İndir / - Gezici Festival

#2
15. gezici festival isbirligi ile nisi masa türkiye tarafından hazırlanan bagımsız gazete
an independent gazette prepared by nisi masa turkey in collaboration with the 15th festival on wheels
nisimazine
12 aralık
2009
artvin
f ilm
of the day
g ü nü n
filmi
interview
r ö p o r ta j
Bornova Bornova filminin Altın Portakallı
oyuncusu Damla Sönmez'le ödülü ve
oyunculuk planları üzerine konuştuk.
We interviewed Damla Sönmez,
Golden Orange winning actress of
Bornova Bornova about the award and
her acting plans.
Çocukluk hayali oyunculuk olan
birinin eline, o hayallerin üzerinden
henüz fazla zaman geçmemişken bir
oyunculuk ödülü tutuşturulduğunda
insan ne hissediyor?
Çocukluk hayalini meslek olarak
edinebilmek çok mutluluk verici. Bir de
bunun üzerine takdir geldiğinde bu
mutluluk katlanarak artıyor tabi. Öte
yandan, genç yaşta böyle bir ödül
almak insanı karışık duygulara itiyor.
Çok mutluyum, heyecanlıyım, şaşkınım;
ama biraz da korku var. Tuhaf,
güzel bir korku bu. Üzerinizde belli bir
sorumluluk hissediyorsunuz.
Filmdeki yoğun diyaloglu uzun
planların altından başarıyla kalkmak,
tiyatroya olan yatkınlığı getiriyor
akla.
Sinemayla
tanınmış
ve
ödüllendirilmişken, tiyatronun aklınızı
çelme ihtimali var mı?
Özellikle gelişmiş ülkelerde kitlesel devrim
hareketleri her zamankinden daha çok
‘hayal.’ 68 kuşağının yenilgisi günümüz
muhaliflerinden kimi için bir sığınak, kimi
için ağır bir yük. Buna rağmen, en azından
tarihe bireysel şerhlerini düşmek ve bu
şekilde azar azar birikmek isteyenler de
mevcut. Bir nevi gerilla taktikleriyle çarpıcı
gösteriler/eylemler
sunarak
insanları
oturdukları
koltuklardan
kaldırmak
istiyorlar.
“The Yes Men” kapitalizm ve global
ekonomi karşıtı bir kolektif. O kadar
çekirdek bir kadrolar ki, yaptıkları işe
Do It Yourself! demek de mümkün.
Uluslararası ekonomi toplantılarına ufak
bir hileyle davetli olarak katılıp, toplantının
amacının tam tersi mesajlar veren
konuşmalar, gösteriler yapıyorlar.
Belgesel, “The Yes Men” grubunun
peşinde dolanan kamerası sayesinde
yüksek bir ritme sahip. Araya giren
monologlar bu tempoyu dengeliyor.
Konuyu ve olayı olabildiğince geniş bir
perspektiften
ele
alıp
derli
toplu
sunabilmesi anlatım kurgusunun başarısı.
“The Yes Men” is a collective against
capitalism and global economy. They are
so like a skeleton crew that we can call
their act as “Do it yourself!”. With a few
tricks, they are 'invited' to international
meetings as participators and make
demostrations and talks which are speaking out the exact opposite message of the
meetings. The documentary has a high
rhythm due to the camera following
“The Yes Men” group. But the intervening
monologues keep the rhythm balanced.
The ability of the editing to tell the story
and the happening in a broad persepctive
decently is a total success.
Still, does the film have anything original
to say? No. Does it enroll the issue
through an authentic perspective and
present it in a striking way like
The Corporation? No. But these are not the
weak points of the film. The weakness is
that the film is adressed to a part of the
society which is already sensitive to the
issue, so the potential of adding new
people to its side is a bit low. The strong
point of the film is that it shows us a lot
can be done with personal efforts, instead
of waiting for the vigorous conditions of
a mass movement.
_deniz akhan
Özlem karakteri ‘düz liseli’ bir genç
kızın içindeki femme fatale'i ortaya
çıkaran ve bu yönüyle de zorlu bir rol.
Bundan sonra seçeceğiniz roller de
yine bu çizgide, zahmetli olacak
diyebilir miyiz?
İlerisi için şimdiden kesin konuşmak
zor. Ama boyunuzu geçen suda yüzmek
her zaman daha zevkli değil midir
zaten?
How does one feel when she is
handed an acting award not long after
her childhood dreams about being
an actress?
Being able to pursue a career out of
one's childhood dreams is surely joyful.
Being appreciated is even greater. On
the other hand, it gives a mixture of
feelings: I feel happy, excited, surprised
and a little bit of frightened. A strange,
nice sensation, though. I feel saddled
with a certain responsibility.
Overcoming long takes with intense
dialogues suggests a special talent
for theater. As an awarded and
acknowledged
actress
through
cinema, is there any chance of
being
persuaded
by
theater?
I do not think an actor can be
persuaded. At least, he should not be.
Still, it is not a matter of choice to me.
Both
cinema
and
theater
are
occupations of an actor. I have not
experienced theater as a professional
actress. But being involved with theater
and being on stage is among my career
plans since I am a student of acting.
In the film, Ozlem's character brings
out the femme fatale in a high school
student and therefore, it is a
challenging part. Could we assume
that
your
future
parts
will
be
demanding
as
this
one?
It is hard to predict the future for now.
But isn't it always more enjoyable to
swim in deep water?
p ic tu r e
o f t he day
günün
fot oğrafı
_toprak coskun deniz
_
_m. murat kocaaga
Peki, yeni bir söz mü söylüyor? Hayır.
Corporation gibi meseleyi özgün
bir açıdan ele alıp çarpıcı bir şekilde
mi
sunuyor?
Hayır.
Ama
bunlar
filmin zayıflıkları değil. Zayıflığı meselenin
zaten
duyarlı
bir
kesime
hitap
etmesi, düşünce safına yeni kişileri
katma potansiyelinin düşük oluşu. Gücü
ise gürül gürül akan bir kitlesel
muhalefetin koşullarını beklemektense
kişisel gayretlerle ne kadar çok ses
çıkarılabileceğini göstermesi.
The
Mass revolutionary movements are more
of a ‘dream’ than ever, especially in developed countries. While the defeat of 68’s
generation is a cover for some, it is a
burden for the others. Even so, there are
still people trying to leave their personal
traces in history and accumulate gradually. They want to remove people from
their seats by organising spectacular
demonstrations/actions with a kind of
guerrilla tactic.
Bence oyuncunun aklının çelinmesi gibi
bir durum yok, olmamalı en azından.
Öte yandan bunun bir seçim olması
gerektiğini de düşünmüyorum. Bence
sinema da tiyatro da oyuncunun
işi. Benimse şu ana kadar tiyatroda
profesyonel bir oyunculuk deneyimim
olmadı. Fakat bir gün eğitimini aldığım
tiyatronun içinde olmak ve sahneye
çıkmak hayallerim arasında diyebilirim.
damla sönmez
int’l golden bull film competition
Bir süredir hapiste olan Samir, yuvasına
döner: Güney Fransa’da, Arap annesi ve
Fransız babasının tanıştığı, kendisinin
büyüdüğü ve herkesi tanıdığı, fabrikaları
kapatılan eski bir işçi kenti. Sokakta aylaklık
ettikleri, sebepsizce bekledikleri, bir şey
yapamadıkları bu sıcak ve sıkıcı yaz
süresince Samir, ailesi ve komşuları
mütevazi hayatlarına dair kararlar verirler.
Film Fransa’da son dönemde sürekli ön
planda olan sosyal meselelerden bazılarını,
sade ve yumuşak bir tonla dile getiriyor.
Bunların arasında mücadelesi geri plana
atılan işçi sınıfıyla, gittikçe yayılan kapitalizm
arasındaki savaş ve Arap asıllı genç kuşağın
kimlik arayışları gibi konular da yer alıyor. Bu
sorunlar öyküye baba ve oğulları arasındaki
anlayış farklılıkları olarak da yansıyor; böylece
aile üzerinden toplumun problemlerini,
çekişmelerini anlatan çok katmanlı bir film
izliyoruz. Tüm karakterler eski - yeni işlerine,
birbirlerine ve geleneklerine bağlanmaya
uğraştıkları bir süreçten geçiyor; aralarından
biri kentten kaçmayı başarıyor. Filmin ismiyse
ufak bir sürprizden geliyor: Babasını ararken
sinemasal hayallerle, acıtan gerçeklik
arasında kalan tiplemelerden biri, bizi
Fransa’dan çok ötede bir dünyaya çekiyor.
After leaving prison, Samir goes home:
A worker town with shut down factories in
South France, where his Arabian mother and
his French father met and Samir grew up.
During this hot and dull summer, Samir, his
family and their neighbors spend time fooling
around, waiting for nothing while also making
decisions regarding their humble lives.
The film voices some of the recent popular
social debates in France with a simple and
soft tone. Among these are the battle
between the working class and capitalism,
and the identity quests of young generation
of Arabic origin. These problems are reflected
in the plot as differences of understanding
between the father and his sons, so we watch
a layered film narrating social issues through
family. Characters go through a period in
which they try to hold on to their old/new
jobs, to each other and to traditions; one of
them manages to escape the town. The film
borrows its name from a reference: One of
the characters, stuck between cinematic
dreams and painful reality while searching for
his father, carries us to a world far away
from France.
okul yolu ters gider
Yaşam
boyu
maruz
kaldığımız
formasyonların
bünyemizde
açtığı
hasarın tespitine katkıda bulunabilecek
filmler var Gezici Festival’de.
Bu filmlerden ilki, Hal ve Gidiş Sıfır,
‘yaramaz çocuklara’ ilham ve umut
veriyor. Belki de bu yüzden 1933’teki ilk
gizli gösteriminin ardından tam 12 yıl
boyunca yasaklı kalmış. Vigo’nun
kendi çocukluk deneyimlerinden yola
çıkarak çektiği filmde okuldaki küçük
dünya toplumun bir modeli gibi:
güçlüler
ve
zayıflar
arasındaki
dengesizlik ancak zayıfların bir araya
gelip kendilerini baskılayanlara karşı
koyabilmeleriyle
ortadan
kalkıyor.
‘Küçük şeytanlar’ın marifetleri, hoyrat
ve neşeli bir çocukluğa vurgu
yaparak gülümsetiyor.
Çocukken hepimizin sabahları erkenden
kalkmak ve öğretmenlere i t a a t e t m e k
gibi durumları çokça sorgulamış
olmamız kuvvetle muhtemel. Elbette
henüz çok küçükken. Sonra z a m a n l a
bu
durumu
k a b u l l e n m i ş i z d i r,
“ka-çı-nıl-maz o-la-rak”.
Tekrarlamaç’ta akıllı, uslu bir çocuk
olan
küçük
Ernesto,
tüm
bu
zorunlulukları soğukkanlılıkla ve iç
huzuruyla reddediyor. Bu samimi
reddiyenin tam karşısında duran
mekanik ve beklendik tepkileriyle
izlediğimiz
yetişkinlerse,
hem
kuşkuları, hem de kendileri çoktan
teslim
olmuş
modern
bireyleri
temsil ediyorlar.
review
k r it i k
_damla okay
wrong way to school
Festivalde eğitime kafayı takmış
filmlerden biri de bu yıl üstüne
konuşmaya
kimsenin
doyamadığı
İki Dil Bir Bavul. Filmin bizi tanıklığına
çağırdığı; aslında hepimizin çok iyi
bildiği, fakat o denli yakından
hissedemediği
ve
dolayısıyla
anlamakta zorlandığı anadilde eğitim
meselesi. Kolay kolay kimse belgesel
bile diyemese de, tekil bir hikayenin
içinden geçerek koca bir toplumun
düğümlenip kaldığı yere ulaşan ve tam
de bu sebeple düpedüz etnografik
eğilimleri olan bir film İki Dil Bir Bavul.
Yönetmenler
işlerini
alçakgönüllü
bir
cesaretle
yapmışlar.
Kurgu
dünyasından farklı olarak yaratıcılığın
koşullara fazlasıyla bağlı olduğu
belgesel
dünyasında,
örneğin,
kamerayı
sınıfta
uçuşan
toz
zerreciklerine odaklayarak bize yıllar
önce aynı sıralarda yaşadığımız derin
yabancılaşmayı ansızın anımsatacak
ayrıntılar
kullanmışlar.
Böylelikle
ortaya, duyulara hitap ederek yerelin
diline ses ve kulak veren bir gözlemci
sinema örneği çıkmış.
Her insan evladının eğitim alması
gerektiğine dair bu güçlü inanca kim
bilir nereden kapıldık. Bugün eğitim o
kadar ‘şart’ ki, Birleşmiş Milletler
dünyanın açlıkla ciddi mücadele veren
yerlerinde yaşayan insanlara ancak
okullarda tüm gün eğitim almaları
karşılığında yemek dağıtıyor. Bazen
inatla tersten okumak gerekiyor: belki
de eğitim, her şeyin sonudur.
This year’s program of Festival on
Wheels, contributes to the damage
assesment of the formations that we have
been exposed during our life time.
The first of these films, Zero for Conduct,
inspires and gives hope to ‘naughty
children’. Maybe that is why it remained
banned for 12 years, after the sneak
preview in 1933. The small world of the
school in Vigo’s film, setting off from
Vigo's own childhood experiences, is like
a model of the society: imbalance
between the strong and the weak
is removed only when the weak come
together in order to resist to the
oppressor.
The
talent
of
these
'little demons', makes us smile, with the
film’s emphasis on a clumsy and
cheerful childhood.
It is highly probable that as children, we
all questioned things like waking up early
in the morning, going to school and
obeying the teacher. Then, we complied
with the situation ''un-a-void-a-bly''.
In En Rachachant, a well behaved child
Ernesto, rejects all of these obligations in
cold blood and inner peace. The adult,
with their mechanic and usual reactions
standing right in the opposite of this
rejection, represent modern people who
already gave up both in their lifes
and in their suspicion.
talking about it. What the film invites
us to witness is the native language
education issue that we know but can not
perceive profoundly and so, have trouble
to understand. Although nobody can
call it even documentary so easily,
On the Way to School apparently has
ethnographic tendencies as it departs
from a particular story and reaches to the
unsolved climax of the larger society.
Directors do their job with a modest
courage. Different from the fiction world,
creativity highly depends on conditions in
the documentary world. Still, they
manage to use crucial details, for
instance, by focusing on dust specks
in the classroom and carrying us
suddenly to our own alienations lived
back in our lives. In this way, we get an
example of observational cinema that
gives voice and lending its ear to the
language of the local.
God knows where we got the idea that
each human being has to be educated.
Today, education is such a ’must’ that
United Nations provide food supply for
people in regions where hunger is a
common phenomenon only in return to
educate them in schools. Sometimes,
reverse reading is necessary: maybe,
education is not the start but rather it is
the end of things.
On the Way to School is another film in the
festival also dealing with education.
People still cannot stop themselves from
focus
mercek
_nisimazine artvin ekibi