Ortak Roman Bölüm 9 Profesör Moretti arabasını park edip elinde

Ortak Roman
Bölüm 9
Profesör Moretti arabasını park edip elinde Erol’un ufak valiziyle
eve girdi. Andreana masanın başında oturmuş soyduğu elmayı
dilimliyordu.
“Merhaba Andreana, nerede bizimki?”
“Sen gittiğinden beri çalışma odasında. Işıkları da söndürmüş,
belki koltukta uyuyordur. Ya senden ne haber? Gittiğine değdi mi bari?”
“Ben gitmeseydim otelden arayacaklarmış zaten. Anladığım
kadarıyla İtalyanca konuşan sinirli bir kadın Erol’un peşinde. ”
“Kim acaba?”
“Bilmiyorum. İstanbul’dan arıyormuş.”
Andreana soran gözlerle bakıyordu. Profesör, ‘hepsi bu kadar’ der
gibi ellerini iki yana açıp çalışma odasına doğru yürüdü. Girişteki
apliğin düğmesine basıp aralık kapıdan usulca içeri süzüldü. Erol,
sorununun çözümü tavanda yazılıymış gibi kafasını arkaya atmış,
gözlerini yukarı dikmiş oturuyordu. İçeri birinin girdiğini fark edince
koltuğunda doğruldu. Profesör de ilk söyleşide yaptığı gibi karşısına
oturdu.
Bir süre kimse konuşmadı.
“Şimdi nasılsın dostum?”
Moretti’nin sesi yumuşak ve sevecendi.
“Bıraktığın gibi, belki daha da kötü Bruno. Bir boşlukta düşer
gibiyim.”
Sesi bezgin çıkıyordu. Kısa bir duraksamadan sonra devam etti:
“Ne yapacağım şimdi ben?”
Profesör bakışlarını karşısında oturan bitkin adamın gözlerine
dikmişti.
“Bu biraz da senin ne yapmak istediğine bağlı Erol. Bir gece
öncesine dönmek istiyor musun? Neler olduğunu merak ediyor
musun?”
“Aslına bakarsan etmiyorum. Nasıl desem, sinirleri alınmış bir azı
dişi gibiyim. Kalıp yerinde, içi bomboş.”
“Yine de, müsaade edersen sana bir şey göstermek istiyorum.”
Yanında getirdiği kitabı uzattı. “Bunu hatırlıyor musun?”
“Elbette. Bu sabah başucumda bulduğum roman bu. Umberto
Eco’nun romanı.”
“Doğru hatırlıyorsun. Hatta henüz okumaya başlamadığını
söylemiştin bana. Oysa içinde sana ait olduğunu sandığım bir not
buldum. Hem de dün akşam yazılmış bir not. Bu senin el yazın olabilir
mi?”
Erol kapağın içindeki yazıya dikkatlice baktı. Yüzündeki ifade
değişmemişti.
“Bu sabah bilgisayarın başında çalışırken notlar almıştım. Bu da o
yazıya benziyor, ben yazmış olabilirim.”
“Sanırım Türkçe yazmışsın, bana tercüme edebilir misin?”
Erol, dudaklarında belli belirsiz bir titreyişle, kendisinden istenileni
yerine getirdi.
“Şöyle yazmışım, ‘Kızıl saçlı prensesim, bugün tam yirmi yıl doldu.
Ayrı yürüdüğümüz yolun sonuna geldik. Elveda…’ Sonra da altına tarih
ve saati not etmişim.”
Demek yirmi yıl diye mırıldandı Profesör. “Peki, sence bu kızıl saçlı
prenses kim olabilir?”
Erol oturduğu yerden acı acı gülümsedi. “En ufak bir fikrim yok.”
Profesör kitabın sayfalarını karıştırmaya başlamıştı. Birden ilk
bölümdeki giriş cümlelerinin altının iki kere çizildiğini fark etti.
“Bana kalırsa bu kitabı okumaya başlamışsın sen, dinle bak, altını
çizdiğin bölümde ne yazıyor:
‘Adınız ne peki?’
‘Bir dakika, dilimin ucunda.’
Umberto bu romanda Milano’da yaşayan bir sahafın hikâyesini
anlatıyor. Kaza geçiren Giambattista Bodoni’nin kendi yaşadıkları
dışında her şeyi hatırladığı roman bu.”
“Tıpkı benim gibi” diye atıldı Erol.
Erol’un bu son refleksi profesörü keyiflendirmişti. Umutla
gülümsedi karanlıkta. “Sana birkaç soru daha sorsam, ne dersin?”
“Yapacak başka şey yoksa zaten, neden olmasın?”
“Çok iyi” dedi Profesör. Erol’un moralini yükseltip, onun güvenini
kazanması gerektiğini biliyordu. “Oteldeki odanda kırılmış halde yerde
duran bir cep telefonu buldum. Senin olabilir mi acaba?”
“Evet olabilir, ben de sabah duvarın dibinde gördüm onu. Çalışmaz
haldeydi.”
“Duvarda da izi kalmış, o telefonu kim öyle fırlatmıştır dersin?”
“Söyledim ya kafam bomboş, ama benden başka kim olabilir ki!”
“Peki, neden?”
“Dedim ya Bruno, zerrece fikrim yok. Ama illaki bir tahmin
istiyorsan, bir şeye sinirlenmiş olabilirim, öyle değil mi?”
“Haklısın Erol, büyük ihtimalle öyle olmalı. Bak, o notu gece saat
10’a 20 kala yazmışsın. El yazında bir anormallik yok, demek seni
sinirlendiren olay daha sonra meydana gelmiş.”
Erol İçini çekti. “Bütün bunlar tahmin, Bruno, ne yazık ki hiçbiri
derdime deva değil.”
Profesör kontrolü kaybetmek istemiyordu. Konuyu değiştirmeye
karar verdi. “Peki dostum, sence Selin kim olabilir?”
“Kim dedin?”
“Selin, ancak yanlış telaffuz etmiş olabilirim, şuraya yazayım.”
Erol kâğıda yazılan isme baktı. “Telaffuzun iyi sayılır Bruno, evet
Selin yazıyor burada. Bir kadın adıdır Türkçede.”
“Sana bir şey ifade ediyor mu?”
Erol umutsuzca başını salladı. “Hayır, kesinlikle hayır.”
Bir kere daha tıkanmışlardı.
Ailesinden bir daha bahsederse Erol’un nasıl tepki vereceğini
kestiremiyor, şu aşamada Selin’le telefonda konuşmasının da travmayı
derinleştirmesinden korkuyordu Moretto. Son kozunu oynamaktan
başka çaresi kalmamıştı. Koltuğunu Erol’a yaklaştırıp, daha da
yumuşak bir sesle konuştu:
“Sana anlatmak istediğim bir şey var. Beni dinlemek ister misin?”
“Tabii Bruno, dinliyorum”
“Senin de az önce söylediğin gibi bir hafıza kaybı yaşıyorsun.
Büyük olasılıkla dün gece ağır bir travma geçirmişsin. Biliyorsun, bazen
büyük bir fiziki acı insanları bayıltır. Sistemin kendini koruma amacıyla
geçici bir süre kapanması diyebiliriz. Ancak söz konusu travma fiziki
değil de duygusal ise, verilen tepkiler değişebilir. Dün gece, hafızasını
kısmen yitiren bir roman kahramanının hikâyesini okurken aynı durum
senin de başına geliyor. Burada birbirini tetikleyen bir süreç var. Bu
süreci başlatan ise aldığın sürpriz bir haber olmalı. Seni derinden
yaralayan, kızdıran, üzen bir haber.”
Profesör bir an için susup karşısında oturan gizemli ziyaretçinin
tepkisini ölçmeye çalıştı. Loş ışıkta yüz hatlarını iyi seçilemiyordu ama
nefes alışı düzgün sayılırdı. Sözlerini tamamlamaya karar verdi.
“Bak dostum, senin bir ailen var. Bu arada, Selin adında bir kadın
İstanbul’dan seni arıyor. Cep telefonundan sana ulaşamadığını, seninle
bir an evvel görüşmek istediğini söylemiş oteldeki kıza. Hatta benim
evi bile aramak istemiş. Demek ki randevumuz olduğunu bilen bir
kadın.”
Yine sustu, sonra fısıldar gibi devam etti:
“Sim kartın cebimde. Selin’in telefon numarası da yanımda. En
önemli soru şu: Gerçeklerle yüzleşmeye hazır mısın?”
Birkaç dakika ikisi de konuşmadı. Erol’un derin nefes alışları
duyuluyordu. En sonunda boğuk bir sesle konuştu:
“Peki, sen düşünüyorsun Bruno? Aramalı mıyım o numarayı? Ya
sonra ne olacak? Delirecek miyim ben? Yoksa çoktan delirdim mi?”
Profesör teskin edici bir tonda yanıtladı.
“Hayır Erol, kesinlikle deli değilsin, zihnin en az benimki kadar net,
yalnızca yaralı bir insan olarak tanımlayabilirim seni. Derin bir yaranın
acısını bilinçaltına gömmüş bir insan. Bu yaranın sebebini bilmeden
ikinci bir risk almasak daha iyi.”
Rüzgârla iki yana savrulan dalların hışırtısından başka hiçbir şey
duyulmaz olmuştu. En sonunda o sessizliği yine Profesör bozdu.
“Sana bambaşka bir şey soracağım dostum. Hipnoz hakkında ne
biliyorsun acaba? Bir fikrin var mı?”
Erol’un sesi yine normale dönmüştü. Sözlü sınava kalkan çalışkan
bir öğrenci gibi konuşmaya başladı:
“Hipnoz, uyku ile uyanıklık arasında bir trans hali. Zaten ‘hypnos’
Yunancada uyku demekmiş. Telkinlerle yönlendirmeye imkân verdiği
için her zaman ilgi odağı olmuş bir konu. Ancak terapi seanslarında ilk
bilimsel denemeler 19. yüzyılda, Pierre Janet ve Sigmund Freud ile
başlar…” Bir nefes molası verip devam etti. “Hatta, Harvard’da rüya ve
hipnoz üzerine araştırmalar yapan Dr. Deidre Barrett’in Tales from a
Hynotherapist’s Couch (Bir hipnoterapistin koltuğundan hikâyeler) adlı
bir eserini de okumuştum.”
Profesör, karşısındaki yabancının bilgisinden etkilenmişti. Demek
bizim konulara hiç de yabancı biri değil diye düşündü. Bu iyi haber.
“Öyleyse geçici hafız kayıplarına hipnozla çözüm arandığını da
biliyor olmalısın.”
“Evet Bruno, biliyorum” diye yanıtladı Erol. “Hatta çocukluğunda
tacize uğramış ergenlerin sorunlarını çözmede kullanılan, kimi zaman
da eleştirilen bir yöntem bu.”
“Bravo dostum. Bu konuda hayli bilgili olman bizim için bir şans.
Şimdi sana dosdoğru soracağım… ” Birden boğazına bir şey kaçmış gibi
yutkundu, senelerdir kullanmadığı bu tekniğe başvurması doğru muydu
acaba? Kalbi hızla atıyordu. Tüm cesaretini toplayıp sordu:
“Karar senin dostum, Selin’i mi arayalım, yoksa bilinçaltına bir
yolculuk için bir hipnoz seansına var mısın?”
Kısa bir sessizlik. Kuru bir öksürük. Kısık ama kararlı bir ses.
“Sana güveniyorum Bruno, hadi başlayalım…”
* * * * *
Dokuzuncu bölümün sonu…
Ortak Roman hakkındaki düşüncelerinizi, önerilerinizi yorum
bölümünde Hasan Saraç’la ve diğer okurlarla paylaşabilirsiniz.
Sekizinci bölüme katkı sağlayan okurlar:
Hale Nur Durmuş, Başak Kırmacı, Doğancan Bedir, Rosetta, Gülin
Demirok, Ece Korkmaz, Derya Çiftkaplan, Hatice Kılıç, Güven Demir,
Gamze Gökoğlu, Semin Özkan, Erte Oyar, Gizem Sakallı, Aysun Aksel,
Hülya Yarıcı, Lale Bollukçu Özer
Tüm katılımcılarımıza değerli yorumları, eleştirileri ve önerileri için
teşekkür ediyoruz.