İndir / - Gezici Festival

#3
15. gezici festival isbirligi ile nisi masa türkiye tarafından hazırlanan bagımsız gazete
an independent gazette prepared by nisi masa turkey in collaboration with the 15th festival on wheels
nisimazine
13 aralık
2009
artvin
interview
r ö p o r ta j
DTP'nin kapatılması haberi ile yaklaşık
on dakika kesilen görüşmemizde
Derya Alabora'ya oyunculukla ilgili
sorular sorduk.
f ilm
of the day
g ü nü n
filmi
In our interview, interrupted for 10 minutes
by the news about banning Democratic
Society Party, we asked Derya Alabora
questions about acting.
En akılda kalıcı rolünüzde bir
fahişeyi canlandırdınız. Elbet bunda
Masumiyet'in çok iyi ve kült bir film
olmasının payı var; ama ‘düşmüş’
karakterlere gösterdiğimiz ilgi size
neler düşündürüyor?
In your most memorable part, you
played the role of a prostitute. Of
course, the fact that Innocence is a
very good and cult film has a big
share in this; but what do you think
about
our
interest
in
‘fallen’ characters?
Türk seyircisi bu tür karakterlere ancak
masalsı bir şekilde aktarıldığında ilgi
gösteriyor. Öyle bir karakterle gerçekçi
anlatımda
yüzleşmek
istemiyor.
Masumiyet festivallerden ödüller aldı,
ama
seyircinin
ilgi
gösterdiğini
söyleyemeyiz.
The Turkish audience is interested in
such characters only when they are
romanticized and they don’t want to
face them in a realistic tone. Innocence
has been awarded in festivals, but we
cannot say that the audience was very
interested in it.
Doğal oyunculuktan yana olduğunuzu
biliyoruz. Bu açıdan nelere dikkat
ediyorsunuz?
Doğallıkla aleladelik arasında fark var.
Canlandırdığım
karakterin
kendisi
abartılı olabilir, gerçek hayatta bile
inandırıcı olmayabilir. Önemli olan
karakterin
doğasının
doğallığını
yakalamak.
Birebir
taklit
etseniz
bile seyirciye doğal gelmeyecektir.
Mimikleri
ve
ses
tonunu
inşa
etmek yerine, karakterin ruh haline
bürünmeniz gerekir.
İkinci Dünya Savaşı’nın ve Berlin
Duvarı’nın yıkılışının ardından, Almanya
küresel dünyaya yüzünü dönmüştür.
“Gündem 2010” reformları nedeniyle
yaşanan sosyal çatışma ortamında 13
yönetmen, ülkenin yaşadığı sosyal ve
politik değişimlere ayna tutmak için yola
çıkarlar. Sınırlar ortadan kalkmıştır. Öte
yandan, bu ‘sınırsızlık’ her ülke için politik
açıdan bir tehlike fikri taşımaktadır içinde.
13 yönetmen, filmlerindeki karakterler
aracılığı ile küresel dünyanın yalnız ve
korku dolu insanlarının yaşadığı travmaya
işaret ederler Almanya özelinde.
After the World War II and fall of the Berlin
Wall, Germany turned her face into the
global world. During the conflictual
atmosphere caused by “Agenda 2010”
reforms, 13 directors gathered in order to
mirror the social and political developments of the country. Borders dissapeared. On the other hand, this
“boundlessness” includes an idea of
political danger not only for Germany, but
for every country. 13 directors, while
mentioning Germany, point out the
trauma of the global world’s lonely and
scared people, by using the characters
in their films.
Joshua’nın
Dani, one of the characters of Joshua,
tries to heal this trauma through antidepressants. Until the effect of the pills goes
away, everyone in Germany seems cheerful like children for Dani. Meanwhile,
Dani’s son Joshi gets arrested during the
Agenda 2010 reforms and by hanging on
a kite tail, dives into a neighbourhood in
which a group of people are waiting for
their leader. Through Dani’s hallicunations, we witness what Germans call
''The German Spirit'', how they preserve
the meaning of it, and the state that 13
films commonly mentions.
karakterlerinden Dani, bu
travmayı anti-depresanla iyileştirmeye
çalışır. Yalnızca ilacın etkisi geçinceye
kadar, Almanya’da herkes çocuklar gibi
şen gözükür Dani’nin gözüne. Oğlu Joshi,
bir yandan “Gündem 2010” reformları
sırasında tutuklanır; bir yandan da bir
uçurtmanın
kuyruğunda
liderlerini
bekleyen bir grubun yaşadığı bir
mahalleye
iner.
Böylece,
Dani’nin
gördüğü sanrılar aracılığı ile Almanların
‘Alman ruhu’ dedikleri ve 13 film boyunca
sıkça telaffuz edilen halin ne anlama
geldiğinin
ayırdına
varır;
nasıl
korunduğunun tanığı oluruz.
_lale seyda gülsoy
Ben iyi bir eğitim aldığımı düşünüyorum,
buna rağmen mezun olduktan sonra eksik
kaldığımı fark ettim. Bu eksikliği Eric
Morris'in oyunculuk tekniklerinin daha
çok kapattığını gördüm. Bu sayede
oyunculuğum gelişti, şimdi eğitim verirken
de bundan yararlanıyorum. Kolay bir teknik
değil; çünkü oyuncunun kendisini bütün
çıplaklığıyla ortaya koyması gerekiyor. Bu
yüzden birinci sınıf öğrencileri başta biraz
panik yaşayabiliyorlar.
_deniz akhan
There is difference between natural and
ordinary. A character that I am playing
might be exaggerated and may not
sound real even in real life. What
matters is to grasp the natural state of
the character’s nature. Otherwise, even
if you imitate it perfectly, it wouldn’t look
natural to the audience. Instead of
building a set of mimics and vocal
tone, you have to internalize the
psychology of the character.
You are an actress who is
of the conservatory,
you teach at Mimar Sinan
During the process,
perception of acting
changed?
a graduate
and now
University.
has your
education
I believe that I received a good
education. Nevertheless, I realized that I
had deficiencies which I overcame with
the acting techniques of Eric Morris.
This developed my acting and now I
make use of it as I teach. It is not an
easy technique because it leads the
actor to put himself forth with full
transparancy. Therefore, first graders
may go through a little panic in
the beginning.
p ic tu r e
o f t he day
günün
fot oğrafı
_
Almanya 09 seçkisindeki 13 film de
ortak
resimler
kazır
belleklerimize.
Pandoranın kutusu çoktan açılmıştır.
“Küreselleşmenin Cinleri” çoktan sızmıştır
hücrelerimize.
All of the 13 films in the Germany 09
selection engrave similar pictures to our
minds. Pandora’s Box is already opened.
'Genies of capitalism' already crept
into our cells.
Konservatuar mezunu bir oyuncusunuz
ve şu an Mimar Sinan Üniversitesi’nde
ders
veriyorsunuz.
Bu
süreçte
oyuncu
eğitimine
bakışınız
değişti mi?
It is known that you side with
natural acting. While applying this,
to which points do you pay attention?
_m. murat kocaaga
Unfinished filmindeki iki kadın ise, kilitli
kapıların ardında yaşayan, tepkisiz
kapitalist sistem kadınlarından biri olmak
istemez. Yanı sıra evlerine, hatta yatak
odalarına dahi sızan bu sosyal çatışmaları
nasıl çözeceklerini de bilemez. Bir çıkış
yolu ararken en büyük yardımcıları yazar
Susan Sontag oluverir.
Two women in Unfinished do not want to
be like those unreactive women of the
capitalist system, who live behind locked
doors. On the other hand, they cannot
manage to deal with this social conflict
infiltrating into their houses and even
their bedrooms. Then, the author
Susan Sontag suddenly appears to guide
them while they are seeking for a way out.
derya alabora
özel gösterim
special presentations
Eric’i arıyoruz. Hayat dolu bir genç olan
Eric’in bir gün büyümesi gerekmiş, o da
kaldıramamış ve koşarak kaçmış. Kaçış o
kaçış. 30 yıl sonra Eric diye tanıştığımız bir
adam var; ama o da huysuz ihtiyarın teki.
Mutsuzluğu öylesine bariz; yalnızca Eric
Cantona’nın gollerini hatırlarken gözleri
parlıyor. İşte o pırıltıyı geri çağırmak için, Eric
Cantona, yaşam koçu kılığında, cebinde
atasözleri ve Fransız aksanıyla çıkageliyor.
Ve topçu Eric’ten aldığı pasla, mücadeleye
geri dönüyor postacı Eric. İlk aşkının peşine
düşüyor mesela. Böylece, yavaşca geri
dönmeye başlıyor Eric’in gözlerinin pırıltısı.
Demek ki diyoruz, hiç bir zaman çok
geç olmuyormuş.
Ken Loach, son filminde derdini futbol
kurallarıyla anlatmayı seçmiş sanki, her
zamanki sadeliği ve samimiyetiyle. Büyük
laflara gerek yok; maçı kazanmak için her
takıma bir Cantona gerekmiyor, yeterince
postacıyla silahlı bir çeteyi yenebilirsiniz,
diyor mesela. Ve belki de en önemlisi, risk
almazsanız gol falan atamazsınız diye
sesleniyor film, yaşamaktan korkan o
sağlamcı hallerimize.
We are looking for Eric. He was so alive, but
suddenly he ran away, when he was
supposed to grow up one day. 30 years later,
we meet a guy named Eric, but this Eric is
such a grumpy old man. His sadness is so
obvious; his eyes are sparkling only when he
remembers the goals of Eric Cantona. That is
why suddenly Eric Cantona joins the
team/film as a life coach to get the sparkles
again, with proverbs in his pocket and his
“bloody” French accent.
review
k r it i k
With an assist from Eric the Cantona, Eric the
Postman gets back in the game. He goes
after his first love, for instance. Thus, Eric’s
eyes start sparkling again, slowly. Then we
say; so it is never too late.
It could be said that, Ken Loach, with his
usual simplicity and sincerity, tries to speak
out his mind through the rules of football in
his latest film. No need for big words; for
instance, the film says that you can beat a
team of gangsters with a sufficient number of
postmen. Above all, it calls for our over
confident mood which is afraid to live: you
can not score or something without
taking risks!
_nesra gürbüz
regarding the dark ages
Çocuk filmi denildiğinde aklımıza gelen
şey aşağı yukarı aynıdır: Belli bir yaş
grubuna hitap eden, hafif, neşeli,
bazen didaktik yapıtlar. Çocuklarla
ilgili filmler denildiğindeyse kastedilen
şey çok farklı olabiliyor, bu durum
özellikle Gezici Festival’in seçkisindeki
üç
filme
bakıldığında
geçerli.
Eamon’da, adını filme veren küçük
İrlandalı, yoğun ve muhtaç sevgisine
aynı
şekilde
karşılık
vermeyen
ebeveynlerine dair bir karar veriyor.
Yepyeni Bir Hayat’ta Koreli Jinhee, öz
babası tarafından yeni karısı ve
bebeğinden
uzağa,
yapayalnız
çocuklarla dolu bir yetimhaneye
yerleştiriliyor.
Bir
Kız’ın
isimsiz
kahramanı küçük kadın ise ailesinin
İsveç’ten ayrılmasıyla başının çaresine
bakmak
zorunda
kaldığı
bir yaz boyunca, tuhaf deneyimler
geçiriyor.
Hemen uyarmalıyım ki, burada ‘küçük’
sıfatı, fiziksel bir betimleyiciden ötesini
ifade etmiyor. Kahramanlarımızınki,
açlıklarını bastırmak için yanmış
tencere diplerini kazıdıkları, günlerce
kimseyi görmek istemedikleri, kaçmak
için karşılarına çıkan ilk arabaya
atladıkları,
denizde
boğulmaya
çalıştıkları,
kendilerini
toprağa
gömdükleri, karanlık, yalnız bir dünya.
Buna rağmen, çoğumuzdan daha
kişilikli davranıp inisiyatif almaktan,
gerektiğinde kapıları kapatmaktan
çekinmiyorlar.
Onlara
bazen
bir
nebze
yardım
edebilen
şeyse,
ancak bir zamanlar güzel bir tiyatro
oyununda
telaffuz
edildiği
gibi
“yabancıların nezaketi” olabiliyor.
İzleyicisini bu acılar ve cevabı olan
kayıtsızlıklar
karşısında
çaresiz
bırakan, belki kendiyle ilgili şeyleri
hatırlatıp yüreğini sızlatan resimlerin
ardında, bu filmlerin yaptığı en önemli
şey,
çocuk
dünyasını
anlamak
konusunda büyük hatalar yaptığımızı
göstermek.
‘Çocuk’
kelimesini
kullanıyoruz, çünkü onların varlığını
ebeveyn
kavramı
üzerinden
tanımlıyoruz; halbuki anne ve babalar
aslında onları en çok düşkırıklığına
uğratıp, erkenden birey olmaya en çok
itenler.
Onlara
aldatıcı,
sabun
köpüğünden dünyalar sunuyoruz; fakat
onlar her şeyi büyük gözleriyle
sessizce
izliyor
ve
kavrıyorlar:
Görüyorlar ki, yetişkinlerin evreni
yalan, bencillik ve unutmak üzerine
kurulu.
Temizliği,
saflığı
onlara
atfediyoruz; fakat onları ilk fırsatta
çamurun içine çekiyoruz. O zaman da
onlara, hor görülüp gerçek ve
metaforik
anlamıyla
terk
edilen
çocuklara,
varolma
çabalarını
sürdürebilmek için sürekli içinde
oldukları farz edilen ‘oyun’u kendi
yasalarıyla
oynamaktan,
bazılarını
affetmemekten, biraz zalim olmaktan
başka çare kalmıyor. Fark etmeliyiz ki,
karşımızda
duranlar
yabancımız
değil - onlar geçmişimiz ve vicdanımız.
When children films are mentioned, what
comes to mind is more or less the same:
They are light, joyful, sometimes didactic
works appealing to a certain age group.
When one talks about films on children,
however, the meaning could point out
something entirely different, and this is
especially valid when three films in the
festival programme are considered. In
Eamon, the little Irishman lending his
name to the title, makes a decision about
his parents who don’t respond to his
intense and desperate affection. In
A Brand New Life, Korean Jinhee is placed
in an orphanage full of lonely children by
his own father away from his new wife
and their baby. The Girl’s heroine, a little
Swedish woman without a name, goes
through bizarre experiences when she
has to take care of herself upon her
family’s departure.
Let me remind you that the adjective
‘little’ means nothing more than a physical description. The dark, lonely world of
our heroes is one in which they try to feed
themselves on the bottoms of burned
pots, don’t want to see anyone for days,
jump into the first car they see to get
away, try to drown in the sea, bury themselves in the ground. In spite of this, they
don’t hesitate to act in a way with
stronger personality than most of us, take
initiative and shut the doors if necessary.
What may sometimes help them to a
certain extent, as uttered in a
beautiful play once upon a time, is
“the kindness of strangers”.
Behind the pictures, rendering its
audience desperate in front of the pain
and logical negligences, maybe reminding them a familiar feeling, these films
demonstrate our huge mistakes about
understanding children’s world. We use
the word ‘child’because we define their
presence through the concept of parenthood. Nevertheless, it is the parents who
disappoint them the most and compel
them into an early individualism. We
present them illusionary, superficial
realms, but they see and realize everything quietly with their large eyes. They
see that the world of the adult is based
on deception, selfishness and negligence. We attribute them purity, but we
drag them into the mud at the earliest
opportunity. Then, in order to continue
their existence, they, the abhorred
and –literally and metaphorically- abandoned children, have no resort but to
apply their own rules to the “game” that
they are supposed to be playing all the
time, to refrain from forgiving, to be a little
cruel. We must notice that who are standing in front of us are no strangers – they
are our past and our conscience.
_damla okay
focus
mercek
_nisimazine artvin ekibi