gizli servisleri tarafından Suriye ordusundan satın alınan subaylar üzerinden devlete karşı “Özgür Suriye Ordusu” (ÖSO) oluşturulmuştur. “İç savaş” onlar üzerinden örgütlenmiştir. İçte yapılan
saldırılar sonucu göçe zorlanan Suriyeliler Türkiye, Ürdün, Irak,
Lübnan, Mısır, Suudi Arabistan vd. ülkelere yerleşmişlerdir. Bu
ülke devletleri tarafından ÖSO’ya sınırlar açılmıştır. Ve onlara her türlü silah ve patlayıcı malzemeler sağlanmış, her türlü
imkan verilmiştir. Aynı zamanda bu ülkelere göç eden Suriyeliler
içerisinden askeri örgütlenmeye gitmişlerdir.
Daha açık bir deyimle oluşturulan ÖSO, ABD ve bağımlı devletler tarafından organize edilmiş ve onlar tarafından yönlendirilmiştir. Ayrıca Suriye’deki Müslüman Kardeşler örgütü de devlete karşı örgütlenmiştir. Ayrıca El Kaide ve El Nusra gibi taşeron dini örgütler de TC ve diğer devletler üzerinden
dışarıdan Suriye’ye sokularak, saldırıya sevk edilmişlerdir. Nitekim günümüz koşullarında ÖSO ve El Kaide’nin uzantısı El
Nusra çetesi tarafından açıktan kitlelere yönelik saldırılar uç
boyutlara tırmanmıştır.
Daha açık bir ifadeyle, Suriye’deki iç savaş emperyalist
emellerle dışarıdan örgütlenmiştir. Bunda ABD emperyalizminin
uşağı konumunda olan TC devletini temsilen AKP hükümeti
istekle yer almıştır. Hatta ABD’nin kendisine yüklediği misyondan daha fazlasını istemiştir. Devletin bu durumu açıkça beyan olmuştur.
Bundan dolayı AKP hükümeti ÖSO ve El Nusra gibi örgütlerin Suriye’ye yönelik saldırılarını sevk ve idare etmekle
beraber, daha saldırgan roller talep etmiştir. AKP hükümeti
NATO üzerinden Suriye’nin açıktan işgalini savunmuştur. TC
devletinin böylesi bir işgali açıktan savunması mevcut yapısı
sonucudur. Çünkü Suriye sınırlarındaki Kürtlerin yaşadığı Rojava’nın varlığı onu daha saldırgan kılmaktadır. Neo-Osmanlı hayalleriyle Rojava’nın işgal edilerek, Osmanlı dönemindeki
Misak-ı Milli statüsüyle TC sınırlarına katılması hayal edilmektedir. ABD ile TC devletinin Suriye sorununda anlaşmazlığı
bu noktada olmuştur. Buna rağmen, ABD’nin çıkarları doğrultusunda, Suriye’ye yapılan saldırının örgütlenmesinde TC
devleti aktif rol almıştır.
“İç savaş”ın tersine dönüşmesi...
15
2011’in Mart ayında başlayan iç savaş önceleri, ABD’nin planladığı gibi yürütülüyor imajı verilmiştir. ÖSO ve diğer muhalif silahlı örgütlerin Suriye ordusuna karşı yaptığı eylemler öne
çıkarılırken, Suriye Ordusunun onlara karşı üstünlük sağladığı askeri operasyonlar hep katliam olarak gösterilmiştir. Böylece uluslararası kamuoyu nezdinde askeri savaşla beraber psikolojik savaş yürütülmüş ve Esad’ın temsil ettiği devlet yıpratılmak istenmiştir.
Elbette ki Esad’ın başındaki devlet diktatörlüğe tekabül eden
gerici bir devlettir. Gerici yapısı sonucu ezilen yığınlar üstünde sınıfsal, ulusal, dinsel vb. baskılar eksik olmamıştır. O devlet nezdinde askeri ve meşrutiyete tekabül eden faşist bir diktatörlük uygulanmıştır. Savaş içerisinde Esad yönetiminin muhaliflerin etkisindeki kileleri hedef alan saldırıları ve katliamları olmuştur. Dolayısıyla Suriye devleti gerici yapıya alternatif
değildir. Lakin emperyalistler tarafından Esad’a karşı sürülen
taşeron örgütler de gerici mevzilerde yer alan örgütlerdir. Hatta şu anki mevcut süreçte, kitlelere karşı ABD emperyalizmi
ve bağımlı devletler ile onların güdümündeki kukla örgütler daha
saldırgan bir konumda hareket ediyorlar.
Dolayısıyla onların saldırganlığı daha öne çıkmıştır. Nitekim ABD ve Fransız emperyalizmi Suriye’yi açıktan bombalama ile tehdit etmişlerdir. Daha sonra Rusya’nın girişimleri sonucu Suriye yönetimi kimyasal silahların Birleşmiş Milletler’e
teslim edilmesini kabullenince, ABD askeri müdahaleyi bir müddet için durdurmuştur.
Sorun salt Suriye’nin iç sorunu değildir. Sorun emperyalistler arası pazar sorunudur. Nitekim ABD, İngiltere, Fransa
Suriye üzerine baskı yaparken ve kendilerinin örgütlediği muhalif güçleri desteklerken, sorunu henüz bugünkü boyutlara getirmemişlerdi. Ne zaman ki destekledikleri güçler, Esad’ın başındaki devlet karşısında geri adım attılar, saldırgan ve tehditkar tavırlar almaya başladılar.
ÖSO’nun ve El-Nusra’nın giderek deşifre olan kitlesel katliamları beraberinde ABD, Batılı emperyalistlerin ve TC’nin
kitleler nezdinde teşhirini getirmiştir. Halk yığınları ve savunmasız güçlere yönelik ilkel ve vahşi saldırılar mevcut konumlarını açığa çıkarmıştır. Bağnaz dinciliğin gerici değer yargılarıyla halk yığınları hedef alınmıştır.
Tüm bunlar Suriye içindeki muhaliflere yönelik destek sayısını giderek azaltmıştır. Hatta Esad’a kitle desteği giderek artmış ve Esad’a muhalif olan bazı güçler bile mevcut süreçte
Esad’la hareket etmişlerdir. Ayrıca Rusya’nın, İran’ın ve
Çin’in Esad’a yönelik askeri, siyasi ve diplomasi alanındaki destekleri giderek artmıştır. İran’ın Devrim Muhafızları ve Hizbullah Suriye ordusuyla birlikte çarpışmışlardır. Tüm bunlar sonucu, 2013’ün Haziran ayından itibaren Esad’a bağlı Suriye Ordusu, Özgür Suriye Ordusu (ÖSO), El-Nusra, Müslüman Kar-
16
deşler gibi muhalif güçlere karşı üstünlük sağlamaya başlamıştır.
Suriye Ordusu muhalif güçler tarafından ele geçirilen bölgelerin çoğunu ve önemli bölgeleri tekrar ele geçirmeye başlamıştır. Esad güçleri tarafından ele geçirilen Şam, Humus, Hama
ve Halep’i birleştiren M5 Otoyolu ile rakiplerine karşı üstünlük sağlanmıştır. Bu bölge belirtildiğine göre Suriye’nin en işlek ve en stratejik bölgelerinden biridir. Öyle ki bu bölge coğrafi bir alan olarak Suriye’nin yüzde 40’nı, nüfus olarak da yüzde 60-70’ni kapsıyor.
Dolayısıyla Suriye’nin hem askeri, hem ekonomik, hem siyasi, hem sosyal ve coğrafi bir alanı devletin denetimindedir.
Askeri gücün önemli bir bölümü bu alanda konumlanmıştır. Ayrıca İran’dan gelen Devrim Muhafızları ve Lübnan’dan gelen
Hizbullah güçleri kalıcı olarak o alana yerleşmişlerdir. Ayrıca
resmi olmayan, ama zamanında Hafız Esat tarafından örgütlenen ve ordu dışında askeri bir güç olan Şabiha teşkilatı da o
bölgeye konuşlandırılmıştır.
Suriye Ordusu bu stratejik bölge dışında Lübnan sınırındaki el Kuseyr’i ele geçirmiştir. Bu bölgenin Suriye devletince ele geçirilmesi sonucu, ÖSO ve diğer muhalif güçlere Lübnan sınırından ve Akdeniz’den gelen lojistik destek engellenmiştir.
Böylece muhalif güçlerin harekat alanı daraltılmıştır. Ve önü
açılan Suriye ordusu, El Kuseyr bölgesinden sonra El Kuneytra
denilen bölgeyi de ele geçirmiştir. Suriye Ordusu böylece İsrail yenilgisi sonucu 1967 tarihinden itibaren İsrail’in denetimi altına giren Golan Tepelerine hayli yaklaşmıştır. Ancak Golan Tepeleri İsrail’in ilhakı altında olduğu için mevcut süreçte Suriye tarafından geri alınma girişimi pek uygun gözükmemektedir. Ancak ÖSO, Müslüman Kardeşler, El Nusra ve
diğer irili ufaklı muhalif örgütlerin konumlandıkları alanlar hayli daraltılmıştır. Bu örgütler irili ufaklı olduğu gibi birbirinden
kopuk örgütlerdir. Dolayısıyla Suriye Ordusu tarafından bu bölgelerin geri alınması, dış güçlerce yönlendirilen taşeron örgütlerin
konumlarını ciddi boyutlarda tahrip etmiştir. Sonuç olarak birbirinden kopuk muhalif örgütler mevcut konumları sonucu ABD
emperyalizmine umut vermekten uzak kalmışlardır...
Rojava direnişi...
Suriye sınırları içerisinde yer alan Rojava Kürtleri Suriye devleti ile gerici muhalif güçlerin saldırısına maruz kalmışlardır.
Ancak bu saldırılara boyun eğmeyen Kürtler siyasi ve askeri
zeminde örgütlü bir direniş göstermiş ve gerici saldırıları püskürtmüşlerdir.
19 Temmuz Devrimiyle birlikte tüm gerici güçlerin saldırıları hız kazanır. Çünkü tüm gerici güçlere karşı tavır alırlar.
Rojava Kürtlerinin ilan ettiği özerkliği kabullenemeyen Baas
yönetimi ve ABD güdümündeki TC ile Suudi Arabistan’ın desteklediği gerici çete grupları topyekun saldırırlar. Efrin, Sérekaniye, Kobané, Girke Lége, Çilaya, Giré Sipiye vd. Kürt alan-
larına yapılan saldırılar PYD (Partiya Yekitiya Demokrat) önderliğinde, YPG (Halk Savunma Birlikleri) tarafından püskürtülür. İşgal edilen yerler kurtarılır.
Rojava halkının mücadelesi haklı ve meşru bir mücadeledir. Gerici güçlerin işgal girişimlerine ve saldırılarına karşı olan
bu direniş demokratik bir muhteva taşır. Bir taraftan yıllardır
kendilerini ezen ve katmerli baskı altında tutan Suriye devletinin saldırılarına yanıt vermişlerdir. Diğer taraftan El Kaide bağlantılı El Nusra ve Irak-Şam İslam Devleti patentli çetelerin saldırı ve katliam girişimlerine boyun eğmemişlerdir. Hatta onlara karşı üstünlük sağlamışlardır. YPG yapılan saldırılara karşı aktif mücadelesini devam ettirmektedir.
Son dönemlerde Esad Kürtlere saldırılarını durdurmuştur.
ABD ve diğer emperyalistlerle beraber TC, Sudi Arabistan ve
bazı Arap devletlerin Esad’a karşı tehditkar ve saldırgan tutumları
daha öne çıkmıştır. Onlar arasındaki bu çelişki sonucu Suriye
devleti Kürtlere saldırılarını şimdilik durdurmuş gözükmektedir...
Ama El Nusra taşeron örgütünün Rojava’daki saldırıları durmadığı gibi giderek ivme kazanmıştır. El Nusra yaptığı saldırılarla kadın, çocuk, yaşlı demeden Kürtlere yönelik saldırmaktadır. Bu çete daha çok dış ülkelerden gelenlerden oluşmaktadır. Ve bu çeteye en aktif desteği veren ülkelerin başında TC devleti gelmektedir. Öyle ki devletin sağladığı destek ve
imkanlar sonucu Türkiye’ye giriş çıkışları çok kolaylaştırılmış
ve sınırlar yol geçen hanına çevrilmiştir.
Devletin amacı olası koşullarda Rojava’yı işgal etmek ve
tampon bölge oluşturarak denetimi altına almak. Daha sonrasında resmi olarak sınırlarına dahil etmektir. TC devletinin bu
histerik bakış açısı Kürt sorununa ilişkin klasik ama iyice pörsümüş mantalitesinin ürünüdür. Ayrıca Suudi Arabistan da bu
çetelere üst boyutlarda imkanlar sağlamaktadır. Bir taraftan mali
yardımlar yapan, silah sağlayan Suudi Arabistan’ın, kendi ülkesindeki 1300 idam mahkumunu El Nusra üzerinden Rojava’ya gönderdiği iddia edilmektedir. Ancak Rojava Kürtleri PYD
önderliğinde bu saldırıları püskürtmüş ve özerk yapılarını muhafaza etmişlerdir.
Tüm bunlara bağlı olarak yakın zamanda ABD emperyalizminin askeri müdahale kararı alması, Rojavalı Kürtler açısından da emperyalizmin saldırı tehdidini öne çıkarmıştır. Gerçi Rusya’nın girişimiyle ABD’nin aldığı askeri müdahale kararı şimdilik askıya alınsa da, emperyalizmin yarattığı saldırgan hava varlığını devam ettiriyor.
Askeri müdahale ve askıya alma kararı...
Suriye’deki gelişmeler bir kez daha göstermiştir ki, sorun -bir
iç sorun olmaktan çok- emperyalistler arası pazar kavgası sorunudur. Nitekim bu ülkeye özgü gündeme getirilen sorunlar
ve oluşturulan çelişkilerin muhatapları emperyalist devletlerdir. Bu durum günümüz koşullarında çok daha net şekilde açığa çıkmıştır. Bunun sonucudur ki ülkeye ilişkin alınan karar-
lar Suriye’den binlerce kilometre uzaklıktaki emperyalist
devletler tarafından alınmaktadır. Ama uluslararası sistem haline gelen bu emperyalist devletler en ücra alanlardaki pazarlara ilişkin kararları onlar alırlar.
Nitekim ABD önderliğindeki Batılı emperyalist blok ile Rusya-Çin emperyalist bloğu arasındaki pazar kapışması, Suriye
sorununu giderek gündemin merkezine oturtmuştur. Lakin Suriye’ye ilişkin son gelişmeler ABD’nin çıkarları minvalinde bir
hat izlememiştir.
Son dönemlerde Esad’a bağlı ordunun ÖSO ve El Kaide/El
Nusra gibi kukla yapılara karşı sağladığı üstünlük, ABD ve Fransa, İngiltere, Almanya gibi devletleri rahatsız etmiştir. Rusya’nın
manyetik alanındaki Suriye’yi BOP kararı doğrultusunda
kendi manyetik alanına çekmeyi planlamış olan ABD devleti, bu durum üzerine sorunu tekrar askeri tehdit boyutlarına tırmandırmıştır. On yıllardır dünyaya hükmetmiş ve halkları en
üst boyutlarda sömürmüş Amerikan finans kapitalinin devleti, doğası gereği giderek daha tehditkar ve daha saldırgan bir
tavır içerisine girmektedir. Bunun sonucu Suriye’yi bombalamakla tehdit etmiştir.
ABD tarafından alınan askeri operasyon kararına gösterilen gerekçe kullanılan kimyasal silah sonucu 1400 kişinin ölümüdür. Ancak ABD emperyalizmi hunharca katledilen 1400 kişinin ölümünü istismar ederek Suriye’ye saldırı kararı almıştır. Onları ilgilendiren katledilen kişilerden ziyade, bu vesileyle
yapılacak askeri operasyondur. Öyle ki ABD ve Fransa savaş
uçaklarının bombalaması üzerinden yapılacak askeri müdahale,
katledilecek yığınların sayısını katbekat artıracaktır.
Nitekim emperyalistler arası tartışma yaratan katliamı kimin yaptığıdır. Dünya halkları nezdinde sorun bu minvalde tartışılmıştır. Amerika ve yandaşları Suriye’yi suçlarken, Rusya,
Çin, İran gibi devletler bunu yalanlamıştır. Kısacası halklar emperyalistlerin güdümünde katledilmiştir, sonra da emperyalist
emellerin çatıştığı zirvenin gündemine getirilmiştir. Bu tartışma G-20 Zirvesi’ne kadar getirilmiştir.
Kaldı ki, katliamın kimin tarafından yapıldığı şaibelidir.
ABD’nin yaptığı tehdit için bu katliam gerekçe olarak gösterilmektedir. Dolayısıyla ABD emperyalizminin örgütlediği ve
yönlendirdiği bir katliam imajı vermektedir. Provokatif katliamlar emperyalizmin genel mayasında olduğu gibi, ABD emperyalizminin özgül mayasında vardır. Nitekim bu imaj giderek güçlenmektedir ve tartışma gündeminde yer almaktadır...
Nitekim Amerika devletinin 11 Eylül süreciyle artan tehditkar tavrı dünya halkları nezdinde tepkiye ve aleyhte tavra
zemin yaratmaktadır. Ayrıca uluslararası kapitalizmin içine girdiği yapısal ve kronik kriz süreci ABD’ye ve somutunda emperyalist sisteme karşı oluşan tepkiyi daha güçlendirmektedir.
Dolayısıyla saldırgan ve tehditkar tavır dünya halkları karşısında ABD’yi zor durumda bırakmaktadır. Ayrıca yukarıda ayrıntılarıyla değindiğimiz gibi karşısına Rus ve Çin emperya-
17
listlerinin çıkması da ABD açısından zorluk çıkartan diğer bir
unsurdur. Tüm bu nesnel durum sonucu aldığı kararlar emperyalist devleti zorlamaktadır. Dolayısıyla Suriye’ye ilişkin takındığı tavır “iki ucu b.’lu değnek” tavrıdır. ABD, otoritesini
ve prestijini devam ettirmek için aldığı askeri operasyon kararına karşın, Rusya’nın teklifini de kabul etmek durumunda
kalmıştır. Rusya, Suriye’ye kimyasal silahların Birleşmiş Milletlere teslim edilmesini telkin ederek kabul ettirmiş ve bunun
sonucu ABD aldığı saldırı kararını durdurmuştur. Elbette ki bu
karar kesin bir karar değildir.
Rusya’nın teklifi sonucu ABD tarafından alınan askeri müdahale kararı dondurulmuştu. Rusya ve Amerika dışişleri bakanları sorunu Cenevre’de görüşme kararı almışlardı. Rusya
Suriye’nin teslim edeceği silahların Birleşmiş Milletler gündeminde ele alınmasını savunmaktaydı. Çünkü Rusya ve Çin
Birleşmiş Milletlerin daimi üyeleri olduğu için Birleşmiş
Milletler kurumunu öne çıkartmaktadırlar. Sorunun nasıl bir rotaya gireceği ileride belli olacaktır.
Suriye halkının gerçek kurtuluşu
Suriye halkının gerçek kurtuluşu mevcut devletin ve karşı devrimin tüm odaklarının alt edilmesiyle mümkündür. Bu çeşitli
milliyetlerden Suriye halkının gerçek kurtuluşudur. Ancak bu
stratejik hedefe ulaşmak sürecin kendi içindeki her taktik dönemin somut değerlendirilmesiyle mümkündür. Stratejik hedefe ancak bu minvalde ulaşılabilir. Dolayısıyla Suriye devleti
devrimin hedefidir. Ancak bugün emperyalistler ve onların uzantıları hakim sınıf katmanları ve gerici güçler arasında iktidar
kavgası vardır. Bu kavgada ABD emperyalizmi ve uzantı güçleri Suriye halkına karşı daha saldırgan konumdadır. Öyle ki
ABD emperyalizmi askeri operasyon kararını yakın dönemde
almıştır.
Her ne kadar bu karar ertelenmişse de, onların saldırgan ve
hırçın yapısı varlığını aynen devam ettirmiştir. Dolayısıyla devrimin stratejik hedefi Esad yönetimi mevcut halk düşmanı konumunu devam ettirmekle beraber; mevcut taktik dönem, halka karşı daha saldırgan ve daha tehditkar olan ABD emperyalizmini ve ÖSO, El Nusra, Müslüman Kardeşler gibi saldırgan
çeteleri nesnel olarak daha öne çıkartmıştır. Açıktır ki bu gerçek göz ardı edilemez.
Suriye halkının gerçek kurtuluşu Esad yönetiminin ve karşı devrimin tüm katmanlarının emperyalist efendileriyle hedef
alınmasıyla mümkündür. Sınıf mücadelesi onların iktidarının
alt edilmesini emreder. Bunun önkoşulu devrimci öncünün bağımsız örgütlenmesi ve bağımsız hareket etmesidir. Ve emekçi kitlelerin devrim saflarında yönlendirilmesidir. Tarihsel olarak burjuva demokratik devrimini yapmamış olan Suriye’nin
köklü tarihsel kurtuluşu Demokratik Halk Devrimi ve kesintisiz Sosyalist Devrim’le mümkündür. Gerçek ve köklü alternatif çözüm budur.
18
Gülsuyu’ndaki bu çeteler kim
Halk Cephesi üyesi Hasan Ferit Gedik 29 Eylül akşamı
çetelere karşı eylem yaparken, başından ve boynundan aldığı kurşun yaralarıyla yaşamını yitirdi. Gedik’in ölümüne
ve 28 ve 29 Eylül günü toplamda 5 kişi ve yine 1 ay önce
yaşanan çatışmalarda da 9 kişinin yaralanmasına neden
olan bu kurşunların sahibi kim?
“Burası omuza omuza, çatışa çatışa
kuruldu”
Gülsuyu-Gülensu Mahallesi, İstanbul’un Maltepe ilçesi
sınırları içerisinde yer alan ve emekçi/devrimci kimliği ile
bilinen bir semt. 1970’lerde devrimcilerle halkın omuz
omuza ve polise karşı çatışa çatışa kurulan bir mahalle…
O tepenin başında; başı dik, mağrur ve hep muhalif
olmasının nedeni budur.
Hatta anlatılanlara göre Proletarya Partisi’nin ilk şehidi Meral Yakar da, Gülsuyu gecekondularına hem kanını hem terini akıtmış. Ve daha nice devrimci…
Gülsuyu direnişi tarihe geçen
bir deneyimdir
Senelerdir Gülsuyu’na yönelik devlet saldırıları sürüyordu. Ancak özellikle 2000’li yıllara geçilip, neo-liberal
politikaların daha hızlı bir şekilde hayata geçirilmesinin
ayakları oluşturulurken, Gülsuyu’na yönelik baskılar da
artmaya başladı.
Bu politikalardan biri ve Gülsuyu’nun en önemli gündemi olan “kentsel dönüşüm” ilk olarak 2004 yılında açıklanan projelerle mahalle halkının gündemine girdi.
Yıllardır getirdiği deneyimin bir sonucu olarak muazzam
bir dayanışma oluşturuldu ve adına Gülsuyu-Gülensu
Dayanışma Derneği adı verildi.
Komiteleşen mahalle halkı, sokak sokak, mahalle ma-
? !
halle Gülsuyu’nu korudu; on bine yakın insanla eylemler
yapıldı. Devletin “kentsel dönüşüm” adı altında hayata
geçirmeye çalıştığı rant projelerine karşı ülke tarihine
önemli bir deneyim olarak yazıldı Gülsuyu halkının direnişi. Bu yüzden de proje bir süreliğine rafa kaldırıldı.
Ancak devlet ve belediye kafasına koymuştu. Eninde
sonunda bu mahalleyi ele geçirmekti amacı. Ardından
uyuşturucu, fuhuş, çeteleşme sinsi bir yılan gibi iyiden
iyiye yerleştirildi Gülsuyu’nun koynuna.
Bir süredir devrimcilerle alışverişini kesen birçok
insan, bu süreçte çocuklarının bu pisliğe bulaşmasının ardından mahalledeki devrimci kültürü aradığını, tekrar o
dayanışma dolu mahalle kültürüne dönmek istediklerini
dillendirmeye başladılar.
Devrimci kurumlar yozlaşmaya karşı çeşitli çalışmalar yürüttü. Ancak havaalanının bulunduğu Kurtköy’e ulaşımın kolaylığı, İstanbul’u ayakların altına seren o
bulunmaz manzarası ile rantın oldukça yüksek olduğu
Gülsuyu için devlet her geçen gün saldırılarını artırıyordu.
Gülsuyu’nu alacaktı, kafasına koymuştu.
Nasıl olurdu da “ayaktakımı”, böylesine güzel bir
yerde hem de devlete aldığı her nefes için para vermeden
oturabilirdi? Nasıl olurdu da Varyap, Ağaoğlu gibi şirketlerin kesesine layık olan ve plazalar, AVM’lerle doldurulması gereken bu tepe, gecekondu ile duruduruverirdi?
Ha bir de üstüne üstlük hemen hepsi “terörüst”ken?
(Bu arada parantez açalım: Her ne kadar Gülsuyu halkının gözünde de “esas düşman” AKP gibi görünse de, seçimler dışında mahalleye uğramayan ve talan projelerinin
altına imza atan CHP de çeteleşmenin sorumlularındandır. CHP’li Maltepe Belediyesi’nin icraatlarını okumak
ve halkı talana razı etmek için attığı taklaları hatırlamak
bile bu gerçeği gösterecektir. Bugün gösteriş yapsa da
Hasan Ferit üzerinden, bilsinler ki Ferit’in kanına girenlerinden biri de CHP’dir. Bundan kurtulamaz!)
Gezi İsyanı ile değişim
2012’ye geldiğimizde “kentsel dönüşüm” projesi daha yakıcı bir şekilde mahalle halkının önüne koyuldu. Mahalle
halkı tekrar bir araya geldi ve tartışmalar başladı.
Ancak aradan geçen 5-6 yıl da “çok şey değişmiş”ti.
Proje rafa kalkınca “alınan rahat nefes” ile dernek çalışmaları ve dayanışma ruhu bir kenara itilmiş, bu konuda
mücadele eden devrimcilere sırt dönülmüş, bunun da bir
sonucu olarak) devrimcilerde ciddi bir hem ideolojik hem
pratik zayıflama yaşanmış, mahalle halkının birçoğu taşınmış, yerine “AKP’nin adamları” yerleşmiş, mahalle
halkı “Alevi-Kürt” diye çeşitli bölünmelere gitmiş, “aman
devrimcilerden uzak dur da…” diye başlayan cümlelerle
büyütülen mahalle gençliği fuhuş, uyuşturucu, çete batağına saplanmış…
Sonuç olarak 2012’den bu yana ciddi emek harcansa
da 2004 yılında yaşanan o dayanışma ruhunun tekrar oluşturulması kolay değildi. Taa ki Gezi İsyanı’na kadar. Gezi
İsyanı farklı bir dönem açtı Gülsuyu’nda da… Her akşam
sokaklara dökülen on binler E-5 kesti, Taksim’e yürüdü.
Sabahlara kadar mahallede nöbetler tutuldu. Halk, hem
kendisine hem komşusuna daha fazla güvenmeye başladı.
Devlet çetecileri korumak için
gözaltına alıyor
Bu kez devreye çeteler girdi. Uzun süredir devlet eliyle
mahalleye yerleştirilen, mahalle gençliğini zehirleyen bu
yılanlar giderek silahlanmaya ve mahallede kendileri için
tehlike olan devrimcilere ve halka saldırmaya başladılar.
İlk olarak BDP’li bir aileye ve ardından ESP’nin bürosuna yönelik yapılan saldırılarda aralarında Partizan
okurları ve Özgür Gelecek muhabirinin de bulunduğu 9
kişi yaralandı. Devrimciler de mahalleyi ve kendilerini
korumak amacıyla silahlanmak zorunda kaldılar.
Çünkü polis yaşanan çatışmalara “karışmıyor”, devrimciler müdahalede bulunacağı sırada devrimcilere saldırarak çetelere meydan veriyordu. Keza adresleri tek tek
bilinen o çete üyelerinden hiçbirinin kapısı “koçbaşı” ile
kırılarak baskın düzenlenmedi, kimse gözaltına alınmadı,
kimse tutuklanmadı.
Yalnızca devrimciler tarafından tespit edilen bir çete
üyesi, aniden gözaltına alındı. Daha doğrusu devlet korumasına, devletin “şefkatli kollarına” alındı! Bugün yine
gözaltına alınanlar aynı kaygı ile alındı.
Çetebaşı, Ağca’nın “kirvesi”
Gelelim çetecilere… Halk Cepheli Hasan Ferit Gedik’in
çetelere karşı eylem sırasında katledilmesi ile başlayan
süreçte Gülsuyu’nun çeteleri tek tek internet ortamında
teşhir edildi.
Çete lideri olarak bilinen YUSUF TURHAN’ın, Kocaeli’de geniş bir AKP ve MHP çevresinin ar olduğu biliniyor. Kendisi de
burada Active Rentacar isimli bir firmanın sahibi olan Turhan, Dilovası
Belediye Başkanı ve Kaymakam ile
yakın ilişkiler içinde. Keza birlikte
çekilen resimleri mevcut. Ayrıca Turhan’ın 2014 yılında yapılacak seçimlerde
Kocaeli
Büyükşehir
19
Belediyesi’nde meclis üyeliği için aday olacağının duyulması bu kesimlerde pek bir memnuniyet yaratmış, bu
da Kocaeli’nin bazı yerel gazetelerine yansımıştır .
Ayrıca devletin azılı tetikçilerinden “makamlı” mafyası Mehmet Ali Ağca ile de çok yakın ilişkide olan Turhan, oğlunun “kirvesi” Ağca ile birlikte Kocaeli ve
Antalya’da birçok kirli işin yürütücüsü olarak biliniyor.
Turhan’ın tek marifeti bu değil! Gezi İsyanı sürecinde
“Erdoğan’ı yedirmemek” namına 500 kişilik ekibiyle
MHP’den AKP Gençlik Kolları’na geçen Turhan, aynı zamanda Antalya’da çetecilerini semirttiği bir otele de sahip.
Mahalle halkına korku salan ve devrimcilere “sıkan” çete
üyeleri dinlenmesi için 1 aylığına burada tatil yaptırılıyor.
Keza çete başı Turhan buradan gözaltına alındı.
İsimleri açıklanan diğer çete üyeleri ise şöyle: Aytekin
Turan, Bektaş Aslan, Ümit Kesici, Hakan Taşhan, Mert
Çetin, Metin Bozkurt, Savaş Taşhan, Turgay Çalçalı,
Ümit Yurtsever, Zafer Turhan, Ercan Kütük, Şahin
Eren, Barış Durak…
Aralarında mahalle halkının çocuklarından birkaç kişi
olsa da Yusuf Turhan gibi esas elebaşların devlet ve rant
için ağzının suyu akan şirketler tarafından özel olarak mahalleye yöneltildiği açıktır. Son günlerde yaşananlar yüzünden mahalle halkının evlerini, mahalleyi terk etmesi
istenmektedir. Salınan korkuyu yenecek olan tek şey halk
ile devrimcilerin ortaklaşan mücadelesi olacaktır. İşte
onun karşısında durma
güçleri yoktur!
20
KOLEKTİFİN SESİ
#BAŞKALDIRIYORUZ
Kolektif çalışmayı büyüt, inisiyatifini geliştir!
Taksim Gezi İsyanı sonrasında direnişin yeni bir sahnesi olan
ve hâkim sınıflar cephesinde “Eylül Sendromu” olarak adlandırılan korkunun gerçekleştiği günleri yaşıyoruz.
ODTÜ’den geçirilmek istenen otoyola karşı yaşam
alanına, çevresine ve ormanına, ranta ve talana karşı çıkan
ODTÜ öğrencileri ile Yüzüncü Yıl Mahallesi halkının direnişi, AKP hükümetinin Eylül’den boş yere korkmadığını gösterdi. Direniş, kısa sürede ülkenin dört bir yanında yankısını buldu. Antakya’da Ahmet Atakan’ın katledilmesine
karşı gelişen öfkeyle birleşen ve giderek büyüyen direnişe
Mamak-Tuzluçayır halkının Cami-Cemevi projesine yönelik
tepkisi de eşlik etti.
Özellikle Mamak-Tuzluçayır’da direniş, bölge halkının
neredeyse tamamının katılımıyla sokakları saran, büyük bir
öfkeye ev sahipliği yaptı. AKP hükümetinin tüm iddialarına karşın Taksim Gezi ruhunun yok olmadığı, yığınların devlet terörüne karşın sokağa çıkarak dile getirdiği tepkisinde
açığa çıktı. Yaşananlar bozkırın hala çok kuru olduğunu ve
bir kıvılcımın yangına dönüşebileceğini tekrardan gösterdi. Okulların açılması ve ligin başlamasıyla öğrencilerin, taraftarların direnişi ateşlemesinden korkan AKP hükümeti,
yaz boyunca hazırlık yaptı. Bir süredir tartışılan ancak Taksim Gezi direnişiyle birlikte erkene alınan üniversitelerde
kolluk kuvvetinin kurumsallaştırılması ve yaygınlaştırılması
projesi bu hazırlıklardan biriydi. Gezi isyanında sokağa çıkarak geleceğine sahip çıkan öğrenci gençlikten korkan AKP,
çareyi okullarımızı adeta kışlaya çevirmekte buldu. Saldırının ikinci hedefinde Haziran ayaklanmasındaki duruşlarıyla direnişte etkin bir rol oynayan taraftar grupları vardı.
Devlet, Galatasaray-Beşiktaş derbisinde yaşananları gerekçe
göstererek gözaltı furyası gerçekleştirdi. Bunu stadyumlarda
polis terörünün meşrulaştırılması ve stadyumlara giren
herkesin fişlenmesine yönelik adımların takip etmesi bekleniyor.
Hâkim sınıflar, Taksim Gezi direnişinde bir kısmı kırılan, işçi sınıfı ve emekçi yığınların öfke fayının yeniden harekete geçmesinden endişe ediyor. Devletin tüm hazırlıkları,
tahkimatları ve önlemleri buna dairdir. Sınıf mücadelesin-
de gerilimin artması, yığınların, sömürü ve zulüm politikalarına daha yüksek sesle ve sokakta çatışarak karşı çıkması, bunun temel nedenidir. Yaşama geçirdikleri ve toplumun tüm kesimlerine yönelen neo-liberal politikalar, bir
yana yalnızca yaklaşan yerel, genel ve cumhurbaşkanlığı seçimleri bile gerilimi artırmaya yetmektedir.
Divan Toplantısı
Üniversiteler ve liseler kuşkusuz bu tablonun çok önemli bir
yerini işgale etmektedir. Taksim Gezi isyanına katılan lise
ve üniversite öğrencilerine yönelik kamuoyu önünde açıktan yapılan tehditler, fişlemeler bu gerçeğin yansımalarıdır.
Bu atmosfer içinde Yeni Demokrat Gençlik olarak “#BAŞKALDIRIYORUZ; Polis Defol, Üniversiteler Bizimdir!”
şiarı ile başlattığımız kampanyamız daha da önem kazanmaktadır.
Düzenin sahiplerinin öğrenci gençliğe yönelik bu yaklaşımı kampanyamızın önemini ve değerini de artırtmaktadır.
Öncesinde yerellerde yapılan tartışmalarla ön hazırlıkları yapılan kampanyamız YDG divan toplantısının ardından kamuoyuna deklare edildi. Kampanya heyecanı ve coşkusunun izlerini taşıyan ve bunu büyüten divan toplantısı,
kampanyamızın içeriğine, hedeflerine, kullanacağı dile, araçlara ve yöntemlere dair zengin tartışmalara ev sahipliği yaptı. Mayıs ayından itibaren yaşanan hareketli sürecinde etkisiyle birikmiş sorunların masaya yatırıldığı ve önümüzdeki günlerde izleyeceğimiz çalışma tarzının belirlendiği divan toplantısında öne çıkan kimi gündemlere bir göz atmak
faydalı olacaktır.
Kolektif Bir Çalışma
Haziran Ayaklanması sırasında, bazı alanlarımızda yaşanan
operasyonlar ve yaz sürecinin genel dağınıklığıyla çalışma
tarzımızda belli kafa karışıklığının ortaya çıktığına değinmek gerekir. Çeşitli bölge ve alanlardan yoldaşların, pratik
deneyimleri üzerinden geniş bir şekilde açtığı ve derinleştirilerek tartışılan sorunların öne çıkan temel başlıklarından
birinin YDG’nin çalışma tarzı olduğunu söylemek yanlış ol-
mayacaktır.
Bugün birçok bölgede azımsanmayacak bir faaliyetçi sayısına ve çevre çeper ilişkisine sahip olduğumuz bir gerçektir.
Ancak mevcut çalışma tarzımızda bizi geliştiren, inisiyatifimizi artıran ve çevre çeperimizdeki ilişkileri geliştiren yönlerin zayıfladığı da bir o kadar gerçektir. İşlerin alanda/bölgede öne çıkan-deneyimli birkaç YDG’li tarafından yapıldığı, çevre çeperimizdeki ilişkilerin atıl kaldığı bir gerçekliği yaşamaktayız. Alanlardaki deneyimli yoldaşların tüm ilişkileri teker teker gördüğü ve tartıştığı bir çalışma tarzının
bizi yorması bir yana verimimizi düşüreceği ve kişiye odaklanmış bir yapı inşa edeceği açıktır. Kuşkusuz bu sorun aşılamaz değildir. Söz konusu tarzı/yöntemi kampanya boyunca
tartışmak ve buna dair müdahalelerde bulunmak gerekmektedir.
Her şeyden önce söylemek gerekir ki; YDG yerellerden
merkeze doğru örgütlenmeyi önemseyen, işleyişte demokrasi yönü ağır basan halk gençliğinin anti-emperyalist, antifaşist, anti-feodal militan kitle örgütüdür. YDG’nin sürece
ilişkin yaklaşımı ve politikaları YDG’lilerin aktif katılımı
ile belirlenerek yaşama geçirilir. Bu aynı zamanda YDG’nin
demokratik çalışma tarzının izdüşümüdür.
Komisyonlar, Alan Toplantıları
Sözünü ettiğimiz demokratik işleyişin karşılık bulacağı yer
ise kolektif bir çalışmadır. Kolektif çalışmanın düzeyi
alandaki örgütlülüğümüzün niteliğinin de açık bir göstergesidir. Kolektif çalışma, kendi içinde çeşitli sorumluluk alanlarının, görev paylaşımların ve buna uygun örgütlenmelerinin varlığını da zorunlu kılar. Bizim somutumuzda bugün
yakıcılığını en fazla hissettiğimiz tam da budur. Alanlarda
belli aralıklarla tüm YDG’lilerin ve çevre çeperimizdeki ilişkilerin katıldığı toplantıların yapılması, burada alanın tüm
sorularının kolektif bir şekilde tartışılması gerekli olandır.
Söz konusu toplantılarda, basın-yayın, kültür-sanat, kadın vb. komisyonlarının kurulmasıyla, hemen her YDG’linin veya ilişkimizin bir birimde örgütlü olması doğru olandır. Ayda ya da ihtiyaca göre iki haftada bir yapılacak söz konusu toplantılardan ayrı olarak komisyonların kendi içinde
düzenli bir şekilde toplanması, kuruluş amaçlarına uygun gündemler ve hedefler belirlemeleri, herkesin her işi yaptığı bir
çalışma tarzından çıkmamıza da katkı sunacaktır. Komisyonlarda seçilen temsilcilerden oluşan bir bölge/alan divanının tüm faaliyeti örgütlemesi yapılabilecekler arasındandır. Bu yöntemlerle her komisyonun kendi alanında belli bir
uzmanlaşma sağlaması mümkün olacağı gibi böylece çevre çeperimizde bulunan ilişkilerin sürece dahil edilmesi, fikirlerinin alınması ve ileri taşınması da mümkün olabilecektir.
Bu başlıkta alanın ve faaliyetçilerimizin özgünlükleri-
21
ne uygun, yaratıcı yöntemler, araçlar yaşama geçirilebilir.
Alanın bütününü masaya yatıran geniş katılımlı toplantılar,
demokratik denetim mekanizması açısından da bizi geliştirecektir. Geniş katılımlı gerçekleştirdiğimiz divan toplantısında hemen tüm yoldaşların fikirlerini ifade etmesi, zengin öneriler sunması ve kampanyaya dair katkıları da bize
bunu göstermektedir.
Bu anlamda katı değil esnek, merkeziyetçi değil demokrasiyi öne çıkaran, çeperimizdeki ilişkilerin fikirlerine
değer veren, onların örgütleyen, inisiyatiflerini açığa çıkaran bir yönteme sıkı sıkıya tutunmak gerekir. Yapabileceklerini önüne koyan, tartışan ve aldığı kararların arkasını getiren bir duruşun, disiplinin bizi bir arada tutacak temel olduğu ise açıktır.
Kampanyamızla hız verdiğimiz kitle çalışmasıyla şimdiden birçok insanla tanıştık. Önümüzdeki günlerde çevremizdeki insan sayısının artacağını rahatlıkla öngörebiliriz. Bu gerçek, bir kısmını tartışmaya açtığımız kolektif çalışmanın önemine de dikkatimizi çekmelidir.
Tepki Ver, İnisiyatifini Geliştir!
Kampanyamız kapsamında birçok bölgede, üniversitelerde
ve merkezi noktalarda açtığımız stantlarla, dergimizi ve çıkardığımız materyalleri kitleye ulaştırdık. Üniversitelerde
gerçekleştirilen forumların örgütlenmesinde birçok yerde doğrudan görev aldık. Düzenlenen kitlesel anmalarda, eylemlerde sesimizi yığınlara ulaştırmaya çalıştı. Tüm bu çabalar, kitlelere gitmenin, onlarla tartışmanın, onların içinde olmanın bizi beslediği, güçlendirdiği, motive ettiğini bir kez
daha gösterdi. Bir kısmına değindiğimiz bu örnekleri, çevremizdeki ilişkileri de dahil ederek daha kalabalık bir şekilde
arttırmak gereklidir. Buna bağlı olarak Taksim Gezi direnişinde gençliğin açığa çıkan hızlı tepki ve karar veren, sokağa
çıkan yanları bizim için öğretici olmalıdır. Örneğin ODTÜ’de
çadırların sökülmesine, Mamak-Tuzluçayır’da cami-cemevi
protestosunda polisin şiddetine, ya da Ahmet Atakan’ın katledilmesine karşı kısa sürede binlerce insanın sokağa çıktığı günleri yaşadık.
Alanımızda, üniversitemizde ya da lisemizde yaşanan her
gelişmeye hızlı bir şekilde tepki vermemiz, materyallerimizle
yerimizi almamızı önemlidir. Kampanyamızla birlikte olumlu adımlar attığımızda bir gerçektir. Gerek ODTÜ’de, gerek
Tuzluçayır’da gerekse de İstanbul İstiklal Caddesi’nde gerçekleşen eylemlerde hızlı bir refleks gösterdiğimiz ve harekete geçtiğimizi belirtmeliyiz. Ancak bunun bizim için yeterli olmadığı ve tüm gücümüzü de yansıtmadığı bir gerçektir.
Sınıf mücadelesi düzleminde ivmenin yükseleceği,
ezenle ezilenler arasındaki çatışma ve hesaplaşmanın derinleşeceği, tansiyonun artacağı günler bizi beklemektedir.
22
C AM İ- C E ME Vİ P RO J E S İ:
“Yolundan dönen haramzadeler” hikayesi!
Gezi İsyanı’nın ardından, devletin muhalif kesimlere yönelik saldırgan tutumu artarak devam ediyor. AKP’nin onbir yıldır sürdürdüğü ve geçmiş devlet pratiklerinin ışığında geliştirdiği, minimal düzeyde haklar tanıyarak, özünü boşaltarak,
göstermelik paketler ve açılımlara dayanarak işleyen asimilasyon yöntemi, güncel süreçte Aleviler cephesinden karşılığını ise Cami-Cemevi projesiyle bulmuş durumda.
Projenin; Osmanlı’dan günümüze bir devlet geleneği halinde devam eden; “Aleviliği İslamlaştırmak” devletin tekçi kalıpları içinde hapsetmek ve böylece kendine örgütlemek
çabasına AKP’nin “dinler nasıl yetiştirme” hedefinin bir devam projesi olduğu vurgusu ise, projeyi tartışmaya başlamadan,
ilk planlarla altı çizilmesi gereken olgudur. Zira Alevilik; tarihsel şekillenişi itibarı ile toplumsal yaşama dair algısı ve yaşandığı onlarca katliamlar neticesinde muhalifleşmiştir. Bunun sonucunda egemen devlet algısı ile çelişkiler yaşanmıştır/yaşanmaktadır. Bu nedenle de yıllar içerisinde sayısız kez
isyan etmiş, egemenlerin saldırı oklarını üstüne çekmiştir. Gazi,
Madımak, Maraş, Çorum katliamları; Osmanlı’dan devralınan bir geleneğin de devamının canlı yaşamdaki yansımalarıdır. Günümüzde ise Kemalizm’in “tek dil, tek din, tek millet, tek vatan, tek bayrak” perspektifi ile kaynağını bulan bu
algı; kendi tezahürünü Alevi Açılımı gibi, Cami-Cemevi projesi gibi pratiklerde bulmaktadır. Kürt açılımı ile Kürtleri “ehlileştirme” kaygısı ile sürece yaklaşan devlet, Alevilere dair
politikaları ile de “kendi Alevisini yaratma” kaygısını taşımaktadır. Bu durum ise tartışmanın ana eksenini vermektedir bizlere...
İlk temelleri Tuzluçayır’dan atılmakla birlikte 5 yere kurgulanan proje, devletin bu “yeni” Alevilik algısının/tanımının ürünüdür. Aleviler nezdinde de genel kabul görmeyen bu
tanım; Aleviliği bir mezhebe indirgeme ve İslam çevresine
sokma çabasıdır. Şehirleşen toplum ile birlikte Alevilerin sürdürdüğü toplumsal ilişkilerde yaşanan silikleşmeyi besleyen
ve on yıllardır devam eden asimilasyona politikalarını besleyen bu yaklaşım sorunu; Alevilerin örgütsüz hali ile de bütünleşince ortaya net tanımlanamayan, bir kültürün ötesine geçemeyen bir kimlik çıkarmaktadır ki devletin “ılımlı” İslam
çerçevesinde “kucaklamaya” çalıştığı üzerine oynandığı
nokta burasıdır.
Yolundan Dönen Haramzadeler
Alevilere dair “islam içileştirme” politikasının ve Cami-Cemevi projesinin en tartışmalı yanlarından biri ise; kimlerin projesi olduğu ve kimlerle kol kola yürüdüğü oluşturmaktadır.
Bir Vakıf olarak var olan ve aslında Alevi örgütleri içerisinde etkin bir pozisyonu olmayan Cem Vakfı (Cumhuriyet Eğitim Vakfı) bu projenin öznesidir. Ki bu da pek şaşılası değildir.
Zira, bu vakıfın AKP açılım çağrısı yaparken, toplantılara tek
katılan olması-birçok Alevi mitinginde ise yer almaması- bile
niteliğin gözler önüne sermektedir.
Projenin diğer öznesi ise Gülen Cemaati’dir. Sünni İslam
anlayışıyla ve onun iktidar biçimiyle özdeşleşen ve AKP’nin
akıl hocalığını yapan bu oluşum ise “kanı helal, eti haram”
saydıkları Alevileri “keşfi” nedenleri ile birlikte merak konusudur. Zira içinden geçirilen süreç, özellikle Aleviler açısından, birçok kapsamlı saldırıyı içermektedir. Suriye’de ki
savaşla birlikte var olacak bir toplumsal kutuplaşma en çok
Alevileri etkileyecektir. 3 köprü üzerinden yürüyen “Yavuz
Selim” tartışması da yine Alevileri yıpratan gündem maddelerinden biridir.
En son olarak 4+4+4 istemi ile ivmeleşen “dindar nesil” çalışmaları 758’ den 1319’a çıkan imam-hatip liseleri vb.
konular Alevi toplumun açısından handikaplı bir toplumsal
şekillenişe işaret etmektedir.
Bu kadar kaygı verici gelişmenin yaşandığı bir süreçte Ebu
Suud gibi katliam çağrıları yaparak “7 Alevi öldüren cennete
gider” nidaları atanları kürsülerden selamlayanların kardeşlik keşfinin tek bir izahı olabilir. O da muhalifleştirmekten duyulan korku ve ülkenin hareketli atmosferi ile Alevilerin bütünleşmesine ket vurmaktır. Ancak, Tuzluçayır’ da temelleri atılan bu projenin daha Ankara sınırlarını çıkmadan kitlelerin muhalefeti ile göğüslenmesi, devletin asimilasyoncu yüzünün teşhir olduğuna işarettir.
Bu nedenlerdir ki; Gezi Direnişi ardından yıkılan korku
duvarı buradaki kitlesel protestolardan yansımasını bulmuştur. Sonuç olarak; Alevi Ritüellerinde bilinen bir söz vardır:”Yolundan dönen haramzadeler” şeklinde. Kendini-aslını-toplumun inkâr edenleri olumsuzlamak için kullanılır. Ve
böyleleri de Alevilerde “düşkün(toplum dışı)” ilan edilir.
Tuzluçayır’da günlerce süren çatışmalarda ortaya çıkan
gerçekte bu söze paralellik taşımaktadır. Yani emekçi halkımız; projenin hizmet ettiği asimilasyon politikalarını teşhir
etmiş-direnmiş; katiline uşaklık ettiği “haramzadelerin”
maskesini indirerek (toplum dışına) “düşkünleştirmiştir”.
Halkımızın bu kendiliğinden pratiği bizler tarafından önemsenmek zorundadır. Hele de egemenlerin “Eylül Sendromu”
ile korkularının ayyuka çıktığı bir süreçte her ilerici halk muhalefetinin parçası olmak temel yönelimimiz olmalıdır.
Kırıklar F Tipi Hapishanesi’nden Bir Gezi Tutsağı
Genelden “özele” üniversiteler...
Eğitim ve öğretim, iktidarların devamlılığı açısından önemli bir olgudur. Her sistem kendi devamlılığı için ve kendi ihtiyaçları doğrultusunda öğrenci yetiştirir. Gençliğin nasıl olması gerektiği eğitimin nasıl olduğuyla bire bir ilintilidir. Bu
yüzdendir ki ülkemizde eğitim sistemi baskı ve paraya endeksli bir şekil almıştır.
Liselerde ve özellikle üniversitelerde bilimsellik adına
kazanılmış ufak tefek haklar bile bugün elimizden alınmakta
okullarımız adeta cezaevlerinin başka bir versiyonu haline
çevrilmektedir.
Yaşadığımız ülkede sorgulamayan, araştırmayan ve
kendini ifade edemeyen bir gençlik yaratılmak istenmesi sadece okuduğu alanda devletin ihtiyacını karşılayan bireylerin yetiştirilmesi asla tesadüf değildir. Çünkü sorgulayan
kişi aynı zamanda değiştirme gücünü de elinde bulunduran
kişidir. Buda Türkiye gibi ülkelerde ‘en tehlikeliler’ listesine yazılmayı beraberinde getirir.
Görece harçların kaldırılması (2. öğretimlere yapılan zamları saymazsak tabi ) göz boyamaktan başka bir şey ifade etmez. Ulaşım ve yemekhaneler olmak üzere öğrenciyi direk
ilgilendiren birçok şeye yapılan zamla ödenen harcın 4 katına yakın parayı devlet tekrar almaktadır. Eğer devlet bir
yerde ‘iyilik’ yapıyorsa aklımıza acaba nereden, daha fazla vuracak sorusu gelmelidir. Maddi boyutun ötesinde
derslerin niteliği de ayrı bir dramdır ülkemizde.
Liselerde hayati önemdeki derslerin boş geçmesi ya da
bilimsellikten uzak, ezbere dayalı verilmesi, üniversitelerde bilimsellik adına yatırım yapmak bir yana elimizde olanlarında alınması bizleri nasıl bir kalıba sokmak istediklerinin açık kanıtıdır.
Üniversiteler bilim yuvasıdır. Özerk ve özgür olmalıdır.
Öğrencilerin bilimsel araştırma yapabilme koşulları sağlanmalıdır ki geleceğe dair bir adım daha ileri gidilebilsin.
Fakat bizim ülkemizde laboratuarlar yerine polis büroları açılmakta, eli silahlı polisler okulda cirit atmaktadır. Okulumuz
adeta bir alışveriş merkezi gibi her bir köşesi kameralarla
izlenmektedir. Anadilde eğitim evrensel bir hakken, ülkemizde anadilde konuşmak (Kürtçe) soruşturma cezasına tabidir. Okullardaki zorbalığı yazacak olsak sayfalara sığdıramayız herhalde.
Ne kadar paran varsa o kadar eğitim hakkın vardır Türkiye’de. Tıpkı diğer birçok alanda olduğu gibi. Yoksul halk
gençliğinin okumaması için devlet elinden geleni yapar. Önce
eğitimi kalitesizleştirir, sonra bir sürü sınavla cezalandırır
seni. Cezalandırır diyorum çünkü sen okumakta ısrar etmişsindir. ‘Hayatını etkileyecek’ sınavlara girmen için bir
sürü para harcaman gerek ( dershaneler, özel hocalar…)
23
Bunların hepsini bir sürü zorlukla geçtin diyelim. (Ülkemizde özellikle kırsal kesimlerde milyonlarca genç bu evreye gelemiyor). Hatta iyi bir bölmede girdin. Bin bir zorlukla okulunu bitirdin. Sonra o kadar emeğe değmeyecek
bir maaşla iş bulduysan eğer şanslısın demektir.
Özel liseler, Özel Üniversiteler Niçin
ve Kimin İçin Var?
Bir dönemi milyarlarca lira olan üniversitelere sizce kim gidebilir? Yoksul halk gençliği mi? O zaman özel üniversiteler
zenginler için var diyebiliriz. (Yüksek puanlarla burslu gidenlerin dışında)Bir işçinin çocuğu işçi olmalıdır ki anne ve
babası çalışamayacak duruma geldiğinde onun yerini doldurabilsin. Sadece parası olanların okuma şansı olan bir ülkede gösterebileceğimiz en iyi örnek üniversiteler olsa gerek.
Özel üniversite demek daha fazla para demek. Özel üniversite demek daha fazla ayrımcılık daha derin kutuplaşma
demek. Son on yılda mantar gibi çoğalmalarının eğitim aşkı
için olduğunu düşüneniniz yoktur herhâlde. YÖK bildiğiniz gibi 1980 Askeri Faşist Cunta’nın ürünüdür. 80 darbesiyle hesaplaşacağımı söyleyen iktidar YÖK’ ün yetkilerini daha da genişleterek asıl kiminle hesabı olduğunu bir kez
daha göstermiş oldu. Ülkemizde ilk özel üniversitenin
YÖK başkanı tarafından kurulması (YÖK’ün öğrenciler için
nasıl bir bela olduğunu başka bir yazımızda anlatırız) eğitime ve halk gençliğine olan ‘büyük aşkı’ bizlere bir kez daha
göstermiştir.
Özel üniversitelerin esasta ekonomik temelde bakış açısı olsa da olayın ideolojik boyutunu gözden kaçırmamak da
fayda var. Özellikle son on yılda cemaat destekli okulların
açılması ve devlet liselerinin imam hatiplere çevrilmesi devlet–cemaat aşkının güçlülüğünü kanıtlar. (Arada bir ters düşüyorlar ama olsun her evlilikte olur.) Seçmeli denilen ama
zorla verilen din dersleri, cemaat destekli okullardan mezun
olduğunda sunulan iş vaatleri (tabii paralı olmak kaydıyla.
Fakirsen dini inancının pek önemi yok) hatta sınav sorularının cevaplarına kadar adeta hizmette sınır tanımayan bir
anlayışla karşı karşıyayız.
Her türlü baskıya rağmen bizler direnmeye devam etmeliyiz. Her mücadele eden kazanamayabilir belki ama kazananlar kesinlikle mücadele edenlerdir. “Çapulcular”
olarak bizler yaşamı yaratanlarız. Üretenler ve emeğimizle yaşayanlarız. Gücümüz haklılığımızdan gelir. Bu yüzdendir
korkuları, bu yüzdendir olağanüstü önlemleri, yasaları, kanunları.
İstanbul Üniversitesinden Bir YDG’li
24
G
E
N
Ç
L
İ
Ğ
E
N
O
T
L
A
R
Panik yapma, organize ol!
Köşe başlarındaki “girme
çıkmaz sokak!” uyarı
yazılarından şarkı-slogan,
afiş, döviz besteleyen/
üretenlere… kadar hepsi
kitlenin organize olma
çabasının bir ürünü olarak
karşımıza çıkmıştır.
Gezi Ayaklanmasının ardından bu yana geçen zaman
diliminde yaşanan eylemler, bundan sonraki gelişecek olan devlet ve kitlelerin karşı karşıya gelme pratiğindeki niteliğin ve biçimin de nasıl olacağını göstermektedir. Kitlelerin hak alma mücadelesinin çatışmalı geçeceği anlamına gelen bu gelişmelere uygun bir tarzın ihtiyacını hissetmekteyiz.
Bütün alanlarımızda kitle ile kolluk kuvvetinin karşı karşıya geldiği anlardaki duruşumuzla ilgili somut
önerileri ve uygulanıp başarıya ulaşmış olan deneyimleri burada tartışmamız yararlı olacaktır. Gezi Direnişinin başladığı ilk günlerde deyim yerindeyse “dolaşıp dolaşıp gaz yiyen” kitle, polisle kısa süre içerisinde defalarca kez karşı karşıya geldi, birçok konuda bilinç sıçraması yaşadı ve bizzat kendi deneyimlerinden öğrendi.
Direnişten anlaşılan şey sokaklarda, caddelerde,
meydanlarda polisin gazını solumakken, bir süre sonra bu saldırılara karşı koyuşu örgütlemek ve kendini korumayı öğrenmek oldu.
Sokakları fethe inen ve sayıları milyonlarla ölçülen
kitle, ayaklanma sırasında gerek forumlarda, gerek çadır alanlarında gerekse de çatışmalarda kendi içinde
görece, kolektif, organize ve örgütlü bir hareket tarzı geliştirdi. Direnişin herhangi bir alanına gidenlerin tamamına yakını kendini orada yapılan işlerin bir
ucundan tutuyorken gördü. Çadır alanlarında temizlikle ilgilenildi, ortaklaşa nöbetler tutuldu, forumlarda, forumların daha verimli ve düzenli geçmesi
için işaret dilleri üretildi, insanlar birbirine hiç olmadığı
kadar saygılı, anlayışlı davrandı vs. vs…
Çatışma alanlarında da kitlelerin organize olma
ve kolektif hareket refleksi kendini bir hayli gösterdi. Süreç içerisinde kitlelerin kendiliğinden bir şekilde
gelişen bu özelliği bizler açısından öğretici olmalıdır. Direniş sırasında, sağlık ekiplerinin, revirlerin ayrı
örgütlenmesinden, mahalle içlerindeki sapan atölye/tamirhanelerine, eldivencilere, sapancılara, molotofçulara, havai fişek kullanamına…. Köşe başlarındaki “girme çıkmaz sokak!” uyarı yazılarından şarkı-slogan, afiş, döviz (kitlenin ajitasyon-propaganda
faaliyetleri olarak değerlendirilebilir) besteleyen/
üretenlere… kadar hepsi kitlenin organize olma çabasının bir ürünü olarak karşımıza çıkmıştır.
Direniş, Örgütlü Bir Sanattır
Kitlenin direniş içinde geliştirdiği bu duruşunu kendimizden doğru tartıştığımızda çatışma alanlarındaki örgütlü hareketimizi daha da geliştirmemiz gerektiği
sonucu çıkıyor.
Daha önceki çatışma deneyimlerimize baktığımızda hem düşmanı gerilettiğimizi, hesap sorabildiğimizi hem de çatışma alanlarını örgütlenme ve örgütleme alanı haline çevirebildiğimizi görebiliyoruz.
İstanbul’da 2004 yılında gerçekleştirilen NATO protestoları buna iyi bir örnektir. Yine belirli oranda IMFDB protestoları da örnek olarak gösterilebilir.
İstanbul’daki NATO protestoları sırasında kullandığımız Manga yöntemi hızlı bir şekilde organize olmamız ve kitlemizi hızlı bir şekilde toplamamız
veya olası bir düşman saldırısında kafa karışıklığına
müsaade etmeden organize bir şekilde devrimci şiddetle karşılanması için uygulayabileceğimiz yöntemlerdendir.
25
Gezi Ayaklanması sırasında ise İstanbul’da yoldaşlarımızın pratiğinin olumluluğu iyi değerlendirilmeli ve geliştirilmelidir, kaldı ki İstanbul pratiği de NATO ve İMFDB protestolarının deneyimlerinin toplamı/daha fazlası olarak görülmelidir. İstanbul’da Gezi Ayaklanması sırasında
yoldaşlarımızın oluşturduğu ajitasyon-propaganda birimleri, eldivenci, sağlıkçı, sapancı ekiplerinin faydasını hep
birlikte gözlemledik. Bütün alanlarımızda uygulanabilecek
bu yöntem, bize eylemlerde kitleyle bağ kurma ve ilişkiye geçme noktasında da alan açmaktadır. Kurduğumuz bileşenler kitlelere tamamıyla açık olmalıdır ve kitleleri bu
“organizasyonun” bir parçası yapmak için emek harcamamız
gerekmektedir.
Bu yöntemi kabaca, görevleri farklı farklı olan seri, tek
bir vücut gibi hareket etme kabiliyetine sahip örgütleme organizasyonu olarak tanımlayabiliriz. Oluşturacağımız birimlerin görevleri ne kadar birbirinden farklı olsa da, tüm
birimlerimizin ve yoldaşlarımızın ortak bir amacı bulunmaktadır o da örgütlemedir! Bu işimizin en önemli kısmıdır.
Bütün alanlarımızda uygulayacağımız bu yöntemin birimlerini-ekiplerini, alanlarımızın özgün koşullarını ve ihtiyaçlarını göz önünde bulundurarak kurmalıyız. Çok kalabalık tutmak zorunda olmadığımız ekiplerimizin sayılarını
da o anın şartlarına göre planlamamız gerekmektedir.
Alanlarımızda gelişen eylemlilikler sırasında kullanacağımız bu yöntem bizleri, salt çatışma psikolojisinden de kurtaracaktır. Örgütlü bir şekilde gittiğimiz eylem alanlarındaki
duruşumuzda örgütlü olmalıdır ve orada bulunuşumuz,
amacımıza hizmet etmelidir.
Tüm deneyimlerimizi kolektife
mâl edelim!
Hepimizin bildiği gibi
düşmanla karşı karşıya
gelme pratiğimizin bol
olduğu bir süreçten
geçtik. Bu süreç içerisinde öne çıkan bir
meselenin ajitasyon/
propaganda çalışmalarının yeterince önemsenmemesi
oldu.
Eylül sendromun ilk semptomlarının ortaya çıktığı, “TOMA’nın basınçlı suyuyla metrelerce sürüklendiğimiz, gaz
kapsülleriyle, plastik mermilerle yaralandığımız, kimyasal suya maruz kaldığımız, dönem dönemde düşmanı gerilettiğimiz…” (yoldaşların sözlü aktarımından) ODTÜ eylemleri ve Tuzluçayır’daki cami- cemevi protestolarına dair
deneyimlerimiz neredeyse hiç yazılı hale getirilmedi.
Alandan doğru, eylemler içerisinde birçok ders ve deneyim çıkarmamıza karşın, öğrendiklerimizi ne yazık ki
kendimize saklamayı tercih ederek, bilgimizi kolektife/
örgüte mâl etmedik. Böylelikle dergimizin, sitemizin,
yayınlarımızın ODTÜ ve cami-cemevi eylemlerine karşı
“kaynaklık” özelliğini barındıramamasına yol açtık. Gezi
direnişi boyunca aslında bir bütün olarak yaşadıklarımız
ve buna dair tartışmalarımız, ajitasyon-propagandanın ve
deneyimlerimizi kolektifle paylaşmanın önemi konusunda bir bilinç açıklığı yaratmalıdır.
Bu dönemde sıcağı sıcağına yazacağımız deneyim, izlenim yazıları, örgütümüzü geliştirmeye de hizmet edecektir.
Örgütümüzü güçlendirebilmek ve kolektifleştirebilmek için
bu pratiklere ihtiyaç duymaktayız. Bireylerin veya ayrı ayrı
alanların sesi değil bir bütün olarak örgütün sesini böyle
yükseltebiliriz.
Bu dönemde sıcağı sıcağına
yazacağımız deneyim,
izlenim yazıları, örgütümüzü
geliştirmeye de hizmet
edecektir. Örgütümüzü
güçlendirebilmek ve
kolektifleştirebilmek için bu
pratiklere ihtiyaç
duymaktayız. Bireylerin veya
ayrı ayrı alanların sesi değil
bir bütün olarak örgütün
sesini böyle yükseltebiliriz.
26
Gezi direnişini Mao’dan okumak...
Tarih, 21’yy’ın kapısını, yeni ekonomik krizlerle, emperyalist
saldırganlık ve yeni isyanlarla açtı. Emperyalist-kapitalist küresel sistemin 300 yıllık geçmişi bunlarla doluyken, kapitalizmin
geleceğine dair bu çalkantılı hal, burjuva medyaya “Marx haklı mıydı?” sorunları tartıştırarak boyutlar aldı.
“21. yy’ın ayaklanmalar yüzyılı” olacağı söylemi BM Değerlendirme Toplantılarında bile itiraf niteliğinde tespitler şeklinde yer alırken, ilk on yılın bilançosu tek başına, emperyalizmin derinleşen krizinin ve işsiz-geleceksiz-baskı altında tutulan milyonların isyanının yüzyılın tablosuna damga vuracağının işaretleriydi. Tam bu tartışmalar içerisinde ise, gelişen
isyan dalgası, krizlerle boğuşan emperyalistleri “kaderlerini”
sorgulamaya iterken, halkların isyanı Yunanistan’da, Wall Street’te, Arap Baharı’nda, İspanya’da ve Brezilya’da vb. yüzünü
göstermeye ve yüzyıla dair ipuçları vermeye başladı.
Gelişen isyan dalgası, dünyanın efendilerinin sistemin geleceğine dair kaygılarını derinleştirirken, isyan dalgasını anlamak açısından aynı kaygının bir diğer ortağı da uluslararası devrimci hareket oldu. Zira, yerkürenin yaşadığı son çeyrek
yüzyıldaki değişimler, küreselleşmenin yarattığı ekonomik ve
sosyal koşullar ve tüm bu açmazlara dair ciddi bir teorik ve politik tıkanıklığın yaşandığı açıktır.
İşte böylesi bir süreçte, bu isyan dalgasının Gezi Ayaklanması ile ülkemiz sokaklarına konuk olduğu bir dönemde,
gelişmeleri MLM bilimin ve yöntemin ışığında tartışmak elzem bir ihtiyaçtır. Kuşkusuz bu çok daha kapsamlı bir araştırmaya ve incelemeye ihtiyaç duymaktadır. Ancak, şimdiden
böylesi bir tartışmanın kapısını aralamak açısından, Gezi Ayaklanmasının deneyimleri ile Mao’nun politik yöntemini tartışmak verimli olacaktır.
Mao, Marks’ın ve Lenin’in felsefe, ekonomik-politik ve bilimsel sosyalizm alanlarındaki katkıları ve kaynağını bu katkılarından alan politik yöntemi ile Marksist bilimin doruk noktasını temsil etmektedir. Aşağıda da açacağımız şekli ile
Mao’nun Çin Devrimi ve özellikle Büyük Proleter Kültür Devrimi (BPKD) nde somutlanan politik yöntemi ve politika üretme tarzı, Gezi ayaklanması gibi kendiliğinden kitle hareketine yaklaşım noktasında kritik bir yerde durmaktadır.
Zira, Gezi Ayaklanmasında açığa çıktığı şekli ile ülkemiz
devrimci hareketinin kitlelerin kendiliğinden hareketi karşısındaki yabancılık, kitlelere dair perspektif sorunları, kategorize edilmiş ve mutlaklaştırılmış siyasal dil, farklılığa dair yabancılığı söz konusudur. Bu sorunlar, olumlu birçok pratiğe karşın alana doğru dahil olmayı engellerken “ikili iktidar kurma”
“polisi orduyu dağıtma” çağrıların yapılmasını da beraberinde getirmektedir.
Tüm bu somut gerçekler Başkan Mao’nun imbiğinden damıtılan politik yöntemi tartışmayı ihtiyaç haline getirmiştir.
Gezi Ayaklanması ile ilgili olarak ilk belirtilmesi gereken,
kendiliğinden bir kitle hareketi olduğu ve hem talepler, açısından
hem de sınıfsal pozisyonları itibariyle birbirinden farklı dinamikleri barındırdığı gerçeğidir.
Bu hali ile de birçok sarsıcı ve yeni dinamikler açığa çıkarmıştır. Ancak toplamda ise ciddi bir önderlik boşluğuna da
işaret etmektedir. Alanda, kitlelerden kopuk-onlar adına bedel
ödeyerek “önderleşme”, kendiliğinden hareketten devrim çıkarma, işin mutfağında öncü olmadan alanda “önder” olma, hareketin niteliğini gözetmeden iktidar kurma gibi ideolojik gıdasını küçük burjuvazinin dünya görüşünden alan birçok yaklaşım; özünde bu süreçten doğru ders ve deneyimleri çıkaramamıştır.
Tüm bunlar toplamda ise devrimde kitlelerin rolü ve kitlelerin inisiyatifindeki hareketlere dair yaklaşım sorununa işarettir. Kitleler deyince kast ettiğimiz basit bir kalabalıklar övgüsü değildir. Marksist literatürde kitlelere güçlü vurgu Mao
ile birlikte mümkün olmuş ve stratejik anlamı onunla birlikte
açığa çıkmıştır. Çin devrimi ve özellikle BPKD Mao’nun kitle çizgisinin anlamının açığa çıktığı süreçlerdir: “Kitlelere gitmeli, kitlelerden öğrenmeliyiz. Onların tecrübelerini biraya getirerek daha iyi daha berrak yöntemler çıkartmalıyız; sonra kitleler arasında propaganda yapmalıyız. Sorunlarını çözmek, kurtuluşa ve mutluluğa kavuşmalarında yardım etmek için, onları
bu ilke ve yöntemleri uygulamaya çağırmalıyız” (Mao Zedung),
“Gerçekten yıkılmayan duvar kitlelerdir” (Mao Zedung)
Sözlerinde de ifadesini bulduğu üzere; Mao’da kitleler, hem
devrimci sürecin öznesini hem de politik faaliyetin ana yönünü
ifade etmektedir. Onun kitle çizgisinde her şeyi kitleler için yamak ve kitlelere güvenmek vardır.
“Büyük Proleter Kültür Devrimi (BPKD)”, “Yüz çiçek açsın, yüz fikir akımı yarışsın”, “4 toparlanma, 4 dağınıklık”, “4
eskiyi eleştirelim” vb. kampanyalar kitlelerin yığınsal pratiğine
güvenin bir ifadesidir. Daha da önemlisi kitleleri politikanın
hem kaynağına hem de dönüş noktasına koyup kitleleri nesne ve tarihsel sürecin bir parçası olarak değil tarihin yapıcıları olarak gören yönüne de işarettir.
Mao’nun özelikle BPKD pratiğinde açığa çıktığı gibi kitlere güven, kitlelerin inisiyatifini geliştirmeyi ve bilinçsel dönüşümle paralel şekilde devrimin ve sosyalist inşanın temel öğesi saymayı içermektedir. Bu yanı özellikle sosyalizm altında
süren sınıf mücadelesi açısından kitlelerin sürekli olarak devrimcileştirilmesi ile anlam bulmaktadır. BPKD döneminde “kitlelerin dünya görüşlerinde dönüşüm yaratmak ve revizyonizmi ortadan kaldırmak” için “parti içersinde ki kapitalist yolcularla mücadele” çağrısı pratikte kitlelerin inisiyatifinde yürüyen yığınsal eleştiri hareketidir.
Ve bu süreç bir çok yerelde bağımsız kitle örgütleri ve toplumun tüm kesimlerinin dâhil olduğu devrimci komitelerle yürümüştür. Bunlar toplumun tüm kesimlerini dâhil olduğu geniş tartışma alanları ve pratiğe geçirme platformlarıdır. Çok fazla örnekler denizine boğmamakla birlikte sadece BPKD döneminde kitlelerin “sansür “ve devlet denetimindeki basına alternatif 10.000 gayri resmi yayın çıkarılması, Kızıl Ordunun
girdiği her bölgede başta kadın dernekleri olmak üzere yerelde kitle örgütleri yaratması, Mao’nun her fırsatta sosyalizm altında kitle muhalefetinin bir ihtiyaç olduğunu vurgulaması…
Onun kitlelere duyduğu güvenin anlaşılması açısından aktarılması gereken örneklerdir.
Mao’nun “her teşkilat kitleler tarafından düzeltilmelidir.
Örgüt, kitleler ile buluşmak zorundadır. 3-5 partili ile olmaz.
Parti, dışı kitleler tartışmalara katılmalı ve eleştirilerini dile
getirmelidir.” (Mao Zedung) sözlerinden anlaşıldığı gibi kitlelerden beslenen yığınların pratik rolüne güvenen ve kitlelerin bilinçsel dönüşümünü faaliyetin parametresi sayan bir tarz
bizi “kitlelerin bilinç düzeyinin altında giden kuyrukçuluk,
kitlelerin bilinç düzeyini aşan kumandacılık” (Mao Zedung) hastalıklarından koruyacaktır.
Kitlelerin rolüne dair Mao’nun gözünden bakmamak, Gezi
ayaklanmasına doğru yaklaşmamak demektir.
Yaşamın Gezi ayaklanması ile karşımıza diktiği şey, sürekli
bir kitlelere gitmek kitlelerden öğrenme onların yığınsal pratiğine güvenme ve Ma’onun “kitle çalışması partinin önderlik faaliyetinin önemli bir kısmıdır” anlayışından hareketle ve
önce öğrencisi olma desturunu inşa etme gerekliliğidir. Tersi,
devrimci örgütün tarihsel rolünü inkârdır-pratikte iflasıdır.
Ayırdım Noktası; Politik Tarz
Kitlelerin rolüne ve kitle hareketlerine dair yaklaşım noktasının ardından yine buna paralel şekilde değinilmesi gereken bir
diğer meselede politika belirleme tarzı üzerinedir.
Politika belirleme tarzı, kitlelere dair yaklaşımdan bağımsız
olmayıp Gezi Ayaklanması sürecinde devrimci hareketin dinamikleri karşısında var olan yabancılığının net kaynaklarından birini teşkil etmekteydi.
27
Bu nokta önemli bir ayırdıma tekabül etmektedir. Zira politika, örgütün kitlelerle temas noktasını oluşturmaktadır ve kitlelerin yaşam pratiğinden beslenmek zorundadır. Mao’nun “Bir
sorunu incelemeye ilk önce görüp hissedebildiği görüntülerden başlanmalıdır. Bu yoldan giderek, arkalarındaki öz araştırılmalı, sonrada nesnel şey ve olguları yapıları ve çelişkileri ortaya çıkarmalıdır” (Mao Zedung) sözleri de bu noktayı işaret etmektedir.
Bu noktada da Mao’nun politika tarzı ve bilgi teorisine dair
tanımlaması referans noktası olmaktadır.
Zira, bilincin ve tarihte bilinçli kitlelerin rolünün en kristalize hali Mao’nun Çin Devrimi ve BPKD pratiğine de açığa çıkan teorisinde mevcuttur.
“Materyalist tarih anlayışına göre tarihte nihai olarak belirleyici unsur gerçek hayatın üretimi ve yeniden üretimidir. Bunun ötesinde ne Marks nede ben hiçbir şey söylemedik. Bunun
yüzünden her hangi bir kimse bunun çarpıtılıp da iktisadi sorunun tek tayin edici unsur olduğunu söylerse anlamsız soyutboş bir deyim haline getirmiş olur” (F. Engels)
Engels’in sözüne paralel şekilde Mao da politik pratiğin
yönü, kitlelerin dünyaya, insanlara ve kitlelere dair algılarını
dönüşüme uğratmak kaygısından hareketle var olmuştur.
Mao, bilginin kaynağından ve doğallığında politikanın üzerine oturacağı eksenin tayininde kaynak noktası olarak 3 çeşit
toplumsal pratiğin (üretim için savaşım, sınıf mücadelesi ve bilimsel deney) almıştır. İnsanların bu pratik süreç çerçevesinde bir bilince eriştiklerini savunur. Bu nedenle de politik tarz
açısından “kitlelerden-kitlelere” şeklinde formüle edebilecek
yaklaşımı geliştirmiştir.
Bunun anlamı şudur: “kitlerle gitmek, onların dağınık, sistemleşememiş fikirlerini almak onları incelemek, sistemli politikalar haline getirmek tekrardan kitlelere sunmak onlar bu
fikirleri kendi fikirleri olarak sahiplenene kadar bunu tekrarlamak.” (Mao Zedung)
Ancak Mao’nun politik tarzı burada kalmaz. İktisadi temelsınıf ilişkileri eksenine yerleşen birçok tarihsel-toplumsal çelişki Mao’nun politika haznesinde çıkış noktalarıdır. Zira, onun
tarzı yaşamdaki görüngüleri indirgeyerek ve yaşamdan kopararak değil, görüngülere vurarak ve kaynağıyla diyalektik bağı
kurarak var olmuştur. Mao’da maddeyi birincil, bilinci ikinci
sayan klasik yaklaşım esas vurgu noktası değildir. Zira özellikle BPKD ve sosyalizmde geri dönüşler riski bilincin dönüşümün maddi yaşamın dönüşümden daha tayin edici olduğunu ispatlamaktadır. Sovyet İktisadının eleştirilerinde Mao’nun
”siyasetin önceliği ilkesi” dediği şeyde bu derekede anlam bulmaktadır. Şöyle ki, Stalin sosyalist inşa sürecinde maddi teşvik uygulayarak ve ağır sanayideki gelişimi tek parametre sayarak bir ilerleme çizgisi uygularken Mao, inşa sürecinde “iki
ayak üzerinde yürümek” formülasyonu ile “kızıl uzman” siyaseti
güdüyordu.
Bu siyasal yaklaşımda “kızıl” olmak kitlelerin ideolojik-
28
politik dönüşümünü tariflerken; “uzman” olmakta tekniksel gelişimi tarifliyor ve esas-tali ayrımında “kızıl”laşmak esas
yönü temsil ediyordu.
Yani, maddi yaşam koşullarının bilinci dönüşüme uğratacağı savunusun yerine, bilinci dönüştürmenin maddi yaşamı
dönüştürmek kadar esaslı bir iş olduğuna ve maddi yaşamın
dönüşümünün teminatını teşkil ettiği vurgulanıyordu.
Özellikle BPKD döneminde “devrim için ekim yapma” çağrıları, “halk hizmet edelim” şiarıyla kolektif değerleri ön plana çıkaran kampanyalar, yine kadro okulları Sosyalist Eğitim
Hareketi vb. Bu dönüşüm kaygısıyla oluşturulmuş kitle eleştirisi hareketleriydi. Zira Mao’nun “etkin ve devrimci yansıma teorisi” düşüncenin varlık üzerindeki etkisini gören ve yığınların bilinçli rolünü kavrayan bir anlayış bütünlüğü arz etmekteydi.
Mao’nun bilince ve kitlelerin yaşamlarını dönüştürmek üzerinden kurgulanan siyaset tarzına dair yaklaşımının diğer bir
gözlem alanı da kültür alanı ve politik dilidir. İnsanların zihinlerinden hayal güçlerinden doğa ve kendileri ile etkileşimlerinden doğan bir olgu olarak kültür, insanların andaki ve
geçmişteki yaşamlarına dair birçok veri verebilmektedir. Ve bu
noktadan hareketle üretilecek politika, hem kitlelerin bilinç düzeyine ve çelişkilerine doğru bir yaklaşım hem de etki gücü yüksek bir politik tarz açısından işlevli olacaktır.
Kırsaldaki kadın sorununa dair başlatılan “Konfüçyusu eleştir” kampanyası, “4 eskiyi (eski kültür, eski fikir, eski alışkanlık,
eski adet) eleştir”, kampanyaları kitleleri yeni tipte bir yaşam
inşa etmeye sevk eden ve Kültür Devriminde önemli olan kampanyalardır. Dil konusunda da Mao’nun sadeliği ve anlaşılırlığı bilinen bir gerçektir. Mao, dil ile kurulan ilişkinin insanların yaşam dünyalarında ve bilinçlerinde belirleyici rolünü görmüş ve hem sade hem de kitlelerin yaşam tarzlarından-dünya algılarından beslenen bir dil kullanmıştır. Onun öne sürdüğü
birçok politik kampanyanın şiarları aslında Çin atasözleri ya
da halk deyişlerinden esinlendiği bilinen bir gerçektir. (Örneğin “Yüz çiçek açsın, yüz fikir akımı, yarışsın” kampanyası)
Toparlarsak eğer, kitlelerin yaşamlarından beslenen ve oradaki toplumsal dinamikleri gören, bir tarz sahiplenilmek zorundadır. Mao’nun bu konudaki pratiği Gezi Ayaklanmasında
alana yansıyan ve devrimci hareketin çeşitli biçim ve düzeylerde muzdarip olduğu ekonomizm, sübjektivizm gibi kaynaklara cevap niteliğindedir.
Gezi Ayaklanmasında alanda inşa edilen kolektif yaşamın,
bireylerin bilincindeki dönüştürücü etkisi gözler önündedir. Polis şiddetine duyulan tepki en küçük ayrıntısına kadar yaşamın
kontrol edilmesinden duyulan rahatsızlık sisteme güvensizlik,
ezilen cins ve kimliklerin talepleri gibi özgürlük ve demokrasi içerikli taleplerin devrimci ağırlığı alanda bir kez daha kendini ispatlamıştır. Böylesi bir gerçeklik içerisinde nesnel yaşamı dikkate almayan her anlayış durduğu noktadan “ya kitlelerin bilinç düzeyini aşan kumandacılık ya da kitlelerin bi-
linç düzeyinin altında kalan kuyrukçuluk”(Mao Zedung)tan doğru muzdaripliğini koruyarak kitlelerin dışında kalacaktır.
Mao’nun Düşünce Tarzı
Mao’nun düşünce tarzı ve yöntemiyle ilgili olarak birkaç noktanın altını çizilmelidir
Mao’da parçadan bütünü gören ve parça –bütün arasındaki
diyalektik bağı kuran bir tarz hâkimdir. Bir olayı ya da olguyu incelerken Mao araştırılmaya, görüngüleri ile canlı yaşamdaki
karşılıkları ile başlar. Onun inceleme yöntemi, özgün süreci gören ve somut-belirleyici olguları anlamayı hedefe koyan ve bunu
çözümün anahtarı sayan bir örneğe sahiptir.
“Bir kişi bir işi yaparken onun koşullarını, özelliklerini ve
bağlantılarını anlamadan o işin yasalarını ve nasıl yapılması gerektiğini bilemez” (Mao Zedung) sözleri de bu noktayı işaret etmektedir. Ki Mao’nun faaliyette bulunduğu bölgeler ile
ilgili olarak köylü hareketleri ile ilgili raporlar yazdığı yine her
politik kampanya sürecinden önce birçok bölgede teftiş turları
ile bilgi topladığı bilinmektedir.
Ancak onun yöntemi burada kalmaz. Araştırma-gözlem,
analize evrilir ve tekrar pratiğe döner, sınanır. Yeni düzey bir
üst seviyedir. Ve bu sonsuz kere tekrarlanır. Bu onun yönteminin
dinamik ve pratik yönüdür. Mao’nun bu yaklaşımı yöntemsel
bir esneklik hattı da yaratmıştır. Mao, tüm bu inceleme sürecinde karşılaşılan her yeni durumda-düzeyde uygun bir yöntem-konumlanış inşa edebilmiştir. Analizin her seferinde pratikten beslenerek bir üst aşamaya sıçraması Mao’nun politik
yönteminin taktiksel esnekliğinin kaynağıdır.
Sonuç olarak…
21. yy’ın isyan dalgasının Gezi’deki misafirliği halkların özgürlük, eşitlik çağrılarının kitlesel dalgalar halindeki konukluklarının artacağına delalettir. Dünyada ve ülkemizde gelişen
bu dalga kuşkusuz kendi özgünlüklerini ve dinamiklerini de
barındırmaktadır: “Hangi kıvılcımın yangını başlatacağını, yani
kitleleri özellikle sarsacağını bilmiyoruz ve bilemeyiz ve bu nedenle yeni komünist ilkelerimizle en eski en küflü, en iflah olmaz alanlara işlenmek için buralara gitmekle yükümlüyüz. Çünkü aksi takdirde bu görevin üstesinden gelemeyiz. Çok yönlü
olmalıyız. Ne burjuvazi üzerinde zafere nede zaferden sonra
tüm yaşamı komünist tarzda örgütlemeye hazırlıklı olabiliriz”
(Lenin) Tam burada Lenin’in işaret ettiği hazırlıklı olma hali
devreye girmektedir.
Devrim mücadelesinin ihtiyaçlarına uygun bir konumlanış için öncelikle kitlelerle aramıza mesafe koyan hastalıklı yanlardan arınmamız gerekecektir. Ve Gezi ayaklanmasında gün
yüzüne çıkan birçok hastalığın cevabı Mao’yu öğrenmek
Mao’dan öğrenmektir. Sorunların çözüm adresi burasıdır.
FORUM
“Ali’nin katilini üniversitemize
sokmayacağız!”
Mayıs ayı ile birlikte gençliğin Gezi Ayaklanmasına yoğun
katılımından kaynaklı “Koruma memuru” adlı bir yasa atılmıştı ortaya. Üniversitelerde artık resmi olarak çalışan “koruma memurları” olacaktı. Üniversiteliler merakla bu uygulamayı beklerken henüz uygulanmaya başlanmadı. Aslında
ellerini biraz hızlı tutsalardı zaten bir “Eylül Sendromu” yaşayan devletin, korkusuna korku eklenecekti.
Mayıs ayında Gezi Ayaklanmasıyla birlikte başlatılan ve
üniversitelerde, stadyumlarda beklenilen ve artık gerçekleşmeye başlayan isyanın yayılması ve devam etmesi tehlikesini “kahraman olan ve destan yazan” polisle engellemeye
çalışılacaktı. Bu kapsamda hazırlanılan “koruma memuru”
yasasının üzerinde henüz bir netleşme bulunmazken ekim
ayında meclisin açılmasıyla birlikte hız kazanacak ve uygulamaya bir an önce geçilecek gibi görünmektedir.
İçişleri Bakanı Muammer Güler bu konuyla ilgili yaptığı açıklamada, alımların yıl sonuna kadar yapılacağını, ancak bu alımların eylül ayından sonraya kalacağını belirtti. Güler ayrıca: “İlk etapta 10 bin koruma memuru alınacak daha
sonra 20 bin alım daha yapılacak” diye de eklemişti. Bu yasayla birlikte yurtlarımızdan, yemekhanelerimize, fakültelerimizden kampüs girişlerimize kadar üniversiteli olan
bizlerin tüm yaşam alanlarımıza “güvenlik” bahanesiyle baskı altına almaya çalışılacaktır.
Eylül’ de veya Ekim’ de alımların yapılıp yapılmaması
pek bir şey fark ettirmiyor aslında. Zaten üniversitede her adımının takip edildiğini, bir eylem yaptığında aşırı derecede
bir yoğunlaşmanın olduğunu görüyoruz. “Sağolsun” sivil polisler aratmıyor resmiyette gelecek olanları. Ama bir yandan
işin içine resmiyet girince durum biraz daha değişiyor tabi
ki. Öyle bir durumda devlet açıktan diyor ki; özerk, demokratik üniversite talebini unutun. Başkaldırmayı bırakın. Aksi
takdirde koruma memurlarımız (yani polis) gözaltı, müdahale, yakın dövüş gibi yetkilerinden yaralanacaktır.
Bundan sonra her ay bir “sendrom”
Özellikle Gezi Ayaklanmasında pratik deneyimler kazanan
gençlik önemli bir değişim süreci yaşadı/yaşıyor. An ve an
yaşadıkları devlet terörü ve gözlerinin önünde katleden bir
polis gerçekliği var. Devlet, yüzünü ayan beyan gösterdiğini bildiği için korkuyor 90 kuşağından. Ve saldırdıkça sal-
29
dırıyor. Fişlemeler, yeni yasalar, tehditler… Bunların karşılığında da direniş, birlik, örgütlenme.
Üniversitelerde neo-liberal politikalar çerçevesinde uygulanan bireyci, rekabetçi sistemde, açıktan uygulanacak olan
polis terörü karşısında olabilecek tabloyu çizebiliyoruzdur
hepimiz kafalarımızda. Gençlik varsa direniş de vardır o tabloda. Biz de halk gençliği olarak tüm renklerimizle bu tabloda kızıl renklerimizle yerimizi alacağız.
“Polis defol üniversiteler bizimdir” şiarını kuşanıp
daha güçlü haykıracağız taleplerimizi, daha güçlü mücadele edeceğiz. Üniversitelerimize Ethem’ in, Ali’nin, Abdullah’ın, Mehmet’in, Medeni’nin, Ahmet’in, Serdar’ın, Hasan
Ferit’in katillerini sokmayacağız.
Yeni Demokrat Gençlik olarak da bu sene üniversitelerde
yürüteceğimiz kampanya ile devlet/ polis terörünü teşhir ederek, özerk, demokratik üniversite talebimizi daha güçlü bir
şekilde dile getirdiğimiz bir sürece girdik. Bu dönemde Gezi Direnişi boyunca terörüyle kendisinden sıkça bahsettiren polisin üniversitelerimizde “bekçiliğe” soyunmasının
teşhirini daha gür bir şekilde yapmalıyız.
Kampanyamızı Gezi’nin ruhuyla hep
birlikte gençliğin yaratıcı, özverili düşünceleriyle
kampanyamızı birleştirip zenginleştirmeliyiz. Daha politik,
sürece daha fazla müdahale ederek çoğalmalı, büyümeliyiz. Sisteme karşı büyüyen öfkeyi, rüzgârı arkamıza
alıp, örgütlü bir güce
dönüştürmeliyiz. Gezi
sürecinde faşizmi, devlet terörünü tüm çıplaklığıyla gören gençlik öfkesini bir dağ
gibi büyüttü. Devletin gerçekliği
karşısında kendi gücünü gören, keşfeden halk gençliği bundan sonra durmayacaktır/durmayacağız.
30
32 yıldır ayağımızda olan bir pranga: YÖK!
YÖK’ün asli ve en önemli görevi ise üniversitelerde gençlerin politize olmasını engellemeye
çalışmaktır. Çünkü onlara göre, ülkenin bu duruma gelmesinin tek suçu üniversite gençliğinin
politik bir hatta oturması ve gündeme yön vermesiydi.
Türkiye tarihinde iktidara yönelik yükselen toplumsal
muhalefetin canlı ve diri olduğu dönemlerde, üniversitelerden esen rüzgara kapılan kitlelerin, hesap sorduğu zamanlarda, bir Eylül fırtınasıyla her şey dümdüz olmuştu...
12 Eylül Askeri Faşist Cuntasının iktidara gelmesiyle
beraber Milli Güvenlik Konseyi’nin hazırladığı ve 6
Kasım 1981’de Resmi Gazete’de yayımlanan 2547 sayılı
Yüksek Öğretim Kanunu çıkartılarak YÖK oluşturuldu.
YÖK Kanunu’nun çıkmasıyla görece özerklik statüsünde olan tüm üniversitelerin, denetlenebilir ve tek merkezi yapıda birleşmesini amaçlayan yapılanma referans
alındı.
Kanunun, 24 Ocak kararlarının açıklanmasıyla birlikte
nasıl bir şekle bürüneceğinin sinyallerini vermesi ve
hemen akabinde asker yardımıyla uygulamaya konulması, hikayenin geri kalanının nasıl devam edeceğini de
göstermiştir. 24 Ocak kararlarına baktığımızda Türkiye’nin ilk neo-liberal politikaları uygulamaya çalıştığını görürüz. Bu neo-liberal politikaları emekçi halka
karşı uygulamak ancak 12 Eylül’ün postalları ile mümkündü. Bu politikaları, eğitimin ticaretleşmeye ve serbest
rekabet sömürüsüne açmak için yapılan ilk hamle olarak
sayabiliriz. Bunun alt yapısını oluşturma görevini de
YÖK’ün göğüslemesi gerekti.
YÖK’ün kurulması, geniş yetkilerin verilmesiyle beraber yaşananları kabaca şöyle sıralayabiliriz;
İlk icraatıyla üniversitelerde “özerklik” bir çırpıda
merkezi yapıda birleştirildi. Ardından AFC yönetimine
muhalif olan ve 1402 sayılı Sıkıyönetim Kanunu’nun bazı
maddelerinde 1983 yılında bir değişiklik yapılarak aralarında 38 profesör, 25 doçent ve 10 yardımcı doçentin de
bulunduğu toplam 4891 kamu personeli görevinden uzaklaştırılarak tasfiye edildi. Gençlik, devlet terörü tarafından “terörist“ muamelesine tabi tutuldu. Binlerce öğrenci
yükseköğretim kurumlardan atıldı. Atılmayan öğrencilere
disiplin cezası reva görüldü ve fişlendi.
AFC tarafından 1981 yılında YÖK’ün kamuoyuna
açıklanan misyonunda gerek üniversitelerin gerek akademi ve yüksekokullarının nitelikli hale ve ciddi bir düzenlenmeye
ihtiyacı
olduğu
konusunda
bir
dezenformasyon, bir manipülasyon dalgası başlatıldı.
Geniş toplumsal tabakadan ve öğrenci gençlik tarafından
tepkilerinin gelmesiyle YÖK’ün ilk başkanı olan İhsan
Doğramacı (1985) “YÖK’ün üniversite özerkliğini kısıtlamadığını, yapacağı ve yaptığı faaliyetlerin, Amerika
Birleşik Devletleri (ABD) veya Kanada gibi ülkelerde görülen türden ‘Yöneticiler Heyeti’ veya ‘Mütevelli Heyeti’
ile benzerlikler taşıdığını” ısrarla vurgulamıştır.
YÖK’ün kamuoyuna açıkladığı bir diğer asli ve en
önemli görevi ise üniversitelerde gençlerin politize olmasını engellemeye çalışmaktır. Çünkü onlara göre, ülkenin
bu duruma gelmesinin tek suçu üniversite gençliğinin politik bir hatta oturması ve gündeme yön vermesiydi. Gençliğin bu ‘68 ruhu’ geniş yığınları etkiledi. Gençlik burada
lokomotif işlevi görerek peşinden kitleleri sürükledi. Ardından üniversitelerin, işçi ve köylülerle bazen belli noktalarda birleşmesiyle hâkim olan
egemen ideolojiyi çıkmaza soktu. Bu
birleşmenin daha ötesi bir örgütlenmeye yol açmasından korkanlar, kendilerince gereken müdahaleyi yani 12
Eylül’de YÖK’le yaptılar.
YÖK’ün doğuşu ve gelişimindeki
amaçlardan biri üniversitelerdeki
gençliği (devrimci) politik ortamdan
çıkarıp apolitik bir yere daha sonra da
kendi politik hattına çekmektir. Gelinen aşamada bunda büyük bir başarı
sağladığını itiraf edebiliriz. YÖK tarafından üniversitelere tornistan ayarı verildikten sonra ilk iş eğitimi
sermayeye hazırlamak oldu. O koşullarda eğitimden
bir bütün olarak ticari gelir elde etmek bir hayli zordu.
Bunun için sermayenin önündeki “tek engel” olan
gençlik sindirilerek pasifize edildi. Bu durumdan
hemen ilk yararlanan İhsan Doğramacı oldu. İ.Doğramacı Türkiye’nin ilk özel üniversitesi olan Bilkent’i
açtı. Bu adım, sadece bir özel üniversitenin açılışı değildir. Bilkent’le, eğitimde de “özel” sömürünün olabileceğini örnek olarak göstermiştir.
İlerleyen zamanlarda Türkiye kendisini 21.yy
ayak uydurma adına Avrupa ülkeleriyle ortaklaştığı
bir projeye adım attı. Bu proje Bologna Projesidir. Bologna Projesiyle üniversitelerin entellektüel bilgi üretiminde kalmaması istenmektedir. Projeye göre,
kapitalizmin ihtiyaçlarına daha fazla hizmet etmek esas
görev alındı. Bunun içinde kentlerde bulunan sanayi odalarıyla, fabrika sahipleriyle protokol anlaşmaları yapılarak ucuz iş gücü sömürüsünün önü açıldı. Üniversitede
bulunan öğrenim görevlileri ve öğrencileri bir işçi pozisyonunda görerek sermayeye daha iyi hizmet edilmesi
karar alındı. Bu projenin son zamanlarda iyi işlevli kılabilmek adına da yeni YÖK yasa tasarısı oluşturuldu.
YÖK’ün gelişimini kısaca özetlersek;
AFC Yönetimli Dönem (1981-1988): İlk elden birçok
yasak getirerek üniversiteleri bilimden uzak kışlaya çevirdi. Yükseköğretimi kendisine bağlayarak rektör, dekan
ve öğretim görevlilerini tek başına atayarak seçmiştir. Bu
dönemde kurumun adı birçok kayırmacılık ve yolsuzlukla
anıldı. Ülkenin gündeminde var olan tartışmalara müdahil olmayarak üniversitelerdeki öğrencilere karşı tasfiye,
baskı, fişleme vb. işlerine yoğunlaştı.
Dalgalı/Ara Dönem (1989-1996): Askeri faşist diktatörlükten sivil faşist diktatörlüğe geçiş dönemidir. Bu
dönemde toplumsal muhalefetin ve devrimci hareketin
yeniden filizlenip yükseldiği bir aşamada YÖK, üniversitelerde belli tavizler vermek zorunda kaldı. Öğrenci hareketinin gelişmesiyle düzen partileri, gençliğin
taleplerini dillendirmeye başladılar ancak hiçbirini yerine
getirmediler. Kısmi olarak üniversitelerde direkt atama
yerine ilk aşama olarak Rektörün oylama ile seçilip sonrasından atama yapılması için yasa kabul edildi.
28 Şubat Sonrası Dönem (1997-2007): Bu dönemde
iki farklı hakim sınıf kliğinin iktidar dalaşı öne çıkmıştır.
Devrimci ve demokrat öğrenci hareketlerinin dalgalı bir
seyir izlediği bir dönemdir. YÖK’e ilişkin yürütülen muhalefetin ve eleştirilerin yönü laiklik eksenine çekilerek
hedef şaşırtmaya çalışıldı. Öğrencilerin yükselen eşit, pa-
31
rasız, bilimsel ve anadilde eğitim şiarlarının görmezden
gelindi. Gençliğe karşı baskı, idare soruşturma ve saldırılar devam etti. Eğitimin ticarileşmesi yolunda önemli
bir adım olan BOLOGNA PROJESİ gündeme alınıp uygulanmaya başladı.
Bologna Projeli Dönem (2007- ): Neo-liberal politikaların ayağı olarak Bologna projesi adım adım hayata
geçirildi/geçiriliyor. Bologna Projesiyle üniversitelerin
sermayeye peşkeş çekilmesi için yeni YÖK yasa tasarısı
hazırlandı. Özel üniversitelerin artmasıyla eğitimin dengesizliği artırıldı. Binlerce genç insan işsizliğe mahkûm
edildi. Mühendislik fakültesinde yetkin mühendislik ve
Fen-Edebiyat fakültelerinde formasyon sorunu engelleri
konularak sömürü ve ucuz iş gücü artırıldı. Üniversitelerde var olan gençlik muhalefetini yalıtmak ve sindirmek için polislerin üniversitelere girmesi yeni yasayla
meşrulaştırılmak istenmektedir.
Sonuç Olarak...
Aslında her şey net ve ortadadır. Sömürünün, baskının bu
kadar sistemli bir yolla gelmesi bizlerden ne kadar korktuklarının belirtisidir. YÖK’ün aslında neyi hedeflediği
bellidir. Bizlerden neden korktuklarını Gezi Ayaklanmasında gördük. Bugün, geleceğimizi almak için oturma zamanı değil cüreti kuşanmanın zamanıdır. Özgürlüğümüzü
almak için beklemenin değil isyanı yaymanın zamanıdır.
Bizler için isyan etmenin haklı sebepleri Tay dağından da
büyüktür.
Şimdi ise üniversitelerimiz de hareketlenmeli, örgütlenmeliyiz. Ancak böyle yenebiliriz bizleri düşman olarak
görenleri. Bizler,20. yy’dan kalan bütün artıkları bir çöpe
fırlatmalı 21. yy’ın aydınlık geleceğine ulaşmalıyız. Geleceğimizi 32 yıldır karartan YÖK’ü bertaraf etmek için
6 Kasım’da alanlarda olalım!
Hesap soralım! Geleceğimize sahip çıkalım!
Kocaeli YDG
32
GE N
Ç KADIN
Daha inançlı, kararlı, öfkeli ve örgütlü;
GENÇ KADIN KOMİSYONLARI
Ataerkil düzen içerisinde bedenimize, kimliğimize yönelik geliştirilen saldırı politikalarına karşı Taksim Ayaklanması’nda
sokaklarda, barikatlarda, gözaltında ve hapishanelerde direnen
kadınların sesi özgürlük mücadelemizin sesi olmaya devam ediyor. Gelen sesler, isyanın, başkaldırının güçlü sesi. Ve bu ses
artık kısık değil; daha inançlı, kararlı ve öfkeli, kendinden emin
bir ses. Sokaklarda hıncımız derya gibi kabarmakta. Devlet, erkiktidar dilini kullanarak kimliğimize, bedenimize yönelik
saldırılarla birlikte bizleri bu mücadeleden sindirmeyi kendine amaç edinmiş durumda. Devletin geliştirdiği sistemli saldırılar karşında dimdik ayaktayız.
Halk gençliği, sisteme olan kinini toplumsal muhalefetin
yaratılmasıyla birlikte açığa çıkardı. Kitlelerde gelişen muhalefetin devrim mücadelesi yolunda ilerlemesi sağlam bir vücuda sahip olmasına yani örgütlü güce bağlıdır.
Kitlelerle sokağa taşınan bu öfke kendi dinamiklerini oluşturmakta. Gençliğin katılım gücüyle birlikte kitlelerin dinamiği,
militan bir çizgiyle ivme almaya devam ediyor. Kitleler içerisinde genç kadınlar olarak bu dinamiğin renkleri içerisinde
varız ve her birimiz mücadelenin birer öznesiyiz. Kitlelerin içerisinde kitlelerden öğreneceğiz, yaratılan dinamiklerin birer parçası olarak kadın yüzünü politikleştireceğiz. Bunun için uygun
araçları yaratmamız gereklidir.
Kolektif bir çalışma tarzı oluşturarak kitle inisiyatiflerinin
açığa çıkarılmasıyla birlikte komisyonların kurulması çalışmalarımız açısından bir ihtiyacın ürünüdür. Alanlarımızda gelişen toplumsal muhalefetle birlikte açığa çıkan genç kadınların
örgütlenme eğilimini harekete geçirebilmek için gençlik faaliyetimiz içerisinde Genç Kadın Komisyonlarını oluşturmamız
önemli bir yerde durmaktadır.
Genç Kadın Komisyonları gençlik mücadelemize de etkide
bulunarak, YDG’ nin politikasına güç verecektir. YDG’nin merkezi politikası doğrultusunda genç kadını merkeze alan bir politikaya yoğunlaşmasıyla birlikte alanlarda genç kadınlar olarak bize inisiyatif verilmesini beklemek yerine, artık adım atmalı ve inisiyatif almalıyız. Sistemin yanı sıra içimizde örtülü ve köklü bir biçimde var olan erkek egemen anlayış ile yüzleşmeli ve buna karşı mücadele etmeliyiz.
Genç kadınlar olarak, yerellerde kuracağımız bu komisyonlar üniversite ve lise gençliğine yönelik yürüttüğümüz politikaların kadın yüzünü yansıtacağı gibi, genç kadınların özgün sorunlarını ele alacağımız ve bu özgün sorunlar üzerinden
politika üreteceğimiz bir alan açacaktır. Yerellerde ihtiyacın ürü-
nü olarak oluşturacağımız Genç Kadın Komisyonları YDG’li
olmayan fakat kadın politikalarımız doğrultusunda çevremizde harekete geçecek yani inisiyatif alacak genç kadınların kendilerini tanımlayacakları bir alandır aynı zamanda.
Ataerkil zihniyetin temsilcileri olan egemenlerin, kadın bedeni üzerinden iktidarını kurarak geliştirdiği politikalarla kadınlara yönelik sistemli saldırılarını gerçekleştirmektedir. Hapishanede ‘çıplak arama’ dayatması karşısında direnen Elif’e
uygulanan cinsel taciz ve şiddet bu politikanın bir yansımasıdır. İlk değildir ve son da olmayacaktır. Elif’in gerçekleşen saldırı karşısındaki direnişi, sokaklarda “Diren Elif, seninleyiz!”
sloganlarıyla kadınların sesiyle bütünleşti. Yoldaşımızın bu sistemli saldırılar karşısındaki duruşu ve direngenliği genç kadın
mücadelemizin sesi olmuştur.
YDG’li kadınlar olarak halk gençliğini örgütleme misyonumuzu cins bilincimizde derinleşerek, kadının özgürlük
mücadelesi yolundaki rotasına yön verip, etkide bulunarak ve
mücadelemizde önderleşerek gerçekleştireceğiz. Bize dayatılan toplumsal rollerden ancak böyle sıyrılabiliriz. Ve mücadelemizde dinleyici, suskun değil; politika üreten, inisiyatif alan
ve önderleşen kadınlar olarak özne olacağız.
Bütün bunları yapabiliriz, yapmalıyız, yapacağız.
Ayrımcılık ve nefret söylemi sarmalında
33
LGBT’LERİN MEDYADAKİ TEMSİLİ
Geçmişe dönük uzun soluklu bir medya incelemesi yaptığınızda
medyanın LGBT’leri, karikatürize ederek ya da kriminalize ederek sunduğunu açıkça görebilirsiniz. Eğer herhangi bir şekilde bu ikisinden birini yapamıyorsa “sunmamayı tercih ediyor”
tespitini yapabilirsiniz. Nitekim Gezi direnişi sonrasında İstanbul
Onur Yürüyüşünde, “Nerdesin aşkım!, Buradayım aşkım” diyen 50 bin kişiyi görmediği gibi.
Medya LGBT’leri Nasıl Temsil Ediyor?
Medyayı izlemeye karar verdiğimizde aslında bu sorunun yanıtını aramaya başladık. LGBT’ler cinsel bir obje olarak sunuluyor, LGBT’ler ve olaylar kriminalize ediliyor, eşcinselliğe ilişkin sterotipleri besliyor, LGBT’lere yönelik şiddeti meşrulaştırıyor, ayrımcılık ve nefret söylemine aracılık yapıyor.
LGBT’ler karikatürize ediliyor, mağduru küçük düşürücü
fotoğraf ve görsel kullanılmış, nefret saldırganların ifadelerinden
haber yapılıyor ve mağdur medya aracılığı ile yeniden mağdur ediliyor. Kullanılan görseller LGBT’lere yönelik önyargıları
besleniyor. LGBT’ler genel olarak, haberlerde cinsellikle özdeşleştirilerek ve cinsel yönelimleri ve/veya cinsiyet kimlikleri ön plana çıkartılarak haberleştiriliyor. Genellikle eşcinsel,
biseksüel ve transeksüel kadınların, medyada cinsel obje olarak sunulduğunu görmekteyiz.
Bu durumu homofobik olduğu kadar aynı zamanda cinsiyetçi ataerkil yapının medyaya yansıması olarak tariflemek
mümkün. LGBT’ler suçla özdeşleştirilecek haberlerle, medyada temsil edilmektedir. Örneğin “gey hırsız” gibi bir manşetin yaygın medyada karşınıza çıkması olasıdır. Böyle bir haberde, hırsızın cinsel yönelimi haber değeri taşır mı? Hırsız heteroseksüel olduğunda belirtme gereği duymazken, gey olduğunu neden belirtme ihtiyacı duyarız? sorusuna verecek bir yanıtımız yok sanırım.
Ayrımcılık, Nefret Söylemini ve
Nefret Suçlarını Besliyor!
Türkiye’de nefret söylemi, nefret suçlarının analizini yaparken,
toplumsal yapıdan ve kültürden bağımsız hareket etmemek gerekir. Eğer Batı Avrupa ve Kuzey Amerika’daki gibi bir nefret söylemi ve çağrısı ararsak haberde bu çok gerçekçi olmaz.
Örneğin Homofobi Karşıtı Buluşma’nın haberini yapan Vakit Gazetesi, “Başörtülülerin giremediği üniversitelere homoseksüeller giriyor” diye manşet atıyor. Eğitim sisteminde
mağdur edilen iki ayrı kesimi karşılaştırıyor ve kendi dini-ahlaki değerleriyle günahkâr ilan ettiği bir kesimin bir hakka eriştiğini diğer kesimin burada Müslümanların bu haktan men edil-
diğinin altını çiziyor. Ve sonrasında haberin devamında, gazete
okurlarını (muhafazakâr Müslüman okurları) tepki vermeye çağırıyor.
LGBT bireylere yönelik doğrudan nefret söylemi geliştiren kesim Türkiye’de aynı zamanda haklar hiyerarşisi yaparak ilerliyor. Aynı zamanda hükümeti ya da kendisinin muhalif olduğu herhangi bir grubu (Kürtler olabilir), ya da siyasi partiyi, ideolojiyi eleştirmek için LGBT bireylere yönelik nefret
söylemi yayabiliyor. Milli Gençlik Vakfı’nın kapatılması ile
Kaos GL Derneği’nin kapatılmasına gerek olmadığına dair
Cumhuriyet Savcılığının kararını karşılaştırabiliyor. BDP politikalarını eleştirirken, BDP’nin LGBT bireylere verdiği desteği de homofobik ve nefret söylemi üreterek haberleştirebiliyor.
Nefret söylemi üzerinden yapılan en temel tartışmalardan
biri, nefret söyleminin engellemeye yönelik yapılan çalışmaların, düşünce ve ifade özgürlüğüne yönelik bir ihlal olabilme
ihtimali. Türkiye’de eşcinselliği günah, hastalık olarak nitelendiren ve eşcinselleri “bu yoldan caydırmak için her türlü
yolu mübah gören” bir kısım “Müslüman” yazar var. Bunlarla
nefret söylemi üzerinden tartışma yaptığımızda ise karşımıza
sadece düşünce, ifade özgürlüğü ile değil din ve vicdan özgürlüğü argümanı ile çıkmaktalar.
Ancak eşcinselliği günah, eşcinselleri günahkâr ilan ettiğinizde bunun gazete köşesinden çıkıp, köşe başında bir
LGBT’ye yönelik nasıl bir şiddete, tecavüze dönüşeceğini kimse kestiremez. 15 Temmuz 2008’de Ahmet Yıldız’ı babası, eşcinselliği günah, eşcinsel oğlunu da günahkâr olduğunu düşündüğü için öldürdü.
Kaos GL Danışma Kurulu üyesi Melek Göregenli du durumu şöyle yorumluyor: “Nefret söylemiyle mücadele asla sadece bu söylemin hedefi olan grupların sorunu olmamalı. Nefret suçlarının ve bu suçlara neden olan nefret söyleminin bütünüyle ortadan kalkması, toplumsal iktidar ilişkileri ve gruplararasındaki hiyerarşik toplumsal örgütlenmenin değişmesiyle
mümkün olabilir” diyor ve ekliyor: “Homofobik ideolojilerden ve ayrımcılıktan beslenen nefret suçları genel olarak sanılanın aksine çoğunlukla cinsel taciz biçiminde ortaya çıkmamakta, diğer gruplara yönelen saldırganlık davranışlarıyla benzer örüntüler göstermektedir.”
Medya nefret suçlarının arkasındaki nefret saikini görmezden gelerek haberleştirmektedir. Bu da aynı zamanda ayrımcılığı destekleyen, önyargıları besleyen ve nefret suçlarına giden yolu pekiştiren bir rol üstlenmektedir.
Kaos GL Danışma kurulu üyesi Melek Göregenli, medyanın
34
nefret suçlarındaki rolünü söyle tanımlamaktadır:
“Medyanın nefret suçları kapsamında ele alınabilecek eylemleri haberleştirme, kullanılan dil ve mağdurları ya da olayı sunma şekli, eylemi meşrulaştırmaya ve suçun altında yatan ayrımcılığı gizlemeye yol açabilir; sıklıkla böyle olmaktadır.
Örneğin, Türkiye’de bütünüyle nefret suçları kapsamında görülmesi gereken eşcinsellere, travesti ve transseksüellere yönelik saldırılar, genellikle mağdurların yarattığı tahrik sonucunda oluşan eylemler gibi sunulmaktadır. Açık bir saldırı ve
çoğunlukla cinayete varan ya da bizim ülkemizde ancak
ölümle sonuçlandığında “haber” değeri taşıyabilen suçlar, mağdurların çıkardıkları “olaylar” sonucunda gerçekleşmiş,
“doğal” sonuçlar olarak ele alınmaktadır. Genellikle mağdurlar,
faillerin “hassasiyetlerine” dokunur ve cezalarını bulurlar; oysa
failin hassasiyetinin tek kaynağı ayrımcılık ideolojileridir. Bu
yaklaşım, sadece şiddeti meşrulaştırmakla kalmaz, aynı zamanda kendini ifade etme ve gerçekleştirme hakkının, bir toplumda kimlere ait bir ayrıcalık olduğunu da tarif eder; bu doğrudan herkesin sadece insan olmak bakımından eşit olduğu ön
kabulüne dayanan çoğunu bizim de kabul ettiğimiz evrensel hukuk normlarının çiğnenmesi anlamına gelir.”
Sosyal psikolog Göregenli, nefret söylemi ve suçlarının dünyada giderek yaygınlaşmasına rağmen özgürlük mücadelesinin de giderek görünür hale geldiğinin altını çiziyor: “Nefret
suçları ve bu suçların nedeni olan ayrımcı ideolojilerle mücadele
çok boyutlu yapısı nedeniyle hukuk, medya, eğitim başta olmak
üzere toplumsal bütün yapıların sorgulanması ve yeniden yapılandırılmasıyla doğrudan ilişkilidir”
Dolayısıyla sadece nefret söyleminin ve suçlarının hedefi olan grupların sorunu olarak görülemez; herkes için yaşanabilir bir dünya isteğini dile getiren ve varlık nedenini bu isteğe dayandıran her türden politik iradenin öncelikli hedefi ve
sorumluluğu olmak zorundadır. Kuşkusuz dünyada olduğu gibi
ülkemizde de nefret söylemi ve suçları giderek yaygınlaşmaktadır ama hepimizin gelecek tahayyülünü besleyen ve umut
veren tek şey hâlâ ve sadece giderek daha görünür hale gelen
özgürlük mücadeleleridir.
İstanbul’dan Bir YDG Okuru
Amed’de Gezi direnişçisi kadınlarla dayanışma
Yeni Demokrat Kadın, Keskesor LGBT Oluşumu ve Sosyalist
Kadın Meclisi’nin biraraya gelerek oluşturduğu Amed Kadın Dayanışması 27 Eylül günü Elif Kaya şahsında bütün Gezi
tutsağı kadınlar için basın açıklaması ve kart atma eylemi gerçekleştirdi. Açıklama sırasında “Jin, jiyan, azadi”, “Baskılar bizi
yıldıramaz”, “Tacizci devlet hesap verecek”, “Yaşasın kadın
dayanışması” sloganları atıldı.
“Kadınlar cinsel işkenceye uğruyor”
YDK’lı Şilan Deli tarafından yapılan basın açıklamasında; Rojava devrimi ve Gezi direnişi ruhunun devamı niteliğindeki
ODTÜ ve Tuzluçayır direnişlerinin kadınlar üzerindeki etkileri vurgulandı. Bu yüzyılın “kadın yüzyılı” olduğundan, Gezi
parkı direnişinde ön saflarında kadınların belirleyici rol oynadığından bahsedildi.
Devlet bu gerçeklik karşısında direnen kadınlara vahşice
saldırdığı, kadınları eve hapsetmek için elinden geleni yaptığı söylenilen açıklamada başta Elif Kaya olmak üzere gözaltına alınan Gezi direnişçisi kadınların “ince arama” adı altında cinsel işkenceye maruz kaldığı vurgulandı. Bu uygulamanın keyfi bir uygulama olduğu ve kadınları buna boyun eğmeyeceği belirtilen açıklamanın ardından basın metnini okuyan Deli’ye polisin zorla kimlik kontrolü yapmak istemesi saldırısı ile karşı karşıya kaldık. Kimliği göstermemekte direnen
Şilan, polisin tacizine direndi. Buna rağmen zorla GBT çeken
polis “Araması yok, gitsin” dedi! Polis kadınlara tacize devam
ediyor buna izin vermeyeceğiz!
Amed YDK
Antakya’dan Elif ’e destek
Gezi ayaklanmasıyla İzmir’de çadırdan alınarak Şakran Zindanı’nda tutulan Yeni Demokrat Kadın aktivisti Elif Kaya’ya
uygulanan “ince arama” adı altında yapılan tacizin teşhirini yapmaya devam ediyoruz.
29 Eylül günü direnişin ödediği bedellerle başka bir adresi olan Antakya/Armutlu sokaklarını YDK imzalı “Şakran Hapishanesinde Tacize Direnen Gezi Tutsağı Elif Kaya’ya Özgürlük” ozalitleriyle donattık.
Bugün burada yapılan Annelerin Yürüyüşü öncesinde
yaptığımız bu çalışma oldukça anlamlı olmuştur. Çalışma
sırasında birçok kadınla sohbet ettik. Yapılanın işkence olduğunu belirttiler.
Kaynak: www.yenidemokratkadin.net
35
Karataş memleketinde toprağa verildi
Ankara Dikmen’de Emniyet Genel Müdürlüğü ve polisevine
düzenlenen eylemler sonrasında yaşanan çatışmada yaşamını yitiren DHKP/C militanı Muharrem Karataş toprağa verildi.
20 Eylül akşam saatlerinde Emniyet Genel Müdürlüğü ve polisevine yönelik eylem gerçekleştirdikten sonra,
geri çekilirken Balgat Yüzüncü Yıl Mahallesi’nde kolluk
kuvvetiyle çıkan çatışma sonrasında ölümsüzleşen Muharrem Karataş, 22 Eylül’de memleketi Çorum’da sonsuzluğa uğurlandı. Hacı Bektaş-ı Veli Anadolu Kültür Vakfı Şubesi’ne getirilen Karataş’ın naaşı, Çorum merkeze bağlı Yoğunpelit Köyü’ndeki evine götürülmesinin ardından
köy mezarlığında toprağa verildi.
Serkan Tosun son yolculuğuna uğurlandı
Rojava Serêkaniyê’de çıkan çatışmada yaşamını yitiren
MLKP militanı Serkan Tosun Gazi Mahallesi’nde binlerce
kişi tarafından son yolculuğuna uğurlandı. 14 Eylül günü
yaşanan çatışmada şehit düşen Tosun’un cenazesi gece saatlerinde Gazi Mahallesi Cemevi’ne geldi. Burada sabaha kadar yoldaşları ve ailesi nöbet tuttu.
Saat 13.00’de Cemevi’nde tören yapıldı, törende Serkan tosunun kızıl bayrağa sarılı tabutunun
üstüne MLKP ve YPG
bayrakları konuldu.
Yapılan cenaze töreninin ardın-
dan Serkan Tosun’un cenazesi evine götürüldü. Evde helallik alındıktan sonra Eski Karakol durağından Gazi
Mahallesi Mezarlığına bir yürüyüş gerçekleşti. Binlerce kişinin katıldığı yürüyüşte sık sık “Biji PKK Yaşasın
MLKP”, “Serkan Tosun ölümsüzdür.”, “Devrim şehitleri ölümsüzdür”, “Biji berxwedana Rojava”, “Serkan yoldaş ölümsüzdür”, “Şehîd namırin” sloganları atıldı.
Gazi Cemevinin oraya gelindiğinde ise MLKP militanları çıkarak cenazeyi devraldı, militanlar “Rojava
Devriminin Savaşçısı Serkan Tosun Yoldaş Ölümsüzdür” yazılı MLKP imzalı pankartın arkasında kortej halinde cenazeyi mezarlığa kadar götürdü.
Militanlardan Ahmet Atakan ve
Serkan Tosun’a atfen eylem
Geçtiğimiz ay içerisinde kamuoyuna yansıyan haberde,
Ahmet Atakan ve Serekaniye’de ölümsüzleşen MLKP
militanı Serkan Tosun için Sancaktepe-Sarıgazi’de
TKP/ML militanları tarafından bir dizi eylem gerçekleştirildi.
Gerçekleştirilen eylemler ile ilgili yapılan açıklamada,
“Gezi Ayaklanması’nın devam ettiği günlerde cami-cemevi projesine karşı ayaklanan halkın üzerine devletin kolluk güçleri hedef gözeterek attığı biber gazlarıyla saldırmaya devam etmektedir” denildi. Eylemin anlatıldığı
açıklamada şu ifadelere yer verildi: “Gerçekleştirdiğimiz bu eylemde öfkemizin hedefi Sancaktepe Kaymakamlığı oldu. Partimiz militanları Sancaktepe Kaymakamlığı’na havai fişekler ve Molotof kokteyllerle iki gün
boyunca saldırı düzenledi…”
36
Komünistti bir zamanlar futbol...
Futbol sevgisi; teneke kutularla ders arasında futbol oynayan
çocukların, mahallede maç yaparken mahallenin teyzesinden
kafana yediğin suyla sırılsıklam olurken, akşam eve çamur
içinde geldiğinde annenin kızgın bakışları arasında “üst mahalleyi yendik anne” şeklinde çığlık attığında başlar.
İnsanları sosyalleştiren kişileri buluşturan bir yapıdadır. Komünisttir mesela futbol. Sitedeki zengin çocukla, yine
aynı sitenin kapıcısının oğlunun beraber maç yaptığı, gol
attıkları zaman beraber sevindiği bir yapısı vardır. Örneğin bir müteahhitle simit satan bir çocuğun kol kola, omuz
omuza görebileceğin tek yer de tribündür. Sınıf çelişkileri ortadan kaldırmıştır. 90 dakikada olsa sınıflar yok olmuştur.
Aşktır tribün, tutkudur. Telefonunu satıp deplasmana
gitmektir. Saftır bir kere, karşılık beklememektedir. Hiçbir ticari kaygı, bir çıkarı yoktur sadece tribünde yer almak,
sahiplendiğin takım için bir şeyler yapmak, emek harcamak istersin. Emekçisindir çünkü tribün emekçiliği zincirin
son halkasıdır, hiç karşılığı yoktur. Ekmek almaya gittiğin
bakkalda iki saat takım hakkında konuşup, ekmeğin yarısını yemektir; güzeldir futbol.
Futbolun, tribünün hissiyatı çok büyüktür ama artık içine para girmiş, kirlenmiştir. Sağ olsun kapitalist ağabeylerimiz buraya da el atmış, endüstriyel bir hal almış, eskisi
kadar masum değildir futbol. Ailesinin bin bir zorluklarla aldığı ayakkabıyı mahalle maçında parçalayan çocuğun
ayakkabısı bilmem kaç milyon dolarlık kontrat imzalayan
bir futbolcunun ayakkabısından daha değerli değildir.
Taraftar emekçilerinin o güzel hissiyatlarını ticari kaygılar haline getirerek, bir pazar haline dönüştürmüştür.
Artık o müteahhitle simitçi çocuğu bir arada görmek
zordur. Üretim ilişkilerinin oluşturduğu sınıfsal yapının, numaralı tribün ve kale arkası tribün farkının stada sokulma
çabası vardır. O müteahhit localarda stada sırtı dönük bir
şekilde plazma televizyonlardan maç izlemektedir. Banka
kredileri, reklam şirketleri, büyük medya şirketlerinin dev-
reye girmesiyle, taraftar emekçisi kimliğinden sıyrılıp müşteri konumuna gelmişizdir.
“Borsaya düşmüştür futbol”
Kumar malzemesi yapılmış, her türlü şike dönmeye başlamış, borsaya düşmüştür futbol. Aslında biz bu oyunun arsada oynananını sevmiştik, borsada oynananını değil.
Harçlıklarını biriktirip maça giden öğrencilerin, devri kapanmıştı artık. Çünkü o kadar çok harçlık alan öğrenci yoktu. Futbol fakir çocukların oynayıp, zengin çocukların seyrettiği bir hal almıştı. O kadar büyük paralardan söz edilmeye başlandı ki klik çatışmaları yaşandı.
3 Temmuz sürecinde Tayyip Erdoğan karşısındaki kliği yok etmek için futbolda artık paranın sözü geçtiği andan itibaren dönen şike organizasyonunu sözde ortaya çıkarak, pazardaki en büyük rakibini saf dışı bırakmaya çalışmıştı. Ama bunu yaparken de “kurumların değil kişilerin cezalandırılması gerekir” diyerek Fenerbahçe taraftarının oy potansiyelini de gözden kaçırmıyordu. “Ağır”
politikalar dönmeye başlamıştı futbolun üzerinde.
Halkın afyonu haline getirilmeye çalışıldı. Siyasi slogan yasaklarıyla kitlelerin sorunlarının dile getirilmesi istenmemektedir artık. Tek düze aynılaştırılmış bir hal alsın
istenmektedir. Yasaklardan dolayı karşı oluşturulan tribün
besteleri de yasaklandırılmıştır. Evet durum kötüdür ama
gerçekler devrimcidir. Bugün ülkede yaşanan Gezi isyanıyla beraber kapitalizmin sömürdüğü her alan için sokağa dökülen kitlelerden Gezi’nin en önemli dinamiklerinden olan tribünlerdir.
Endüstriyel futbola, faşizme, emperyalizme, yasakçı,
baskıcı zihniyete karşı tepkilerini en yürekten şekilde göstermişlerdir. İstanbul’dan Çarşı topu oyuna sokmuştur. İzmir’den Göztepe ve Karşıyaka’nın verkaçıyla top orta sahaya gelmiştir. Altay’ın ortasıyla Adana’da Demirspor kafayı vurmuştur. Gol olmuş mudur? Halkımız elbet bir
gün atacaktır!
İzmir’den bir YDG’li
Aşktır tribün, tutkudur.
Telefonunu satıp deplasmana
gitmektir. Saftır bir kere,
karşılık beklememektedir.
Emekçisindir çünkü tribün
emekçiliği zincirin son
halkasıdır, hiç karşılığı
yoktur.
Birileri bizi
gözetliyor!
sonrasında internet sansürlenmiş, sosyal medya kullanımı
ciddi şekilde engellenmiştir.
Öte yandan ülkemizde patlak veren Gezi ayaklanmasında sosyal medya kullanımı da benzer bir seyir izlemiştir. Burjuva-feodal medyanın büyük çoğunluğunun yaşananları yayımlamaması, bu alandaki habercilik görevini sosyal medya araçlarından Facebook ve Twitter’a bırakmıştır. Türkiye’de kullanımı çok yaygın olan Facebook ve Twitter yaşananları ülke coğrafyasına hızlı biçimde
yaymıştır. Bunun sonucun da sosyal medya içerisinde gönüllü muhabirlik olgusu doğmuştur.
Facebook-Twitter
Sosyal medya olarak adlandırılan ve özellikle ciddi bir bilgi ağına dönüşmeyi başarmış olan Facebook ve Twitter’ın
günümüzdeki kullanımı her geçen gün artmakta, bunlardan kaynaklı paylaşılan bilgilerin belli bir filtreden geçirilmesi ve sistemin kendine göre olan bilgilerin kullanımını
yaygınlaştırırken muhaliflerin bilgi paylaşımını kısıtlama
yoluna gidilmektedir.
Herkesin bildiğini zannettiği sosyal ağ olarak ifade edilen sosyal medyayı aslında gizliliği ortadan kaldırma ağı
olarak ifade etmek en doğrusudur. Sosyal medyanın, egemen sınıfların veri tabanı olarak kullanıldığı artık açıkça
ifade ediliyor hatta Amerika’da CIA ve Türkiye’de Ulaştırma, Habercilik ve Deniz Bakanlığı’nın Facebook ve Twitter’ı takip edebilmek için bir birim kurduğu da bilinmektedir.
Özellikle Arap baharıyla önemi ortaya çıkan sosyal
medya, eylemler sürecinde kayda değer bir kitle haberleşme
ağı olduğunu pratik süreç ile birlikte ispatladı. Emperyalistlerin “3. Sınıf” ülkeler olarak gördüğü Arap toplumunu tarihinde çok rastlanmayacak biçimde emperyalist
bilgi tekelinin dışına çıkıp kendi talep ve isteklerini sosyal medya aracılığıyla dünyaya duyurdular. Burada da kitlelerin bir araya gelmelerinde, özellikle gençler arasında
yaygın olan internet kullanımının katkısı çok fazladır. Bu
nedendir ki Arap ülkelerinde “Arap baharı” sürecince ve
37
Bunun sonucunda eylemler içerisinde gelişen durumlardan kitleler çok rahat haberdar olmaya başlamışlardır. Günümüzde internet tekelinin egemen sınıflar için ne anlama
geldiğini de cevaplamak lazım. Bir nevi kendimizi devletin gözünde teşhir ediyoruz. Bunun sebebini de şu şekilde sıralamak doğru olacaktır: İnternette bulunan her bilgisayarın kendine ait bir İP numarası vardır.
Daha açık bir ifadeyle bizlerin kimlik numarasıyla kısmen aynı anlamda diyebileceğimiz
bir numara dizinidir. Bu da bilgisayarımızın takibine olanak sağlar. Dolayısıyla bilgisayar kullanıcısını sürekli izleme olanağı sağlar. Yani en baştan itibaren muhalif sitelere, yayınlara erişmemiz kendimizin bu yönlü katkı sağlaması sistemin kontrol edebileceği bir durumdur. Sosyal
medya içerisinde Facebook ve Twitter’ı ayrı bir şekilde incelemeliyiz.
NicCubrilovic adlı bir girişimci ve hacker Facebook’un
kullanıcılarının hesaplarını kapattıktan sonra bile internet
kullanımlarını izlediğini ortaya çıkardı. Beğen butonuna
tıkladığımız anda Facebook’un diğer sekmelerde açık olan
sayfalarımıza da erişebildiğini duyurdu. Facebook da
bunu kabul etti, fakat bunu kasıtlı yapmadığını öne sürdü.
Akıllı telefonlarla beraber kullandığımız sosyal ağlarsa bilgisayarlara oranla daha sorunlu, çünkü bulunduğumuz her
alanın, attığımız her adımın takibine imkân veriyor.
Özellikle Hacktivist grupların engellenmesi için oluşturulan siber olaylara müdahale merkezleri, sosyal ağlar üzerinden örgütlenen eylemlerde paylaşımlarımızın analizini
yaparak emniyete de anlık bilgi verecek. Siber olaylara müdahale merkezleri Emniyet, MİT, Jandarmayla bilgi paylaşımı yaparken aynı zamanda Turkcell, Türk Telekom ve
Microsoft gibi şirketlerle de iş birliği içerisinde olacak.
Sonuç olarak sosyal ağların katkısının yanında, insanların hayatına her yönden hükmeden baskıcı, kontrolcü bir
sisteminde parçası olduğunu ve insanları teşhir ettiğini de
unutmamak gerekir.
PERTEK YDG
38
KİTAP TANITIMI
“Onlar devrimi yapan insanlardı...”
Kitap adı: Kurdu Öldürmek İçin
Yazar: Julio Travieso,Yar Yayınları
“Onlar devrimi yapan insanlardı. Başlangıçta her
türlü haksızlığa karşı ayaklanan, tek başına çarpışan
insanlar.”* Travieso’nun Batista diktatörlüğüne karşı savaşan Küba gençliğinin yaşamından kesitler sunduğu
“Kurdu Öldürmek İçin”, devrimci mücadelenin ne kadar karmaşık ve zor koşullarda verildiğine ışık tutarken gençliğin mücadele sırasında yaşadığı kişisel sorunlarını,
sevdalarını, işkencelere karşı halkın özgürlüğü için verdiği
kavgayı anlatan bir kitap. Ayrıca kitap, günümüzdeki devrimci gençliğin de kendisinden kesitler bulabileceği nitelikte olması açısından önemli bir yerde duruyor.
Kitapta parça parça ilerleyen bölümlerde bir yandan henüz mücadele içerisinde yer almayan gençlerin devrimcileşme aşamaları olaylarla aktarılıyor, diğer yandan ise mücadele içerisindekilerin yaşadığı süreçlere yer veriliyor. Kitabın bazı bölümlerinde, devrimden sonra düşmanın yaptığı işkenceleri reddetmesiyle işkencecilerin çaresizliği de
göze çarpıyor. Kitap, devrimcilerin ve devrim sonrasında
düşmanın psikolojik durumunu ele alıyor.
Kitaptaki karakterlerden Irene’in kardeşinin katledilmesinin ardından acısının öfkeye dönüşmesiyle beraber devrimci mücadeleye girmesi ardından kendisinin de düşmanın eline düşmesiyle gelişen süreçte işkenceden önce yaşadığı tereddütler ve bu tereddütlerin “herkes ölüyor, ama
herkes onuruyla, onurla ölemiyor, evet, yenilgiye uğrayanlara kalan tek şey bu” düşüncesiyle netliğe ulaşması,
Irene’in mücadele içerisindeki çelişkileri özetlemektedir.
Sistem içerisinde doğup büyüyen bireyler olarak sistemden kopuşun sancıları elbette ki zordur. Düşmanla karşı karşıya kalınan ilk eylemde, gözaltında ve ya tutsaklık
sürecinde bu durum kendini daha fazla gösterebilmektedir. Bireysel korkular ortaya çıkmakta, bu korkular sonucu sisteme karşı yürütülen mücadelenin meşruluğu kişiler
için önemini kaybedebilmektedir. Sistemin halk gençliğine geleceksizliği, bireyselliği-bencilliği, yozlaşmayı dayattığı ve bunlardan beslenerek kendini yenilediği açık. Sisteme karşı netliğin, pratik ve teorinin birlikteliğiyle sağlanacağı da ortada...
Kendisine muhalif olan her kesime karşı işkence yöntemini kullanan devletin acizliğini ortaya koyan yazar, diğer yönüyle daha geri noktada duran gençliğin süreç içerisinde nasıl şekillenebileceğini de göz önünde tutmakta;
devletin tüm baskı mekanizmalarına karşın halk gençliğin
direnişinin sönümlenemeyeceğini dile getirmektedir. Çelişkilerin bir bir açığa çıkmasıyla beraber gençliğin geri yönlerinin yok olması, mücadele içerisinde yer alması tesadüfi
değildir. Yaşadığımız topraklarda son süreçte gerçekleşen
Gezi Ayaklanması da bize bunu göstermiştir; Gezi Direnişinde biz halk gençliği olarak hep ön saflarda olmayı bildik. Faşizm karşısındaki pratik tutumumuz bu kadar açıkken gençliğin dinamizmini küçümsemek, değişmeyeceğini
düşünmek yersiz oluyor.
Travieso, işkencede katledilen yoldaşlarının hesabını
sormak amacıyla bindikleri bir otobüste işkencecilerden birini katleden iki genç ile “katil polis hesap verecek” söyleminin altını doldurmaktadır. Yine aynı şekilde Fernando karakterinin işkencede katledilen yoldaşlarının ardından boşuna ölmediklerini belirtmesi ve ardından uzun süre
hazırlıkları yapılan eylem için yola çıkılmasıyla sona ermesi Pablo Neruda’nın şiirinden bir bölümü getiriyor akıllara; ”Biz halkız, yeniden doğarız ölümlerde.”.
*(Che Guavera)
Çanakkale’den bir YDG’li
B
E
L
L
E
K
39
Türkiye’de açlık grevleri
Hapishanelerde kullanılan renkli kalemlerden, giyilen elbiselere, havalandırma hakkından, görüş
hakkına kadar birçok sınırlama getirilmek istenmiştir. Hapishanelerde artık hiçbir eylem tarzının
yanıt bulmaması durumunda kendi bedenlerini bir eyleme, mavzere dönüştürmüşlerdir.
Ülkemizden bulunan on binlerce siyasi tutsağı iradesizleştirmek, kişisizleştirmek için devlet bugüne kadar birçok yasaklama getirmiş her defasında saldırılar direnişle
parçalanmıştır.
Hapishanelerde kullanılan renkli kalemlerden, giyilen
elbiselere, havalandırma hakkından, görüş hakkına kadar
birçok sınırlama getirilmek istenmiştir. Hapishanelerde
artık hiçbir eylem tarzının yanıt bulmaması durumunda
kendi bedenlerini bir eyleme, mavzere dönüştürmüşlerdir.
Açlık grevlerinin hem dünyada hem de ülkemizde birçok pratiği bulunmaktadır. İrlanda Ulusal Hareketi’nden
İranlı tutsaklara, Tamil militanlarından Bolivya’daki siyasi tutsaklara kadar dünyanın birçok yerinde bu mücadele yöntemi kullanılmıştır. Ülkemizde ise 1980 AFC ile
birlikte Açlık Grevleri Diyarbakır 5 No’lu Hapishane’den
Metris Hapishanesi’ne, Mamak Hapishanesi’nden Eskişehir ve Aydın Hapishaneleri’nde devletin geliştirdiği saldırılara karşı kitlesel direnişler ile karşılığını bulmuştur.
Devlet, 1980 sonrası Metris Hapishanesi direnişleri
sonrası hapishaneleri şehir dışına yapmaya başlamış, halk
ile tutsakları yalıtmak istemiştir. Keza ilk örneği Eskişehir Hapishanesi’dir. Eskişehir Hapishanesi şehrin 20 km.
uzağındaki Akpınar denilen mevkiye inşa edilmiştir. Normalde yapım süresinden bir yıl önce teslim edilen hapishanenin ne amaçla kullanılacağı dönemin başbakanı
Turgut Özal’ın sözlerine yansıyordu: “Elimizde olan
adamları var gerekirse asarız” diyordu. Tutsakları pazarlık aracı olarak kullanmaya o dönemlerden başlamıştı.
Hapishanede bir çok uygulama art arda konulmuştu.
TC 1988’de 1 Ağustos Genelge’sini yayınlamış hemen
hapishanelerde uygulamaya koymaya başlamıştı. Tutsakların yatmasından konuşmasına, yürümesinden kalkmasına, nefes alışından okumasına kadar birçok şeyi kural
ve kaideye bağlamıştı.
Elbette ilerici, demokrat ve devrimcilerden yankı bulması gecikmedi. Dönemin Antep, Bursa, Aydın, Eskişehir gibi siyasi tutsakların bulunduğu hapishanelerde devlet
gelişen direnişe askerli, polisli ve gardiyanlı saldırılarını
yükseltmişti. O dönem bu saldırılara karşı 2000 tutsak
açlık grevine başlamış, açlık grevi 37. güne
vardığında devlet 1 Ağustos Genelgesi’ni uygulayamadan geri çekmiştir. Tutsaklar bu direnişleriyle var olan haklarını tekrar
almışlardır.
1996’ya gelindiğinde F tipi gündeme getirilmiş; yalıtılmış, tek kişilik hücrelerin olduğu,
tutsağın üzerinde tecritin arttırıldığı bir sistem
yaşama geçirilmek istendi. 6-8-10 Mayıs genelgeleri ile saldırılar artmış, 21 Temmuz 1996
tarihine kadar SAG (Süresiz Açlık Grevi) ve
Ölüm Orucu direnişinde 12 devrimci tutsak
ölümsüzlüğe uğurlandı. Mücadele, halk desteği
ile zafere ulaşmış, egemenler kursağında kalan
40
PKK’li tutsaklar
anadilde eğitim, siyasi
tutsakların serbest
bırakılması ve Ulusal
Hareketin önderi
Abdullah Öcalan’ın
serbest bırakılması
taleplerinin
karşılanmasını istedi.
İçeride açlık grevi
varken dışarıda ise
kamuoyu her gün
artıyordu. Türkiye
Kürdistanı’nda
serhildanlar
başlamıştı.
saldırılarını 2000’e saklamıştı.
26 Eylül 1999 tarihinde F tipi hapishanelere geçişin ilk provasını yapan
devlet, Ankara Ulucanlar Hapishanesinde 10 devrimci tutsağı döverek, işkence ederek katletti.
2000 tarihi ile birlikte F tipi hapishanelere geçiş başlamış, tutsaklar açlık
grevine başlamış ve ÖO’da 126 şehit
verilmiştir.
*****
1980 Askeri Faşist Cuntasının hapishanelerdeki uygulamalarından vazgeçilmemiş,
koşullar
daha
da
ağırlaştırılmıştır. Bir yandan dışarıda
Kürt ulusuna yönelik imha, inkar ve asimilasyon politikalarına hız vermiştir.
12 Eylül 2012 tarihinde devletin aile
ve avukatlarının PKK lideri Abdullah
Öcalan’la görüştürülmemesine tepki
olarak PKK dava tutsakları açlık grevi
başlattı. PKK’li tutsaklar anadilde eğitim, siyasi tutsakların serbest bırakılması ve Ulusal Hareketin önderi
Abdullah Öcalan’ın serbest bırakılması
taleplerinin karşılanmasını istedi. İçeride açlık grevi varken dışarıda ise kamuoyu her gün artıyordu. Türkiye
Kürdistanı’nda serhildanlar başlamıştı.
Her akşam ışık söndürme, tencere tava
çalma, paranın üzerine açlık grevi gününün tarihinin yazılması gibi çeşitli
yöntemler kullanıldı. Gençler her gün
sokaklarda lastik yakarak yolları trafiğe
kapatıyorlardı. Yapılan kitlesel yürüyüşlerde yüzlerce insan daha tutuklandı.
İçeride
bulunan
TKP/ML dava tutsakları da süreli açlık
grevleri ile destek
verdiler. T. Kürdistanı’nda Amed’den
Mûş’a,
Sêert’e
(Siirt), Êlih’ten (Batman) Colemerg’e
(Hakkari), Dersim’e
serhildan tüm kentleri sarmıştı. Yaklaşık on bin tutsağın
katıldığı açlık grevleri kamuoyunda büyük yankı buldu.
Devlet artık kara propagandaya başvurmaya başlamıştı. Başbakan Erdoğan
içeride yemek yediklerini söylüyordu.
Ancak direniş büyüyor devlet, iyice köşeye sıkışıyordu. TC bunun sonucunda
Abdullah Öcalan ile görüşmeler sonrası
ilk sinyalleri vererek eylemin son bulacağını açıklamıştı. Tutsaklar Abdullah
Öcalan ile kardeşinin görüşmesi sonrası
eylemin başarıya ulaştığını belirtmişti.
Devlet daha sonra gelişen süreçte
Öcalan ile masaya oturduklarını kabul
etmiş, ancak bilindik TC’nin tasfiye
sözleriyle “terörün bitmesi için her
yolu deneriz” demişlerdi. Bu süreçte
Ulusal Hareketin açlık grevi yapmasına
karşın ölüm orucu propagandası yapması, hapishane koşullarının düzeltilmesine
yönelik
verilmiş/verilen
mücadeleyi küçümsemesi gibi yaklaşımlarına karşın direniş, devrimci dayanışma ekseninde büyütülmüştür. İçerde
komünist, devrimci tutsaklar dışarıda
ilerici, devrimci geniş bir kesim sokağa
çıkmış mücadeleyi ortak bir temelde
yükseltmişti.
Halka öncülük eden devrimciler, ilericiler ve yurtsever tutsaklar, tarihe adlarını parlak harflerle kaydetmiş, geride
yüzlerce şehit ile kanla yazılan tarihin
silinemeyeceğini göstermişlerdir. Devlet hapishanelerde tutsakları esir alacağını düşünmüş ancak bir sınıf cephesi ve
barikatı da hücrelerde oluşturulmuştur.
CIWANEN
DEMOKRATEN NU
Kovara mehane a siyasî bo ciwanan
* Hejmar 178
* Kewçer 2013
* Fiyet: 2 TL
* ISSN: 1302-7506

Mizanpaj 1 - Yeni Demokrat Gençlik

Transkript

Benzer belgeler

ABD – TÜRKİYE İLİŞKİLERİNİN DÖNÜŞÜMÜ John McCain* Türkiye

ıes-2016-amerıka-uc berkeley - Ies

aynalı kahve sohbetleri-61

T.C. ÜMRANİYE KAYMAKAMLIĞI Özel Eyüboğlu Çamlıca İlköğretim

Cumhuriyet Gazetesi - Kent paryalari

ıes-2016-ıngıltere-leıcester unıversıty - Ies

Mizanpaj 1 - Yeni Demokrat Gençlik

Patriotlar İş Başında

ıes-2016-amerika-san dıego - Ies

S t r a t e j i – A ğ u s t o s

İlginç Ay Tutulması ve Yöneticilerimizin AKIL TUTULMASI VE