Sergi Katalog Dosyası

G Ü L İ N H AYAT T O P D E M İ R
S A LO N R O U G E
GÜLİN HAYAT TOPDEMİR
SALON ROUGE
04 KASIM/NOVEMBER–26 ARALIK/DECEMBER 2015
1
Salon Rouge
İnsel İnal
Gülin Hayat Topdemir, gerçekleştirdiği geleneksel karşılaşma ve deneysel birleştirme
halini, alışık olunan klişe anlatım yöntemlerinin çok dışında ortaya koyarak, karşımıza
Salon Rouge (Kırmızı Oda) adlı müze sergi projesini çıkartıyor. Yaklaşık 10 yıldır açtığı
kişisel sergilerinde tuval, pentür ve figürden ödün vermeyerek resim üreten sanatçı, Salon
Rouge’da, resimlerini mekânla ilişkilendiriyor. Bir müze olarak kurguladığı galeride,
müzenin temsil ettikleriyle sembolistleri çağrıştıran yansımaları birbirine harmanlayarak
serginin etkisini çoğaltıyor. Kadın odaklı çeşitli mağduriyetleri yaşadığı coğrafyadaki şehirli
kadın yaşanmışlıklarından beslenerek resmeden sanatçı, bu sergisinde, kadın bedenleri ve
onların toplumsal rolleri üzerine seyircisine sorular sordurtuyor.
Gülin Hayat Topdemir’in çok katmanlı sergisiyle kurulacak düşünsel alt yapıyı; müze, pentür
ve sembolistlerin külliyatları üzerinden yükseltmek gerekir.
20. yüzyılın sanat ontolojisinin yeniden tartışılması ve tanımlanması sürecinde avangart
sanatın odağında müzenin yapısal eleştirileri de bulunuyordu. İzleyici-sanatçı-aracı
kurumlar arasında gitgellerle sanat-imaj sürekliliği ruhban sınıfından beri sağlandı. Kilise
katedral yönetimlerinden aldıkları siparişle kiliselere İncil ve yerel kahramanlık hikâyeleri
işleyen sanatçılar, sonrasında soylular ve burjuvalarla birlikte yine aynı sistem içinde
var oldular. Sanatçı üretir, kilise, saray, müze, galeri bu eserleri bir yerlere yerleştirerek
sergiler ve yayılmasına aracı olur. İzleyici ise kendisine sanatçısından bağımsız bir şekilde
sunulan bu eserleri alımlar. 20. yüzyıl sanatçı ve kuramcıları bu üçlü ilişkiyi, sanatta
özerklik tanımlamalarıyla farklı süreçlere taşıdılar. Ve üretici-tüketici ile sanat ve alımlayıcı
birey arasındaki ilişkiyi şekillendiren aracı kurumlar arasındaki, dönemlere göre değişen
hiyerarşik dengeleri sorgulayarak, sanata yön veren gizli iktidarlara karşı mücadeleler
verdiler.
19. yüzyılda müzeler büyük değişikliklerle kendilerinden bahsettirirler. Neyi sergilediğinden
çok, niye sergilediği ile dönüşüm geçirdiler. Kimi zaman niyeler şüphesiz manipulatif yapıları
da içeriyordu. Sergileme yöntemleri, mimari karakterler ve tabii sergilenen nesneler
tamamen seyircinin algısını manipüle etmek gibi suistimalleri de içinde barındırıyordu.
İçeriğinden koparılarak çeşitli ilişkilendirmelerle seyirci karşısına çıkartılan sanat eserleri
2
Giriş/Entrance, 2015
Tuval üzerine yağlı boya/Oil on canvas, 80x135 cm
3
kimi zaman bir resmi tarihi kimi zaman bir zümrenin vitrinini kuruyordu. Bu doğrultuda
müze ile ilgili gündeme oturan eleştiriler sanatçılarda yeni semboller halinde ortaya çıktı.
Müze yeni sembolleriyle sanatçının gündelik hayatına yerleşerek, çağdaş sanat eserlerinin
temeline oturdu.
Bu sergide ise müzenin kurgulanan temsiliyetleri, ‘Salon Rouge’un içeriğini şekillendirirken,
işlenen gerçekçi resimlerin içeriğini güçlendirir. Bu aynı zamanda Topdemir tarafından
üretilenin, içeriğinden koparak sadece bir imaja dönüşmemesi için gösterilen direncin de
bir yansımasıdır.
Topdemir’in müze kurgusunu biraz daha açmak lazım. Neil Postman’a göre müze sadece
tarifi bozulan bir yapıdan ve/veya binadan geçmez. Müze siyasi bir yapı, bir kurum gibi
algılanmalı ve değerlendirilmelidir. Çünkü müze, “insan olmanın anlamı nedir?” sorusuna
tarihin sadece belli ve belirlenmiş bir anını göstererek cevap veren bir bütündür. Sanatçının
bir önceki “Kara Kutu” sergisinde benlik ve benin diğer yüzü ile ilişkilenmesine referansla
sanatçı için müzenin insan olmayı, hatta ötesinde ben, bilinç, bilinçaltını temsil etmesi
rastlantı değildir.
Bir başka görüş ise Adorno’dan. Almancadaki “museal” (müze gibi) sözcüğünden hareket
ederek müze ve mozole arasındaki ilişkiye işaret eden Adorno; müzenin, izleyici ile yaşamsal
bir ilişkiye giremeyeceğini belirtiyordu. Adorno’ya göre modernleşme sürecinde müzeler
hapishane, tımarhane, klinik gibi yerlerdi. Adorno klostrofobik bir yapıyı çağrıştıran tasvirinde
müzedeki başyapıtlar, günün gereksinmelerinden çok tarihsel saygıya hizmet ediyorlardı.
Müzeler aile mezarlarını çağrıştıran eserlerin mezarlarıydı. İzleyiciler ise dramatik ruh
halleri içinde saygıyla bu mezarları gezen kişilerdi. Salon Rouge’da sergilenen resmedilmiş
kadın figürlerini Adorno’nun tarifi dışında başka bir ruh haliyle izlemek mümkün olabilir
mi? Tacize, tecavüze karşı vakur duruşunu bozmayan tuvallerdeki kadın figürlerini izleyen
alımlayıcı, Adorno’nun tarif ettiği aile kabristanında gezenlerle aynı paralellikte ruh halini
taşımadığını kim iddia edebilir?
Bruce W. Ferguson ise modernleşen dünyanın müzelerini farklı bir yaklaşımla değerlendirerek
yeni bağlamlar ortaya koydu. Ona göre sanat eserini sadece teşhir ediyor gözüken müzeler,
aslında pasif, uslu ve çekingen olmanın tersine; konuşan, seyircinin arzu ve algılarını
yönlendiren, belirleyen yapılar olarak tasarlanır. Tam da bu noktada Ferguson, müzeleri
çok net bir şekilde eleştirmiştir. Artık eserlerin sergilenme niyetlerinin, eserlerin içerik ve
biçimlerini sunmanın dışında olduğunu vurgular. Müzeleri, bir kültürün diğerinden daha
üstün olduğunu söyleyen inanç düzenlerinin onaylandığı mekânlar olarak nitelendirir. Sanat
ve zanaat, üslub ve dönem, yüksek ve alçak, egemen ve sıra dışı kavramlarının toplumun
en saygın inanç ve değerlerini ayakta tutmak amacıyla müzelerin bel bağladıkları sınırlar
olduğunun altını çizer. Yani Ferguson’a göre müze, bir ideolojik yapının görüngüsüdür.
Dokunulmaz/Untouchable, 2015
Tuval üzerine yağlı boya/Oil on canvas, 90x150 cm
4
Sanatçı 13 eserden oluşan bu sergisinde maskülen yapıyı temsil eden müzenin gösterdikleri
ile kadın figürlerinin boyandığı tuvalleri birleştirir. Tam da Ferguson’un işaret ettiği gibi
Gülin Hayat Topdemir, müzeyi sapkınlıklarıyla karşımıza dizer. Müze, içinde gezilecek
5
gizli otoritelerle donatılmış, sosyal bir mekan olarak sunulurken, tuvallerde bu otoritenin
sembollerle anlatımı devam eder. Mekanın asıl sahibi, tuvallerde seyircisinin karşısına çıkan
kadın figürlerinin aksine gizli iktidardır. Bu iktidar, kurgulanan müzeyle birlikte, mekanının
her yerindedir. Alımlayıcı, karşılaşma-sosyalleşme sürecinde içine girdiği (temsili) müze
gibi kamusal bir mekanda, toplumsal ve cinsel kimliği belirleyen baba, ağabey figürü gibi
erk iktidarla karşılaşır. Seyircinin içinde hiç ölmeyen baba figüründen beslenen iktidarın
güvence ve korkusuyla, müzenin çağrıştırdıklarını eşleştiren sanatçı, seyircisinin gizli
gerçeklerini açığa çıkararak sorgulamasını arzular. Artık içine girilen bu resimlerin
sergilendiği müzenin nefleri, sütunları, kolonları, koridorları, ışıkları, merdiven ve kapıları
seyircisini, yönetilen ve yürütülen devasa bir toplumsal gösteriye çeker. Topdemir sergi
mekânının cazibesiyle, yerleştirdiği manyetik alanında mağdur kadınların gözlerindeki
ifadeleri izleyicisinin beynine çakar. Temsili müzede ortaya konan metaforik şov ile tam
tersi temsil olan resmin gerçekliği arasındaki gerilim, bu serginin temelini net bir şekilde
oluşturmaktadır.
Müzede teşhir edilenlerle sanatçının işaret ettikleri arasındaki uyumsuzluğun resimlerin
odağına yerleştiği sergi, müzenin teslim aldığı içeriği boşaltılmış nesnelerin fetişizmine
kafa tutar. Sistemi besleyen röntgenciliğin oyununu ters yüz eder. Kadının fetişleştirilmesi
ve üzerine tahakküm kurulması ile müzenin sanat eserine bakışı arasındaki parallelikle
sanatçının sözü toplumsal bir eleştiriye dönüşmektedir.
Gülin Hayat Topdemir’in resimlerine kadın figürü hâkim. Şüphesiz Topdemir’in
sembolistlerle ilişkilenmesi sadece bu kadın figürlerinin yansıttıklarından ibaret değil.
Topdemir ayrıca sembolistlerdeki gibi romantik, lirik ama aynı zamanda topluma ve
tabulara karşı sert bir tepkiyi de resimlerine yerleştiriyor. Kadın figürleri en temiz, saf ve
ideal olanı yansıtırken, diğer yandan tekinsiz duruşlarıyla tedirgin edici. Kadın kötülüğün
tetikleyicisidir, ahlak bozucudur, fetiştir. Topdemir’in figürleri saflık ve atfedilen toplumsal
günahların kontrastlarıyla tuvallerde yerini alır. Toplumsal yapıyı şekillendiren kişisel
mağduriyetlerini sessizliklerinden Salon Rouge Müze Mekanı’na akıtırlar. Taciz ve şiddete
karşı sessiz kalmak mecburiyetinin yarattığı bilinçaltı dökümü, sembolistlerle birebir aynı
kaynaktan beslenir; öfke.
Topdemir’in kadınları, galeri-müze’nin içinde öfkeyle anıtsallaşır. Kendi müzelerini
yaratarak, erkin müze kurgusuna meydan okur. Sanki bir tiyatro sahnesinin içinde uçuşan
siluetler; kulağımıza yaşanmışlıkları, anıların bıraktığı izleri, dile getirilememiş olan sırları
fısıldarken, kan gölünü anımsatan gelincik tarlaları, kızılcık sopaları, şeffaf eldivenler gibi
semboller de tuvalleri, grotesk sisli bir havaya sokar.
Bu sergi, Gülin Hayat Topdemir’in galeri-müze ve tuvallerindeki kadınların grotesk
ilişkisindeki sessiz çığlığından oluşuyor. Arkasına avangartların, sembolistlerin ve pentürün
külliyatını alan bu serginin, toplumda kadın meselesiyle ilgili sönümlenen tüm algıları
tekrar tetikleyerek örgütlemesi dileğiyle.
Soluksuz/Breathless, 2015
Tuval üzerine yağlı boya/Oil on canvas, 80x120 cm
6
7
Salon Rouge
İnsel İnal
Gülin Hayat Topdemir presents us with Salon Rouge; a museum exhibition project that is brings
together the tradition of the encounter and the state of experimental combination, stepping
outside of well-known narrative modes. The artist, who has been producing paintings in solo
exhibitions that she opened in the last 10 years, never swerving from the canvas, painting and
the figure, relates her paintings to the space in Salon Rouge. The gallery is conceived as a
museum, expounding the impact of the exhibition by blending what the museum represents
with reflections of symbolists. The artist depicts the experience of being an urban woman
living in a place in which various forms of victimization are inflicted daily, focusing on women,
their bodies and their social roles, making her viewers ask questions.
It is necessary to base the conceptual infrastructure of Gülin Hayat Topdemir’s multi-layered
exhibition on the museum, painting and the symbolist corpus.
In discussing and defining the ontology of art in the 20th century, structural criticisms of the
museum were the focus of avant-garde. The continuity of art-image was sustained through
the back and forth between the viewer, the artist, and the mediating institutions since the time
of the clergy. Artists represented stories from the Bible and local stories of heroism through
commissions from churches and cathedrals; artists later existed within the same system with
the noble class and the bourgeoisie. The artist produces, the church, the palace, the museum,
the gallery exhibit these works somewhere and aid in its spreading. The viewer takes in these
works that are presented independently of the artist. The artists and theoreticians of the 20th
century took this triangular relationship to new levels by their autonomous definitions of art.
They fought against the concealed forms of power that directed art by questioning the shifting
hierarchic balances that shaped the relationship between the mediating institutions, shaping
the relationship the producer-consumer, art, the viewer.
Gölgeler/Shadows, 2015
Tuval üzerine yağlı boya/Oil on canvas, 150x120 cm
8
In the 19th century, museums become subjects of conversation by making major changes.
They were transformed not through what was exhibited, but rather because of why they were
putting on their exhibitions. Needless to say, the whys also included manipulative structures.
Methods of exhibition, architectural characters and of course, the exhibited objects all hosted
potentials of exploitation through manipulating the viewer’s perception.
9
Art works were brought to the viewers through forming various associations, constructing
a showcase sometimes for official history or for a specific community. The criticisms in this
realm emerged as new symbols for the artists. The museum was planted into the artists’ daily
lives, becoming the foundation for contemporary art works.
In this exhibition, representations of the museum’s construction form the content of “Salon
Rouge”, strengthening the content of the realist paintings in question. This is also a reflection
of Topdemir’s resistance against the transformation of the production into merely an image by
being divorced from its content.
It is necessary to open up Topdemir’s construction of the museum a bit more. According to
Neil Postman, the museum is not only a structure and/or a building whose definition has
been deconstructed. The museum should be perceived as and considered a political structure,
an institution. Because the museum responds to the question of “what does it mean to be
human?” by pointing to a specific and defined moment in time. The artist, in her previous
exhibition, “Black Box”, represented the museum as a space of becoming human, even of
becoming an “I”, consciousness, the sub consciousness, referring to the other face of identity
and the “I”—this progression is far from being coincidental.
Another opinion is from Adorno. Adorno points to the relationship between the museum and
the mausoleum, basing this idea on the word “museal” (like a museum) in German—Adorno
noted that the museum could not form a vital relationship with the viewer. For Adorno, in the
period of Modernization, museums were clinical spaces like the prison, the asylum, and the
clinic. Within the claustrophobic description of Adorno, masterpieces served more historic
respect than the needs of the day. Museums were the tombs of works, reminiscent of family
mausoleums. Viewers were reverent people who went to these tombs in dramatic states of
mind. Is it possible to look at the female figures presented in Salon Rouge in any state of mind
outside of what Adorno defines? The viewer, looking at the women who retain their dignified
postures despite harassment, rape, is in a state that is parallel to what Adorno defines as the
state of those visiting family mausoleums—who could claim otherwise?
Bruce W. Ferguson has presented new contexts by analyzing the museums of the modernizing
world through a different approach. For him, while the museums appeared to merely exhibit
the artwork, passively, demurely and quietly, they are actually structures that direct and define
the viewer’s desires and perceptions. Exactly this point is what Ferguson clearly criticized the
museum. He emphasizes that the intentions of exhibition are not only to present the works in
terms of their content and form. He defines museums as spaces in which systems of belief
that value one culture over another are legitimized. Art and craft, style and era, high and low,
mainstream and marginal are all limits that museums rely on to sustain the revered beliefs
and values. In other words, for Ferguson, the museum is a phenomenon of an ideological
structure.
In this exhibition constituent of 13 works, the artist combines female figures with what is
shown in museums where the masculine structure is represented. Just like what Ferguson
10
Vertigo, 2015
Tuval üzerine yağlı boya/Oil on canvas, 100x140 cm
11
has underscored, Gülin Hayat Topdemir pulls in line the museum through her perversions.
While the museum is exposed for the viewers as a social space that is intertwined with
concealed forms of authority, the narration of this authority continues in the canvases through
symbols. The real owner of the space is not the represented woman who confronts the viewer,
but rather concealed forms of authority. This authority figure is everywhere within the space,
including the construction of the museum. The receiver encounters the powerful authority
figure such as the father, the older brother who define social and sexual identity within a public
(representative) space that plays a role in the process of encounter-socialization. The artist
desires the interrogation of concealed realities by coupling up the security and fears of the
authority figure that takes nourishment from the immortal father figure and the connotations
of the museum. The naves, columns, corridors, halls, lights, stairs and doors of the museum
in which these paintings are exhibited invite the viewers to a huge social spectacle that is
governed and performed. Topdemir engraves in the viewer’s mind the expressions in the eyes
of the victimized women through the allure of the exhibition space. The tension between the
metaphoric show performed in the representational museum and the reverse representation
of the reality in painting are clearly the foundations of this exhibition.
This exhibition, in which the unconformity between things exhibited in a museum and the ones
the artist points to, nestles into the focal point of the paintings, challenges the fetishism of the
eviscerated objects the museum receives. It turns upside down the game of the voyeurism that
feeds the system. The words of the artist turn into social criticism with the analogy between
the fetishization and oppression of women, and the museum’s view of the artwork.
The female figure is prevalent in Gülin Hayat Topdemir’s paintings. Inarguably, the association
of Topdemir with symbolists doesn’t solely consist of what these female figures reflect. Like
symbolists, Topdemir also embeds a reaction in her paintings that is romantic, lyrical but
also harsh towards society and taboos. While the female figures reflect the most clean, pure
and ideal, they are also distressing with their uncanny looks. Woman is the provoker of evil,
debaucher, and fetish. Topdemir’s figures take their place on the canvases with the contrasts
of purity and the imputed social sins. They flush their personal sufferings into the Salon Rouge
Museum Space through their silence. The subconscious inventory created by the obligation
to stay silent against abuse and violence, feeds off the same source as the symbolists: anger.
Topdemir’s women are monumentalized with anger in the gallery-museum. By producing
their own museums, they challenge the existing museum construction of the powerful. Almost
like fleeting silhouettes on the theater stage, they whisper lived experiences, the traces of
memories, secrets that have not yet been revealed; symbols such as poppy fields, dogwood
sticks, and transparent gloves create a grotesque, foggy atmosphere.
Karabasan/Nightmare, 2015
Tuval üzerine yağlı boya/Oil on canvas, 100x135 cm
12
This exhibition consists of the silent scream of Gülin Hayat Topdemir, embedded in the
grotesque relationship between the gallery-museum and the women in the artist’s canvases
and is founded on the avant-gardes, symbolists, and the corpus of painting. With the hope that
this exhibition will propel into action and organizes perceptions of women rooted in society.
13
Geçit/Gate, 2015
Tuval üzerine yağlı boya/Oil on canvas
110x135 cm
14
15
Sessiz Sularda/In the Quiet Waters, 2015
Tuval üzerine yağlı boya/Oil on canvas, 115x120 cm
16
Araf/Limbo, 2015
Tuval üzerine yağlı boya/Oil on canvas, 150x125 cm
17
Sessiz Sularda/In the Quiet Waters, 2015
Tuval üzerine yağlı boya/Oil on canvas, 115x120 cm
18
Soyağacı/Family Tree, 2015
Tuval üzerine yağlı boya/Oil on canvas, 80x150 cm
19
Sonsuz Uyku/Eternal Sleep, 2015
Tuval üzerine yağlı boya/Oil on canvas, 90x140 cm
20
Kızıl Bahçe/Red Garden, 2015
Tuval üzerine yağlı boya/Oil on canvas, 110x150 cm
21
GÜLİN HAYAT TOPDEMİR
GÜLİN HAYAT TOPDEMİR
1976, İstanbul
İstanbul’da yaşıyor ve çalışıyor.
b.1976, Istanbul
Works and lives in Istanbul.
EĞİTİM
EDUCATION
1999
Salzburg Mozerteum Yaz Akademisi, Salzburg, Avusturya
1998-2000 MFA, Mimar Sinan Üniversitesi, Güzel Sanatlar Fakültesi, ResimBölümü, İstanbul
1994-1998 BFA, Mimar Sinan Üniversitesi, Güzel Sanatlar Fakültesi, Resim Bölümü, İstanbul
1999 Salzburg Mozerteum Summer Academy, Salzburg, Austria
1998-2000 MFA, Painting, Faculty of Fine Arts, Mimar Sinan University, Istanbul, Turkey
1994-1998 BFA, Painting, Faculty of Fine Arts, Mimar Sinan University, Istanbul, Turkey
KİŞİSEL SERGİLER
SOLO EXHIBITIONS
2015 2013
2010
2008
Salon Rouge, Galeri Zilberman, İstanbul
Kara Kutu, Galeri Zilberman, İstanbul
Her Genç Kızın Rüyası?, Casa Dell’Arte, İstanbul
Ten, Casa Dell’Arte, İstanbul
KARMA SERGİLER
2012
2009
2008
2007
2002
1997
1996
1996
Figure Out: Turkish Contemporary Art, Art Sawa, Dubai, BAE
Karma Sergi, Casa Dell’Arte, Bodrum
Karma Sergi, Casa Dell’Arte, Istanbul
Evin Sanat Galerisi, İstanbul
Karma Sergi, Galeri X, İstanbul
Kooperatif, Karşı Sanat, İstanbul
Karma Sergi, Nelli Sanat Galerisi, İstanbul
Günümüz Sanatçıları Sergisi, Atatürk Kültür Merkezi, İstanbul
Genç Etkinlik 3, TÜYAP Sanat Fuarı, İstanbul
Genç Etkinlik 2, Tüyap Sanat Fuarı, Istanbul
Habitat 2 Sergisi, İstanbul
Salon Rouge, Galeri Zilberman, İstanbul
Black Box, Galeri Zilberman, İstanbul, Turkey
Every Young Girl’s Dream?, Casa Dell’Arte, Istanbul, Turkey
Complexion, Casa Dell’Arte, Istanbul, Turkey
GROUP EXHIBITIONS
2012 2009 2008 2007 2002 1997 1996
1996 Figure Out: Turkish Contemporary Art, Art Sawa, Dubai, UAE
Group Exhibition, Casa Dell’Arte, Bodrum, Turkey
Group Exhibition, Casa Dell’Arte, Istanbul, Turkey
Evin Sanat Galerisi, Istanbul, Turkey
Group Exhibition, Galeri X, Istanbul, Turkey
Kooperatif, Karşı Sanat, Istanbul, Turkey
Group Exhibition, Nelli Art Gallery, Istanbul, Turkey
Todays Artists Exhibition, Atatürk Cultural Center, Istanbul, Turkey
Young Activity 3, Tüyap Art Fair, Istanbul
Young Activity 2, Tüyap Art Fair, Istanbul
Habitat 2 Exhibition, Istanbul, Turkey
ÖDÜLLER VE ETKİNLİKLER
AWARDS AND ACTIVITIES
2014 2007 2002
2002
2001
2001
2000
1999
1998
2014 2007
2002 2002
2001 2001 2000 1999 1998 Misafir Sanatçı Programı-IFA ve Ocad Üniversitesi Ortak Programı– Toronto, Kanada
Nuri İyem Resim Ödülü - Seçici Kurulu Özel Ödülü
Performans (Mehpare Aksoy Yiğit’le birlikte), Maison Des Cultures du Monde, Paris, Fransa
Performans (Mehpare Aksoy Yiğit’le birlikte), Dulcinea, İstanbul
Performans (Mehpare Aksoy Yiğit’le birlikte), Fransız Kültür Merkezi, İstanbul Performans (Mehpare Aksoy Yiğit’le birlikte), Muhsin Ertuğrul Tiyatrosu, İstanbul
Performans (Mehpare Aksoy Yiğit’le birlikte), Babylon, İstanbul Performans (Mehpare Aksoy Yiğit’le birlikte), Kenterler Tiyatrosu, İstanbul
Performans (Mehpare Aksoy Yiğit’le birlikte), Tarık Zafer Tunaya Kültür Merkezi, İstanbul
KOLEKSİYONLAR
21C Museum, Kentucky, ABD
Avrupa, Ortadoğu ve Türkiye’de Özel Koleksiyonlar
22
2015
2013 2010 2008 Artist In Residence Program-Collaborative Program of IFA and Ocad University
Nuri İyem Painting Award – Selection Committee Special Prize
Performance (with Mehpare Aksoy Yiğit), Maison Des Cultures du Monde, Paris, France
Performance (with Mehpare Aksoy Yiğit), Dulcinea, Istanbul, Turkey
Performance (with Mehpare Aksoy Yiğit), French Institute, Istanbul, Turkey
Performance (with Mehpare Aksoy Yiğit), Muhsin Ertuğrul Theather, Istanbul, Turkey
Performance (with Mehpare Aksoy Yiğit), Babylon, İstanbul, Turkey
Performance (with Mehpare Aksoy Yiğit), Kenterler Theather, Istanbul, Turkey
Performance (with Mehpare Aksoy Yiğit), Tarık Zafer Tunaya Cultural Center, Istanbul, Turkey
COLLECTIONS
21C Museum, Kentucy, USA
Private collections in Europe, Middle East and Turkey
23
Çeviri//Translation: Merve Ünsal, Onur Zilberman • Grafik Tasarım//Graphic Design: B. Bingöl • Basımevi//
Printing House: A4 Ofset • Baskı koordinasyon & Redaksiyon//Printing Coordination & Redaction: Zeynep
Temiz, Burçak Bingöl
Bu katalog 04 Kasım―26 Aralık 2015 tarihleri arasında Galeri Zilberman tarafından düzenlenen Gülin Hayat
Topdemir’in “Salon Rouge” adlı sergisi için 800 adet basılmıştır. Tüm yayın hakları saklıdır. İzin almadan
çoğaltılamaz, yayınlanamaz, dağıtılamaz.
This catalogue is printed 800 copies for Gülin Hayat Topdemir’s exhibition titled “Salon Rouge” organized
by Galeri Zilberman on November 4th―December 26th, 2015. All copyrights belong to Galeri Zilberman. This
catalogue cannot be copied, re-printed or distributed without the permission of Galeri Zilberman.
24
İSTİKLAL CAD. MISIR APT. NO:163 K.2&3 D.5&10 34433 BEYOĞLU–İSTANBUL, TURKEY
T: +90 212 251 1214 F: +90 212 251 4288 | [email protected] | galerizilberman.com