SON GELİŞMELER Motora eklediğim 10 litrelik ekstra bidonu

SON GELİŞMELER
Motora eklediğim 10 litrelik ekstra bidonu çıkarttım. Zira 17 litrelik orijinal benzin
deposu yerine, Acerbis in ürettiği 27 litrelik büyük benzin deposu aldım. Turuncuya
boyandı ve takıldı. Ekstra 120 km bir avantaj sağlayacak bana sanırım.
Sevgili dostum ve şampiyonlardan Alain Sarafyan ile
off road eğitimi yaptık. Zayıf olduğum pek çok şeyi
geliştirme fırsatım oldu. Teşekkürler dostum.
Emeğine sağlık.
Pakistan vizesini sonunda aldım. Orada hafif yollu
savaş olduğu ve insanlar öldüğü için turist
istemiyorlar ve turistik vize de vermiyorlardı.
Arkadaşım Vedat da bu yolu yapmak istiyordu ve
Pakistan vize vermediği için O da gidemiyordu. Sağ
olsun, Vedat’ın bir arkadaşı Pakistan’dan ikimiz için
bir şirketten teklif mektubu buldu ve sonunda zar
zor konsolosluktan iki adet vize alabildik. Ama
vizeler tek giriş-çıkış için verildi. Yani dönerken
vizemiz yok Pakistan’a girebilmek için ve ne
yapacağımızı bilemiyoruz. Pakistan’dan geçemezsek
İran’a yani Türkiye’ye de giremeyiz. Başka hiç bir
yolu yok…İş ciddi şekilde macera olmaya başladı.
Vizeyi alınca Vedat ile oturup konuştuk. Aslında
sadece Pakistanı beraber geçecektik güvenlik sebebi
ile ve yolumuza solo devam edecektik.Ama yolun büyük bir kısmını beraber yapmaya
karar verdik Güvenlik sebebi ile ikimizin bir arada olması daha iyi olacak diye
düşündük.
Her ne kadar ikimiz de solo sürüşü seven kişiler olsak da iki motor çıkmayı,
denemeye karar verdik. İyi anlaşacağa benziyoruz.
YOLA ÇIKTIK
1.gün. 16 Kasım.08 Pazar: İstanbul – Amasya – 672 km.
Artık her şey hazır ve yola çıkmak için sabırsızlanıyoruz. 16.Kasım.08 Pazar sabahı
saat 09:00 da benim evin önünden bir gurup arkadaşımızın bizleri uğurlaması ile yola
çıktık.
Sevgili dostum ve iyi öğrencim Şükrü
de (Yamaha FJR1300) bizi, memleketi
olan Amasya’ya kadar geçirmek üzere
yanımızda yer aldı. Vedat ise (BMW
R1200GS ADV.) ne kadar dakik
olduğunu göstererek saat tam 09:00 da
bize katıldı. İlk molamızı Ankara
otobanı üzerindeki Mehmetçik Vakfı
OPET tesislerinde verdik. İlk problemim
de orada yaşadım. Yeni taktığım 27
litrelik benzin depomun kapağı açılmak
istemedi. Çok rezil bir durum. Dakika
bir gol bir. İttir kaktır zar zor Şükrü açtı sağ olsun. Kilit sisteminde bir sıkıntı vardı
sanırım ve artık depoyu kilitlememeye karar verdim (yemin ettim de diyebiliriz.)
Zaten benzinin çok çok ucuz olduğu yerlere gidiyoruz, kim çalsın ki benzinimi,
değlmi?
Benzinci de sevgili ağabeylerim Mustafa Çelenk ile Sedat Akbasan’ı ve birkaç
arkadaşını gördük. Onlar da Pazar gezmesine çıkmışlardı belikli. Bana nereye
gittiğimi sordular. Ben de “Katmandu ağabeycim” dedim. Sedat abinin yüzünü
görecektiniz. “Nasıl yani, şimdi mi, buradan mı, hemen mi, nasıl yani ?” gibi sorularla
bana baka kaldı. Ben de onlara sordum ama nereye gittiklerini ve söylemek
istemediler  Sonunda Mustafa ağabey Hindistan üzerine çok güzel tavsiyeler verdi
ve iyi dileklerimizi sunduk birbirimize.
Günün sürprizi ise 3 dakika sonra aynı yerde Murat’ görmemiz oldu. Murat benden 1
ay kadar önce Katmandu’ya gidip gelen arkadaşım. Ve kendisini bir haftadır cepten
arıyor ve soracaklarım olmasına rağmen ulaşamıyordum. Orada karşıma çıkınca çok
sevindim. Cebini değiştirmiş meğerse. O’nun la da biraz lafladık. Soracaklarımızı
sorduk, güzel ve önemli tüyolar aldık. Öpüştük koklaştık ve yola koyulduk.
İlk gecemizde 672 km ve 8 saat sonra Amasya’ya ulaştık. Gurup oldukça uyumlu
göründü bana. En yavaş benim motorum olduğu için, arkadaşlar ara sıra biraz
hızlanıp sonra beni beklediler. Motorumdan çok memnunum ama bu bölümde ciddi
bir denge problemi oluştu. Arkaya bağladığım çanta ve yan çanta ağırlıkları motoru
çok dengesizleştirdi. Otelde tüm çantaları boşaltıp yeniden ağırlık dengelemesi
yapınca ertesi güne sorun çözümlendi. Amasya’da Harşena Otel de kaldık. (50 ytl.0358.218.39.79) Şükrü akşam yemeği için bize Ali Kaya restoran da harika Tokat
kebabı yedirdi. eşil ırmağın harika manzarası karşısında da çok etkilendik açıkçası.
2. gün. 17 Kasım.08 Pazartesi: Amasya – Erzurum – 576km.
Sabah oldukça soğuk ama tertemiz bir havada kalktık ve Şükrü kardeşim ile
vedalaşarak yola koyulduk. Hava 2 derece
gösteriyordu. Amacımız ikinci gün direk Erzurum’a
varmak. Yaklaşık 576 km Güne kötü başladık aslında.
Soğuk ile başlayıp, akabinde korkunç bir sise girdik.
Hava biraz daha soğudu, görüş kayboldu ve önlü
arkalı çok dikkat ederek yaklaşık 60-70 dakika devam
ettik. Nihayet sis biti ve biz de biraz gaz açma şansı
bulduk. Dengesi yerine gelmiş ve yeni Tourance
lastikler ile sevgili motorum “Liz” (kız kardeşimin ev
hayvanının adı. Öldü şimdi ama çok severdim onu)
virajlarda canavar gibi yata yata biraz a hoplaya hoplaya ilk radar cezamızı
yiyeceğimiz Niksar’a kadar geldik.  Polis ağabeyle bizi kenara alıp, çok nazikçe ve
sevecen şekilde - cidden- 237 ytl. Lik makbuzu elimize tutuşturuverdiler.
Niksar, Reşadiye arası yol inanılmaz güzel virajlara
sahip. Muhteşem bir vadi içinde , çok kaliteli kaymak
gibi asfaltta harika bir sürüş yaptık. Vaktimiz olsa, anı
parkuru dönüp bir daha geçmek isterdim Çok feci
tavsiye ederim gideceklere. Zaten yol kalitemiz, biz
doğuya gittikçe artıyor. Aralarda tabiî ki azcık bozuk
bölümler var ama %90 çok güzel yollarımız var.
İnanamadık ikimiz de. Çok da sevindik.
Öğlen yemeğimizi Erzincan da meydan lokantasında
yedik. Bu arada şehri çok medeni ve temiz bulduk. Güzel kalkınmış. Rahmetli eski
vali Recep Yazıcıoğlu belli ki şehir için çok uğraşmış. Pek sevdik valla…Hiç
beklemiyordum. Bu arada motoruların başına ilk toplaşmalar başladı. İlerde daha da
çok olacak sanırım.
Akşam hava tam kararmak üzere iken 576km. bitirip
Erzurum’a vardı. Yol üzerinde levhalarını gördüğümüz
ve çok kolay ulaştığımız Esadaş otel de konakladık.
Fena değildi. Rahattı ve yine 50 ytl. idi.(Cumhuriyet
cd.0442.213.45.75) Kapalı garaj imkanı olduğu için,
içimiz de rahat etti. Otelden hemen çıkıp biraz şehri
gezdik. Akşam yemeği için daha vakit erken olduğu
için, birer bira içmeye Polat otele gittik. Taksi ile tabiî
ki. (Muhtşem bir karakter. Taksici Tuncel Kumcular.
0537.222.07.38- Mutlaka bu adam ile seyahat edin
Erzurum’da. Çok bilgili, aşırı sakin, emekli, nazik bir
bey. Pek mutlu olduk. Bizi bir telefon ile ucuza her
yere götürdü.) Gider ayak yüzümüz biraz medeni yer
görsün diye kendimizi şımartmaya verdik.
Polat otelde azcık kar vardı. Oynadık, resim çektik.
Rahat ötesi lobi koltuklarında biralarımızı
yudumlarken, Vedat ile viraj teknikleri üzerine biraz
konuştuk. Daha güvenli ve keyifli nasıl viraj
alabileceğine dair biraz teknik, biraz sistematik biraz
da tüyo bilgi verdim. Gezimizin daha güvenli geçmesi
için bence çok yararlı oldu ve ertesi gün
konuşmalarımız Vedat üzerinde semeresini gösterdi.
Artık virajlara daha doğru, keyifli ve önemlisi güvenli
giriyor ve çıkıyor. Sevindim ben 
3. gün.18 Kasım.08 Salı : Erzurum – Doğubeyazıt – 296km.
Bu gün rotamızda bir değişiklik yaptık. Ağrı’da
kalmak yerine, 120 km daha giderek sınıra daha
yakın olsun diye Doğubeyazıt’a gitmeye karar verdik.
Yollar dünkünden de güzel. Geniş, nispeten boş.
Güzel bir tempo ile Rahatlıkla 190 km. sonra Ağrı’ya
vardık. Merkezde Sultan sofrasında güze
kebaplarımızı yedikten sonra, vakit kaybetmeden
yola koyulduk. Nispeten erkence bir saate de
Doğubeyazıt’a vardık.
Daha otele girmeden
ilk işimiz (Hava
kararmadan) İshak
Paşa sarayını gezmek
oldu. Biraz
soruşturunca yolu
kolaylıkla bulduk ve güzel bir tırmanıştan sonra saraya vardık. Restorasyon devam
ediyor ama muhteşem bir yer. Çok tavsiye ederim. Tam tepede ve gün batımını
oradan seyretmek inanın çok güzel oluyor. Tadına doyamadık.
Yol üzerinde yine levhasını gördüğümüz Golden Hill Hotel de konakladık. 3 yıldızlı çok
temiz güzel bir otel. Bilin bakalım kaça kaldık. Yine 50 ytl .(Hemen girişte solda.
0472.312.87.17) Sanki Türkiye’nin doğusunda otel fiyatları fikslenmiş. Yemek ilgi
güzeldi doğrusu.
Otelin hemen yanında Mediza hastanesi var kocaman. Ve tüm doktorlar bu otelde
kalıyor.Güvenli garajı da vardı. Sorun olmadı.
4.gün 19 Kasım.08 Çarşamba: Doğubeyazıt–Gürbulak–Maku–Tabriz-328 km.
Artık Türkiye’deki son günümüz. Sabah erken
kalkıp direk sınıra geldik. 45 km.Çok hızlı,
bomboş ve temiz bir yoldan sınıra vardık. 08:30
hava 12 derece pırıl pırı.
Sınırda işlemlerimizi Zeki adındaki adama
yaptırdık. Biraz ısrarcı olmasına ramen 20 ytl
karşılığında bürokratik işlerle uğraşmadan sınırın
İran tarafına geçiverdik. Vedat 100$ ben 50$
bozdurduk. 1$:9000 Tumen. Bir tomar para
verdi Zeki bize.
İlk kasaba olan Maku (24km)den benzin aldık.
24 litre benzine 9500 tumen verdim. Yani
yaklaşık 1$.!!  Süpür bir yere geldik yahu ..Tr. de aynı benzin yaklaşık 70 ytl.yani
46$.
Kocaman ve oldukça modern yollarda toplamda 328 km sonra Tebriz’ vardık. Araya
araya zar zor, bir motorlu çocuğun bizi götürmesi ile Azerbaycan oteli bulduk. Başka
birkaç otele daha baktık ama beğenmedik. 30$ lık fiyatı yüksek olsa da başka pek
şansımız olmayarak bu otelde kaldık. Detaylarını vermiyorum zira tavsiye
etmiyorum. Halk inanılmaz sıcak. Herkes istisnasız Türkçe konuşuyor. Azeri Türkçesi
ama rahat anlıyorsunuz. Hemen her durduğumuz yerde yanımıza birileri gelip “selam
kardaş, nasıl yardımcı olabilirim?” diye soruyor. Hatta durmanıza gerek yok, biz
motorla giderken araba ile yanımıza gelip camdan yarı beline kadar çıkıp, yardım
isteyip istemediğimizi, nerde kalmak istediğimizi, nereli olduğumuzu soruyorlar.
Türkiye diyince de daha büyük bir sevgi ile üzerimize kırıyorlar. Bize kaza
yaptıracaklar diye çok korktuk valla.
Kadınlar çok güzel. Aslında alımlı diyelim. Muhteşem bir kaş göz kombinasyonları
var. Tabi ki resimlerini çekmek yasak. Başlarını yarım yamalak bir siyah tülbent ile
örtüyorlar. Tamamen kapalı olanlar da var tabiî ki. Gençler çok ilgili, dik dik bizi
süzüyor ve anlamaya çalışıyorlar. Belli ki ilginç geldik onlara. Biz o kadar dikkatli
bakamıyoruz aslında. Ne olur ne olmaz. Üniformalı herkesin ve sarıklı Molla’ların
resimlerini çekmek de yasak. Cezası var.Dikkatli olmamız gerekecek. Vedat ile ikimiz
de ellerimizde makine, devamlı resim çekiyoruz. Neyi çektiğimize dikkat ederek tabiî
ki…
Tebriz’de otelimizin hemen yanındaki sinemaya İran filmi seyretmeye girdik. Işıklar
hafif loş, kızlı erkekli gençler yan yana (ama ışıklar yanıyor,ona göre!), bizim eski
sinemaları hatırlatan bir hava ve koku var. Sevdik aslında sinema salonunu. Ama
aynı şeyi film için söyleyemeyeceğiz. Yarısı olmadan çıktık. Film İran genel lisanı olan
Farsi ce. Yani az Azerice var ve biz hemen hiçbir şey anlamadık. 4.sınıf Meksika
pembe dizilerini andırdı bana.
Sinemadan çıkınca lokanta aramak için yola koyulduk. Oldukça yürümemize ramen
hamburger ve pizza yapan minik dükkanlar haricinde lokantaya rastlayamadık.
Mecburen birer pizza yiyip, aşırı sıcak otelimize çekildik ve yattık.
5. gün.20 Kasım.08 Perşembe : Tabriz –Karaj - Tehran – 707km.
Asıl plan Tabriz – Karaj idi Yani trafik durumu hakkında korkunç şeyler duyduğumuz
Tahran’a girmeyip, 25km öncesindeki Karaj kasabasında kalmaktı amacımız.
Sabah harika!! bir yağmur ile güne başladık. Motorları yükledik ve kontaklarımızı
çevirdik. İlk 50. km de otoban gişelerine gelirken yavaşladığım sırada, sol
bariyerlerin altından, yolun sağ tarafına geçmek üzere 6 tane çoban köpeği fırladı.
Vites düş, yıllardır öğrencilerime öğretmeye çalıştığım şekilde acil durum freni yap,
bir yandan manevra yaparak sağa kaymaya çalış, yağmur deli gibi yağıyor, motorum
Liz zaten 400 kg., derken, en öndeki kocamak ve çok güzel gözleri olan köpeğe,
yaklaşık 120 km ile sol önden çarptım. Köpecik yere düştü Ne oldu bilemiyorum.
Motor sallandı, sallandı yalpaladı, zor da olsa kontrol altına aldım ve hafifi titreyerek,
gişeleri geçip, beni bekleyen Vedat’ın yanına geldim. Çok korktum. 800.000km. lik
motor hayatım boyuca, başıma gelmesini en istemediğim hadise, İran’da, saçma bir
yolda, saçma bir havada, en olmaması gerek motorla başıma geldi. Allah’a şükür
vites çubuğunun yamulması ile atlattım. Bir şişe su içip kendime geldikten sonra yola
koyulduk.
Vedat genelde önden gidiyor. Sıkılınca hızlanıyor sonra beni bekliyor. Düzenimiz bu
şekilde.
Arada şirin bir kasaba olan Zanjan’a geldik. Fark ettik
ki, yanımızda Tumen kalmamış ve kimse Dolar almıyor.
Perşembe olduğu için, yani ertesi gün tatil olan Cuma
olduğundan dolayı da para bozduracak tüm yerler
kapalı. Benzin alamıyoruz, yemek yiyemiyoruz, çok
ıslandık, sucuk gibi olduk, ( salak gibi yağmurluk
giymezsen ıslanıyorsun da ) üşüdük ve paramız yok.
Ağlanacak halimize gülmesini
bilerek dirilerinden yardım istedik. Aslında istemedik,
onlar zaten geliyorlar “nasıl yardımcı olabilirim” diyerek. Şaka gibi ama gerçek.
Bir adam geldi, kendisine durumumuzu anlattık. Beni arabasına atarak, kuyumcular
çarşısına götürdü. Vedat ise motorları beklerken, gelen geçen ile resim çektirirken,
ıslak ve üşümüş vaziyette beni bekliyordu. Kuyumcular çarşısında 1$ ı 10.200 Tumen
gibi süper bir fiyata bozdurarak, bolca Tumen ile Vedat’ın yanına geldik. Beni arabası
ile işini gücünü bırakp para bozdurmaya götüren sevgili Murshad a çok teşekkür
ettik. Hemen oradaki bir kebapçı da da karnımızı doyurduk.
Bu sefer yağmurluklarımızı giyerek, Karaj’a (Tehran’a) doğru yola koyulduk.
5 derece sıcaklık ve yağmur altında Karaj denen korkunç yere geldik. İçinde 1 saate
yakın kaybolup bir şey bulamayıp hafif delirdikten
sonra Tahran’ı zorlamaya, madem cefa çektik tam
olsun diyerek, Tahran’da otel aramaya karar verdik.
Bu arada hava karardı ve otoban denen yer, İran’ın en
büyük üstü açık otoparkı halini aldı. Çok fazla araba
var, herkes beynini aldırmış ve “kimin kime gücü
yeterse” sistemi ile kullanılan arabaların arasından
Tehran’a vardık. Vardık ama şehir o kadar büyük ve trafik o kadar kalabalık ve biz
şehri o kadar bilmiyoruz ki, delirmenin eşiğine ramak kala bin bir tarif alarak ve
çokça kaybolarak, Hotel Meshed’i bulduk Yine motorlu bir çocuk bizi götürdü. Yoksa
mümkün olamazdı bulmak.
Bu arda sadece Tahren içinde 2,5 saat harcadık. 700 km yolun üzerine tamamen
yağmurda çok güzel geldi!!
Toplamda 707 km. 11 saat ve akşam karanlığında saat 22:30 da otele vardık.
Devamı önümüzdeki aya arkadaşlar. Daha Esfahan, Şiraz, Bander E Abbas ve
becerebilirsek oradan da feribotla bir günlük Dubai yapacağız. Gezi renkeniyor,
şenleniyor.
Sevgi ile kalın