Aile Psikoeğitimi: Dr. Carol Anderson ile Söyleşi

1 of 13
12/2/2015
Aile Psikoeğitimi: Dr. Carol Anderson ile Söyleşi
Bugünkü podcastte Carol Anderson ile konuştum, O, Gerry Hogarty ile birlikte, aile bazlı yaklaşımı
geliştirdi, bu yaklaşıma göre şizofren insanlarla çalışma Aile Psikoeğitimi olarak adlandırılmaktadır.
Sadece Aile Psikoeğitimi ciddi ruhsal hastalığı olan insanların yaşamını geliştiren elle tutulur tek
yaklaşım olarak kabul edilmektedir. Amerikan psikiyatri birliğine göre, şizofren kişiler ailelerle
psikoeğitime katıldıklarında, ilaç tedavisini sürdürürken, nüksetme ve işsizlikte çok önemli bir azalma
var. Bugünkü podcastte, Carol psikoeğitim tedavisinin 5 aşamasını tanımlamakta, psikoeğitim ve diğer
aile terapi formları arasındaki farkı anlatmakta, aile psikoeğitim tedavisi hakkında bazı anekdotlar
sunmakta ve aile psikoeğitiminin nasıl yapıldığı ile ilgilenen insanlar için bazı bilgiler sunmaktadır.
Dr. Carol Anderson Pittsburgh Üniversitesi Sağlık Merkezinde Psikiyatri ve Sosyal Hizmet profesörüdür.
Onun halihazırdaki araştırması ruh sağlığı bakımına erişim, hizmetlere erişimde engeller ve düşük gelirli
annelere ve tedavideki diğer müracaatçıların sorunlarını kavramaya odaklaşmaktadır. O, aile terapisi
alanında, üretken bir yazardır, Amerikan Aile Terapisi Akademisi Başkanlığı yapmıştır ve alandaki seçkin
yazılarından dolayı ulusal ödüller kazanmıştır. 40’ın üzerinde makalenin ve birçok kitabın yazarı veya
ortak yazarıdır, şunlar dahil; Women in Families, Mastering Resistance, Families and Schizophrenia, and
Flying Solo. O aynı zamanda Pennsylvania Eyaletinin Seçkin Kızıdır (Distinguished Daughter of the State
of Pennsylvania).
www.psikososyalhizmet.com
2 of 13
12/2/2015
Jonathan Singer: Şizofreni bütün zihinsel hastalıklar içinde toplumda en çok yanlış anlaşılan ve
etiketlenen durumunu korumayı sürdürmektedir. 20. yüzyılın çoğunluğunda, ciddi ve süreklilik arz eden
bu zihinsel hastalığa sahip bu insanların rahatsızlığını gidermek için ne psikoterapi ne de ilaç sunulmadı.
Psikoterapistler anneyi ve nihayetinde aileyi şizofreniye sebep olmakla suçladılar. İlaçlar psikopatik
semptomları azaltmakla birlikte kişinin işlevsel becerilerini arttırmamaktadır. Çünkü şizofrenili kişiler
için ilk kurumsallaştığında etkili tretman yoktu ve sonra kurumsallaştırmama hareketiyle bu insanları
tedavi için hazırlanmamış olan topluma salıverdiler. Bu zaman peryodunda iki sosyal hizmet uzmanı
Gerry Hogarty ve Carol Anderson’ın geliştirdiği bu çalışma şizofreni insanlar için ilk deneysel aile
terapisi olarak kabul edilmektedir. Onların 1986’da aile psikoeğitim el kitabında, Carol ve meslektaşları
tretmanlarını hangi koşullarda geliştirdiklerini yazdılar. İşte Carol oradan bir alıntı okuyor.
Carol Anderson: “Birbirimizi suçladık, hastaların kendilerini, ebeveynlerini ve onların atalarını, kamu
yetkililerini ve toplumu sebep olmakla ve bu zihinsel hastalığın berbat gidişatı nedeniyle. Para ve
umutlar bittiğine, sık sık şizofrenik hastaları ailelerinden kopardık, onları varoluş terörü olan insan
depolarına, tek odalı otellere ve bugünlerde daha çok Amerikan şehirlerinin cadde ve sokaklarına
gönderdik.”
Jonathan Singer: Bu alıntı Amerika’nın 30 yıl önceki politika ve tutumunu tanımlasa da, şizofreni gibi
hastalıkların oranında bir düşüş söz konusu değil. Etkili tedaviye çok büyük ihtiyaç vardır. Bugünkü
podcastte Carol Anderson ile aile psikoeğitimi hakkında konuştum. Amerikan psikiyatri birliğine göre,
şizofren kişiler ailelerle psikoeğitime katıldıklarında, ilaç tedavisini sürdürürken, nüksetme ve işsizlikte
çok önemli bir azalma var. Aile psikoeğitimi ciddi zihinsel hastalığı olanların yaşamlarını geliştirdiği
deneysel olarak doğrulanan tek elle tutulur tedavidir. Bugünkü podcastte Carol psikoeğitimin 5
aşamasını tanımlamaktadır. Carol psikoeğitim tedavisinin 5 aşamasını tanımlamakta, psikoeğitim ve
diğer aile terapi formları arasındaki farkı anlatmakta, aile psikoeğitim tedavisi hakkında bazı
anekdotlar sunmakta ve aile psikoeğitiminin nasıl yapıldığı ile ilgilenen insanlar için bazı bilgiler
sağlamaktadır. Ve şimdi Carol Anderson ile aile psikoeğitimi hakkında söyleşi.
Söyleşi
Jonathan Singer: Carol bugün burada olduğun ve bizimle aile psikoeğitimi hakkında konuştuğun için
teşekkür ederim. İlk soru, aile psikoeğitimi nedir?
Carol Anderson: Aile psikoeğitimi hastalık ve dikkatli ilişkinin bağlantılı bir şekilde nasıl sürdürülmesi,
nasıl yönetilmesi ve prensiplerin hakkında konuşulan insanlara nasıl uygulanacağına dair ailelere bilgi
sağlayan araştırma bazlı modeldir. Şimdi bu benim tanımlamamdır. Birçok insan aynı fikirde
olamayabilir çünkü bu farklı insanlar için birçok farklı anlamlara gelmektedir fakat ben öyle
düşünüyorum ki özü budur.
Jonathan Singer: Psikoeğitim ya da aile psikoeğitimi anlamına gelebilecek diğer şeyler nelerdir?
Carol Anderson: Şey, bazı insanlar düşünür ki aile ya da hastaya sadece bilgi vermeniz psikoeğitimdir.
Bu bilgidir ve bilgi sunmak önemlidir. Bunun insanların bağlantı kurmasına gerçekten yardım ettiğini
düşünüyorum ve ne ile mücadele ettiklerini eğer biraz anlarlarsa ve hepsi bu, sınırlı görüştür, fakat aile
ile katılarak çok daha fazla detaylı, büyük sonuçlar verebilir.
Jonathan Singer: Yani, diyorsunuz ki eğer beni görmeye gelen bir ailem varsa ve bu ilk seanstır ve
ADHD ya da şizofreni veya diğer ruhsal hastalıklar hakkında bazı bilgiler veriyorsam bu psikoeğitim
değildir, bu bozukluk hakkında bilgi sağlamaktır.
www.psikososyalhizmet.com
3 of 13
12/2/2015
Carol Anderson: Diyebilirim ki ve diyebilirim ki bu iyi fikir ve iyi tedavi fakat onlara bilgi vermeden
önce insanların neyle cebelleştiğini bilmeniz gerekir, benim görüşüm bu çünkü bir durum oluşturmak
istiyorsunuz ki orada söylediklerinizi duyabilirler ve eğer anlamazlarsa ki bütün bunların ne anlama
geldiğini bilirsiniz, aynı şekilde dinleyecekler ve fikirlerden bazılarını kabul edecekler çünkü belki de
uzun zamandır bir sorunla mücadele etmektedirler ve onlar bunun hakkında bazı bakımlardan sizden
daha çok bildiklerini düşünürler. Yani, buna hazırlamak istersiniz böylece bu yolla diyebilirsiniz ki
muhtemelen siz bununla baş ediyorsunuz ve işte bundan dolayı. Dolayısıyla, bu hastalığı açıklamanın
gerçekten önemli bir parçasıdır ve araştırma temelli bir parçasıdır. Psikoeğitim bu ruhsal hastalık
hakkında bize bilgi veren araştırmaya bağlı olarak yaratıldı. Bizim vakamızda, şizofreniydi ve normal
doğal şey hastaların ve ailelerin şizofreni ile baş etme çabalarında faydalı olmamaktaydı ve böylece aile
rahatsızdır demiyoruz fakat biz diyoruz ki ruh hastası biri için sizin ve benim doğal olarak yapmaya
çalıştığımız şey onların ihtiyacı olan şey değil.
Jonathan Singer: Gerçekten ilginç. Peki, aile üyelerinin iyi niyetle yaptığı şeyler aslında faydalı
olmayan bazı şeyler nelerdi?
Carol Anderson: Şey, ilk olarak semptomların gelişimini gördüğünüzde, birisi halüsinasyon mu görüyor
yoksa hayal mi, belki birisini doğru olmadığına ikna etmeye çalışabilirsiniz. Bilirsiniz bu gerçekten doğru
değil. İnsanlar sizin icabınıza bakmaya çalışmıyor ya da insanlar size konuşmuyor ve dişinize doğru ve
bazı garip fikirler ki bazen ruh hastaları sahip olur ya da onlar belki hastanın civarında olmayı
deneyebilirler ve onlarla çok fazla zaman geçirebilirler, bakım yapabilir ve bunlar tahrike karşı
savunmasız hastalardır böylece bu gerçekte şeyleri onlar için daha zor yapmaktadır. Yani, her türlü
doğal tepkiler vardır ki insanlar hastalandıklarında ve bunları fiziksel hastalıklarda yapabilirdiniz.
Onlarla birlikte her zaman orada olmayı ve onlara yardımcı olmayı deneyebilirsiniz. Ve hastaları örneğin
şizofreni hastaları yalnız kalmaya ihtiyaç duyarlar, insanların kendi yakınlarında olmamasını isterler.
Bunların bazılarını tespit ettiğimizde araştırmalar model geliştirmemize fırsat verdi, bu yolla yoğunlukla
bağlantılı olarak, hem hastaya ve hem de aileye nefes alma fırsatı sağlanmaktadır.
Jonathan Singer: Yani, araştırma-bazlı dediğinizde, diyorsunuz ki ailenin şizofreni hastası olan bireyi
ile etkileşiminin yolu hakkında bir şey keşfettiniz ve bunların bazılarının faydalı olmadığını tespit ettiniz
ve sonra nelerin faydalı olduğunu tespit edebildiniz.
Carol Anderson: Şey, aslında başladığımızda çok sayıda diğer insanların araştırmalarını esas aldık.
Sonra, bize ait olan bir şeyler söyleyebildik. Birkaç yıldır çok sayıda araştırma projesi ile açıktı ki
muhtemelen hastalar stresle bazı biyolojik savunmasızlığa sahiplerdi fakat sonra stres bu savunmasızlığı
azdıran bir sorundu. Ve böylece bu tür modeller o zamana kadar tamamlandı, tedavi modelleri ve aile
modelleri, çok yoğunlardı. Yani, bu hakkında konuştuğum araştırma temelinin bir parçasıdır. The
Brown, Birley ve Wing İngiltere dışında çalıştıklarında gördüler ki hastalar için duyguları ifade etmek
zordu ve nüksetmeye teşvik etmekteydi. Farklı yapmayı denemeniz gerektiğini anladığınızda çok daha
anlamlı oldu.
Jonathan Singer: Ve hakkında konuştuğunuz şey diyatez-stres modelidir.
Carol Anderson: Doğru.
Jonathan Singer: Tamam.
Carol Anderson: Doğru. Bazı insanlar onu stres-diyatez modeli olarak adlandırır. Bazı insanlar stres
savunmasızlığı modeli olarak adlandırır fakat basitçe hepsi teoriye dayanmaktadır.
Jonathan Singer: Diyordunuz ki biz bu modeli geliştirdiğimizde, bu biz kimdi ve aile psikoeğitimi nasıl
geliştirildi?
Carol Anderson: Şey, 1978’de geliştirildi, bunu yapmanın bize nasip olduğunu düşünüyorum. Gerry
Hogarty, ki o uzun süreli şizofreni psikoterapi araştırmacısıdır ve diğer müdahalelerin, ilaçla
www.psikososyalhizmet.com
4 of 13
12/2/2015
müdahaleler ve bütün bunlarla Brown, Birley ve Wing’in makalesiyle bana geldi ve ailelerle
ilgilendiğimi biliyordu, ve dedi ki şizofreni ve aile modeli ile bireysel tedavide karşılaştırmalı çalışma
yapmak istiyorum, benim için bu bilgiye dayalı olarak bir aile modeli yaratabilirsen, olağanüstü bir
proje yapabiliriz. Aslında, o bana şizofreninin kraliçe annesi olabileceğimi söyledi ve ben makaleyi
okudum ve gerçekten çok heyecanlandım çünkü şizofreni için aile terapisinin iyi bir fikir olmadığına
oldukça karar vermiştim çünkü insanları daha kötü hissetmeye yönlendiriyordu. Böylece, biz geliştirdikBen temel olarak modeli geliştirdim ve Gerry onun üzerine bütün araştırmaları yaptı ve yaklaşık 8 yıl
bunu yaptık ve birtakım gerçekten iyi sonuçlar aldık ve gördük ki aile psikoeğitimi alanlar bireysel
tedavi alanlardan çok iyi durumdaydılar ve eğer hasta ve aile her ikisi de sosyal beceri eğitimini hasta
için ve aile tedavisini aldıklarına uzun zaman periyotunda nerdeyse hiç nüksetme (relapse) olmadi ki bu
o zamanlar çok yeniydi.
Jonathan Singer: Fevkalede ve dinleyicilerimiz için ki belki nüksetmenin ne olduğunu bilmeyebilirler,
nüksetmenin ne olduğunu bağlam içinde açıklayabilir misiniz?
Carol Anderson: Elbette. Bunun anlamı hastalığın bir akut şiddetlenmesidir ve bir hastaneye yeniden
giriştir. Yani, insanlarınızın bir akut hastalığı olabilir, genellikle biz onları yeniden iyileştiririz,
araştırmalar onları akut epizot süresince seçer. Onlardan bazıları ilk epizotlarındaydı. Bazıları 25 yıldır
hastaydı. Onlar random olarak aile psikoeğitimine kayıt olabilirlerdi, sosyal beceri eğitimi, her ikisi ya
da sadece ilaç bakımı. Onların tamamı ilaç tedavisi görmekteydiler ve bu grup uzun zaman bizim
karşılaştırdığımız gruptu.
Jonathan Singer: Bu tedaviye bir yaklaşımdır ki hem aileye dahil olur ve aynı zamanda ilaç tedavisine
dahil olur.
Carol Anderson: Evet olur.
Jonathan Singer: -biliyorum ki öyle- bazı aile terapistleri için bir kişiye sistemde ilaç tedavisi
uygulayalım, sonra bütün sisteme hitap etmek yerine bir kişiyi sistemin dışına alalım demek biraz
ihtilaflı olabilir.
Carol Anderson: 70’lerin sonlarında bu başladığında aile terapisti için son derece ihtilaflıydı ve
gerçekte meslektaşlarımdan bazıları beni medikal model ile tasfiye etmekle suçladılar. Fakat aileye
sadece felaketin potansiyel sebebi olarak bakmak ki o günlerde çok sayıda aile daha doğrusu basitçe
buna bağlıydı. Demek istediğim, aile faktörleri vardır ki yardım edebilir ve aile faktörleri vardır ki
sorunları kötüleştirebilirJonathan Singer: Hı - hı.
Carol Anderson: - ve oradaki kavram biyolojik savunmasızlık tartışmalıydı fakat bu çok anlamlı
kılmaktadır. Demek istediğim, biliyoruz ki herhangi bir hastalık ailede bir strese sebep olur ve hastalık
tamamen fiziksel olabilir, halen farklı bir tür müdahale gerektirebilir. Yani, bir sorundu ve bazı aile
modellerinde halen, eğitilmemiş ve henüz görmemiş (aile psikoeğitiminde) bazı aile terapistleri ki
bunun bir sorun olabileceğini düşünüyorum. Bilirsiniz, PET taramaları vardır ki bu, bu hastaların
beyinlerini gösterir, bu hastaların beyinleri diğerlerinden farklıdır ve biliyorsunuz, onların savunmasız
olduğunu gösteren çok fazla kanıt var ki ailede birçok kişinin bunu taşıması vs. Tabi ki, bunun için başka
açıklamalar da olabilir bundan eminim fakat, fakat hastanın yaşamını etkileyecek çok sayıda şeyin
olduğu gerçeğine zihnimizi kapatmamamızın çok önemli olduğunu düşünüyorum ister onlar bizim
yaptığımız türden şeyler olsun, sadece ailenin onları yapması gerekmiyor fakat iyileştirme
düzenlemeleri çok yoğundur ya da bu hastalar için çok zordur.
Jonathan Singer: Carol dediniz ki Hogarty size bir makale vardı ve dedi ki, biliyorsun, eğer bundan bir
model geliştirebilirsen o zaman biz bu harika projeyi yürütebiliriz, bu makaleden aile psikoeğitimini
nasıl geliştirdiniz?
www.psikososyalhizmet.com
5 of 13
12/2/2015
Carol Anderson: Şey, mükemmel dürüst olmak gerekirse, sadece bu makaleden ibaret değildi. Demek
istediğim, yaklaşık 20 yıldır aile terapistiydim yani aile modellerini biliyordum ve biliyordum ki o
makalede uygun olan şeyler vardı. Makalenin bana söylediği şey yüksek yoğunluğun bu insanlar için bu
bozuklukla iyi olmadığıydı. Onun bana söylediği şey tamam, iyi yapısal müdahaleyi deneyelim ve onun
yüksek yapısallığı insanlar ile psikoeğitimdi.
Jonathan Singer: Ve yapısal dediğinizde, ne demek istiyorsunuz?
Carol Anderson: Yapısal aile terapisi sınırların önemine odaklaşır, kuşaklararası sınırlar, kişilerarası
sınırlar ve bunların nasıl etkilediği, bilirsiniz, ailenin işlevselliği. Aynı zamanda ailelerle baş etme ve
onların nelerle uğraştıkları hakkında hikayelerini duymada ve onlar için ne kadar zor olduğuna dair uzun
deneyimlerim var. Yani, onların zaman içinde neyi yönettiğinin sempatisiydi bu. Ve bunu onların bilmesi
gerektiği inancına sahiptim. Bu zor yapısal iş hakkında onlara öğüt verirken ne kadar zor olduğunu
anladığımı bilmeleri gerekiyordu ve bilirsiniz, yoğunluğu azaltmak yoksa onlar şunu diyeceklerdi,
bilirsiniz, sen sadece anlamıyorsun.
Yani, model dörde dönüştüğünde- şey aslında sonunda beş aşamaydı. Birinci aşama bağlantıydı ve
bağlantı aşamasında, ne olduklarını dinlemekle, diğer insanların bunda nasıl olduklarını, bunun ne
kadar zor olduğunu konuşmakla çok fazla zaman geçirdik, bilirsiniz, neleri denedikleri ve belki işe
yaramadığını, vs., bağlantı aşamasının bu tür şeyler. İkinci aşama en heyecanlı aşamaydı ve hayatta
kalma becerileri çalışmasıydı ve üç-altı aile ile birlikte geçirdiğimiz gün boyu bir çalışmaydı ki bu yer
herhangi bir yer olabilirdi, bildiğimiz her şeyi onlara söylüyorduk ve biz hastalıkla ilgili semptomlar
hakkında konuşabiliyorduk, hastalığa sebep olan potansiyel sebepler, insanlar hastalandığında onlara ne
olduğu, ilaçların ne anlama geldiği hakkında her şey, beyinde nelerin olup bittiği, şizofreni hakkında
toplumun deneyiminin ne olduğu, diğer bir deyişle, bu semptomları gördüklerinde ne görüyorlardı,
bunlar olduğunda hastanın içinde neler oluyordu, hasta nasıl hissediyor ve düşünüyordu.
Sonra bizim geçirdiğimiz - çoğunlukla sabahtı ve sonra öğleden sonra bunu nasıl idare ettiklerini
söylüyorduk ve onlar için ne yapılacağını söylüyorduk. Ve söylemeliyim ki, biliyorsunuz, şimdi şunun için
alandaydım, Söylemeğe tereddüt ediyorum 40-küsur yıldır, hastalarla her zaman yaptığım şeyler içinde
en heyecan verici şeydi, çünkü aileler gelebilir ve şüpheci olabilirlerdi ve benim burada ne yaptığımı
düşünüyor ve merak ediyorlardı. Muhtemelen beni suçlayacaksınız çünkü o zamanlar ailelerin çoğu ruh
hastalığından dolayı suçlanıyorlardı ve biliyorsunuz bununla ilgilenmiyorum ve günün sonunda, onlar
dönüşüyorlardı. Aman Tanrım, hastaların düşünmesi için çok fazla anlayışlıydılar henüz görebiliyorum ki
ona çok kızgındım çünkü kendisini tutamamaktaydı ve şimdi onaylanmak için ne yapması gerektiğini
görebiliyorum, bilirsiniz, anlayabiliyorum. Asla onları ilaç tedavisinde kalmaya cesaretlendirmedim
çünkü onlar daima yaşayan ölüler gibi görülmekteydiler. Onlar bazen doz aşımına maruz kalmaktaydılar
ve bunu şimdi anlayabiliyorum, bilirsiniz, ilacın sistemde kalmasını bana söylediğinizde üç ay içinde
sürdürecek sonra (kullanmayı) bırakacaktır, hiçbir zaman ilaç satın almada nüksetmeyi
ilişkilendirmedim fakat onu görebiliyorum. Gerçekte, evet, üç ay sonra o nüksetti ve şöyle bir şey
değildi ve onun yerine – hastalığa karşı nerede ve hasta ile birlikte çalışabileceğimiz durumları
ayarladık.
Jonathan Singer: Ve yaniCarol Anderson: Aman, yapmadım – affedersiniz.
Jonathan Singer: Hayır, hayır, devam edin, devam edin.
Carol Anderson: Sonra yine de, çünkü birçok insan orada durur ve bunun yeterli olmadığını
düşünüyorum.
Jonathan Singer: ikinci aşamadan sonra onların bıraktığını kastediyorsunuz
Carol Anderson: Atölye çalışmasından sonra.
www.psikososyalhizmet.com
6 of 13
12/2/2015
Jonathan Singer: Atölye çalışmasından sonra, evet.
Carol Anderson: Öyle ve sonra birkaç aşama daha var. Sonraki aşama, biz onu yeniden-giriş olarak
adlandırıyoruz çünkü onlar hastaneden ayrılabilirler ya da eğer hastanede değiller ise – onlara
uygulamayı denemek istediğimiz prensipler ki onlara (bu prensipleri) atölye çalışmasıyla öğretmiştik,
günlük yaşamla nasıl baş edebilecekleridir.
Jonathan Singer: Şimdi, hızlıca bir soru sormama izin verinCarol Anderson: Tamam.
Jonathan Singer: -yani ilk aşama kişi ile, şizofreni ile ve ikinci aşama aile ile kişi olmadan ya da kişi ve
herkes hep birlikte aynı zamanda mı?
Carol Anderson: İyi bir soru. Bizim modelimizde, ilk aşama hasta olmadan idi. Bu hastanın bunu duyma
hakkının olmamasından ya da karıştırılamamasından değildi fakat biz onları aldığımızda, onlar
genellikle – hasta psikotik idi ve bunu oturup tartışmayı müsamaha edemeyebilirdi ve aynı zamanda
ailenin nelerle karşılaşacaklarına dair biraz içini dökmeye ihtiyacı olduğunu düşündük. Böylece, hasta
ile bağlantı kurmayı deneyebilirdik fakat bunu ayrıca yapabilirdik. Yani, hastayla ayrı ve aile ile ayrı
seanslar olabilirdi ve o zamanlar biz ailenin ihtiyaçlarına odaklaşırdık. Atölye çalışmaları ve bunu da
önceleri yapmayı denedik, o zamanlar hasta ile terapi yapmanın çok iyi olacağını düşünmüyorduk çünkü
aile gruplarına ve ne dediklerine bağlı olarak atölye çalışması 6 – 8 saat sürmekteydi. Yani, hasta buna
dahil değildi ve hastaya ayrıca ve küçük dozlarda bilgi verilmekteydi.
Jonathan Singer: Ve öyle geliyor ki sebeplerden biri çünkü tipik olarak bu – hasta stabilize
edilmekteydi ve bu önce buCarol Anderson: Doğru.
Jonathan Singer: -bütün bu uyaranlarla ve bütün bu bilgilere karşı zorluklar yaşamaktaydılar,
yoğunlukCarol Anderson: Doğru.
Jonathan Singer: -ilk iki aşamanın yoğunluğundan dolayı.
Carol Anderson: Doğrudur ve farkındayım ki biz hasta hakkında konuşuyoruz. Bilirsiniz, bu eski bir
söylemdir ve bugünJonathan Singer: Eski bir söylemdir, evet.
Carol Anderson: - biz bunun hakkında konuşmayı sevmiyoruzJonathan Singer: hı-hı.
Carol Anderson: - ve sonra alıcıya gider ve şimdi ruh hastalığı olan bireyler hakkında konuşuyoruz.
Jonathan Singer: Doğru.
Carol Anderson: Ve ben sadece bunun için yeterince yaşlıyım ki benim için yer değiştirme yapmak
zordur fakat gerçekten bunu destekliyorum (bilhassa).
Jonathan Singer: Tamam. Şey, şu andan itibaren ruh hastalığı olan birey hakkında konuşacağız.
Carol Anderson: Tamam.
www.psikososyalhizmet.com
7 of 13
12/2/2015
Jonathan Singer: Yani, o iki aşamaya sahipsiniz ve sonra üçüncüsü var.
Carol Anderson: Tekrar ve temelde bu toplumda yaşamayı uygulama prensipleriydi fakat bunu oldukça
yavaş yapmak çünkü şimdi bizim yaptığımız ilk üç ay bir bölümden sonra sonraki bölüm için en yüksek
risk zamanıdır yani siz istikrarlı bir zaman periyodu yaratmak istiyorsunuz ki orada bir tür kendileri ile
bir araya gelirler. Bu zaman aralığında, diğer şey hasta ve aile için ciddi bir sorun şizofreninin olumsuz
semptomları ile baş etmektir. Şimdi pozitif semptomlar vesveseler ve sanrılardır, düşünme sorunları,
vs. Fakat aileler için daha zor olanı onlar motive olduklarında, ilgilenmediklerinde müsamaha
göstermektir, çok fazla uyurlar ve bazen bu çok uzun sürer. Ve böylece bu süre içerisinde bizim
yaptığımız onların ilerlemesini (hareket etmesini), işlevsel olmalarını sağlamaya çalışmaktır, sosyal
hayatlarının olması için ilerlemelerini sağlamak, çalışabilmeye doğru onları itmek fakat genellikle
konuşarak, bunda yaklaşık 6 ay boyunca istikrar sağlayıncaya dek buna itmeyiz ve altı aylık istikrar
sağladığımız zaman sonra daha çok aktif olarak karışırız ki biz bunu dördüncü aşama olarak adlandırırız,
onları toplumun içine katma aşamasıdır.
Jonathan Singer: Yani, üçüncü aşama, yeniden giriş gerçekten – altı ay sürebilirdi.
Carol Anderson: Altı ay sürebilirdi. Bir vakayı hatırlıyorum, 2 yıl almıştı.
Jonathan Singer: Gerçekten.
Carol Anderson: Genç adam ölçüsüz uyku aşamasını geçememişti ve çok çeşitli ilaç denemişlerdi çünkü
onlar onun aşırı ilaç tedavisi aldığını düşünüyorlardı fakat bu zaman periyoduydu ki o sadece henüz
hayata dönmemişti ve sonra bir gün tedavide, o şaka yaptı ve biz heyecanlanmıştık çünkü mizaç sıkça
dönmesi gereken o son şeylerden biridir ve hemen sonra o yerel rehabilitasyona gidebildi ve tekrar
arkadaşlıklar kurmaya başladı. Bu takım arasında harika bir kutlama zamanı olmuştu.
Jonathan Singer: Şakanın dönüş için son şey olacağını asla düşünmemiştim fakat şaka, bir şeyleri bir
şekilde anladığınızı göstermenin yolu olarak gereklidir ve onları kıvırma becerinizin ve eğer bunları
yakalamada yeterince iyi değilseniz gerçekte ne olacağıCarol Anderson: Zordur.
Jonathan Singer: O döndürmeyi yapamayabilirsiniz, evet.
Carol Anderson: Ve hiçbir şey çok eğlenceli görülmemektedir.
Jonathan Singer: Doğru.
Carol Anderson: Şimdi denilmek istenen şaka hissiyatı bile olmayan bazı bireylerin olmadığı değildirJonathan Singer: Hı – hı.
Carol Anderson: - fakat nadirdir.
Jonathan Singer: Hı-hı. Hı-hı.
Carol Anderson: Onlardan bazıları komik şeyler söylerler, geri kalanlarımız nüktenin farkında bile
değildir fakatJonathan Singer: Doğru.
Carol Anderson: - öyle değiller – size bir örnek söyleyeceğim, bunu düzenlemek isteyebilirsiniz fakat
çoklu aile grubumuz vardı çünkü bunu ara sıra yapardık ve John Hinckley Başkanı vurduğu zamandı-
www.psikososyalhizmet.com
8 of 13
12/2/2015
Jonathan Singer: Reagan.
Carol Anderson: - Reagan ve insanlar bu tür şeylerde her zaman çok meraklı olurlar çünkü ruh
hastalığını damgalamakta ve ruh hastalığı olan insanlardan korkmayı getirmektedir. Gruptaki aile
üyelerinden biri dedi, şey evet, John Hinckley’yi ne diye adlandıracaksınız ve hastalardan biri dedi ki
onu kötü atış diye adlandıracağım.
Jonathan Singer: Ve görebiliyorum ki iyileştirme bağlamında çok komik olabilir açıkçası eğer, bilirsiniz,
sadece toplum içinde değilseniz ve bağlantı yoktur. Çok saldırganca olabilir fakatCarol Anderson: Evet.
Jonathan Singer: - öyle bir şey gerçekten der ki aman, daha çok somut olacağınızı düşünmüştüm.
Carol Anderson: (Atıfta bulunarak) şizofrenik miydi, değil miydi.
Jonathan Singer: Böylece, dört aşama hakkında konuştunuz ya da üç aşama hakkında konuşuyordunuz
daha sonra ne oldu?
Carol Anderson: Tamam ilk aşama süresince bile bütün süreçte, çok küçük adımlarla yapıyoruz. Asla
pes etmiyorsunuz. Asla itmeyi bırakmıyorsunuz çünkü olumsuzluğa gömülmelerini istemiyorsunuz,
bilirsiniz, süreç ki orada hayatlarında hiçbir şey yapmıyorlar çünkü uzun çalışmada bu da çok yıkıcı
olabilir. Fakat dördüncü aşamada aşamayı şahlandırıyoruz ve kesinlikle sosyal bağlama odaklaşmaya
başlıyoruz ki bazen bu çok zordur ve çalışmaya ya da okula gitme becerisine sahip olmasına. Bütün
süreç boyunca, takımımız her zaman her seferinde sadece bir değişim gerçekleştirmekteydi. Eğer sosyal
bağlantılarla çalışıyorlardıysa, çalışma üzerine çalışma yapmazdık. Eğer belli aile olayını
yönetiyorlardıysa düğün gibi ya da sıkça üzen her ne ise pozitif olay olsa bile o zaman başlatmazdık,
bilirsiniz, sosyal ya da iş bağlantıları. Yani, her seferinde bir değişim olurdu ve dördüncü aşamada
işlevselliğe daha çok odaklaşma yaklaşımı yapardık.
Jonathan Singer: Ve dördüncü aşamada odaklaşmak için daha çok ne yapardınız?
Carol Anderson: Şey, örneğin, mesleki rehabilitasyon başlatabildiğimizde olabilirdi.
Jonathan Singer: Tamam.
Carol Anderson: Böyle bir programa başlayabilirlerdi. Onlara dışarıya gitme ve insanlarla buluşma,
sığınma evine (a drop-in center) gitme ödevleri verebilirdik. Belli berecileri kazanmalarına yardımcı
olabilirdik. Her zaman daha sonra ne yapmak istediklerine odaklaşmaydı. Onlara mümkün olduğunca
sosyal şeylerle odaklaşmak ister misiniz, işe odaklaşmak ister misiniz gibi önerilerde bulunurduk. Fakat
onların o seçimi yapmalarına izin verirdik ve bazen en zor olanını seçerlerdi ve bazen onların seçimi -bu
benim için biraz daha kolay, buradan başlamak istiyorum, şeklindeydi.
Jonathan Singer: Yani, bu gerçekten bu kişinin psikoeğitime başladığı andan bu yana ne kadar
ilerlediğine dair de bilgilendirici idi ve şimdi onunla ne istediğinize dair, devam eden gelişmeniz
için neyin en iyi olacağına dair seçim yapıyorsunuz.
Carol Anderson: Doğrudur.
Jonathan Singer: Tamam. Şimdi, beşincinin olduğundan da söz ettiniz, beşinci aşamayı da eklediniz.
Carol Anderson: Evet. Şey, başlangıçta yapmadığımız bir yolla dört ve beş arasında ayırım yaşmakla
başladık. Beşinci aşamayla söylediğiniz geleneksel aile sorunları hakkında eğer isterlerse aile terapisi
yapabileceğimizdi, bilirsiniz, şimdi işlevsel kişiye sahipsiniz, ailede başka sorunlar da vardır ki bu
ebeveynler arasında evlilik sorunları olabilir. Zaman içinde sıkça çok miktarda stresle baş edebilirler ve
www.psikososyalhizmet.com
9 of 13
12/2/2015
bu evlilik üzerinde kötü etkilere sahip olmuştur. Kişi taşınmak isteyebilir ve bununla ilgili bazı zorluklar
vardır. Yani, bu tür şeyleri aile terapisti yapacak ve böylece biz bunu önerebilirdik. Şunu demeliyim ki
bu konuda bizi destekleyen çok fazla insan yoktu. İnsanlar bu harika olabilirdi diyebiliyorlardı.
Harikulade. Başka bir şey karıştırmak istemiyorum. Bizi yalnız bırak, bilirsiniz, her altı ayda bir
geleceğiz ve şeylerin nasıl gittiğini size söyleyeceğiz. Fakat farklı bir aşamaydı ve birkaçı demişti evet,
gerçekten şimdi ilişkimize bakmamız gerekiyor.
Jonathan Singer: Yani, beşinci aşama gerçekten şunu yapmaya fırsat sağlamaktadır; insanlar yıllarca
önce yapmaya başlamış fakat sizin psikoeğitimde geliştirdiğiniz ilk dört aşamayı yapmadıkları için aile
terapisini etkin yapabilecekleri noktaya gelememişlerdi.
Carol Anderson: Benim görüşüm de bu yönde olurdu. Demek istediğim, bizim temel varsayımımız
ailenin şizofreniye sebep olmadığı ve uzun bir tarih vardı ki aile, bilirsiniz, insanlar ailenin şizofreniye
sebep olduklarını düşünüyorlar ve bunun aile iletişimi ile yapılması gerekiyordu çünkü bazen bu aileler
arasında iletişimin biraz garip olduğunu görürsünüz fakat eğer birisiyle birlikte yaşıyorsanız ki o uzun
zamandır gerçeğin ne olduğunu bilmiyorsa, sizin iletişiminiz de biraz garip olabilir. Yani, biz düşündük
ki bu tür istikrara sahip olduğunuzda, herkes gibi onlar da ilişkiyi geliştirmeyi deneme hakkına sahiptir
ve işlevselliklerini geliştirmeye ve böylece geleneksel aile terapisi eğer isterlerse bizim için de
uygundu. Fakat bizim hepimiz terapi isteyip istemediğimizi seçme hakkına sahibiz. Eğer biz işlevsel
isek, kendimiz istemediğimiz sürece terapiye ihtiyacımız yoktur.
Jonathan Singer: Doğrudur. Aile psikoeğitimi ki siz ve çalışma arkadaşlarınız geliştirdiği şekliyle orijinal
olarak dört aşamaydı ve nihayetinde beş aşamalı bir süreçtir fakat o birkaç yıla dayanan bir şeydi.
Carol Anderson: Kesinlikle.
Jonathan Singer: Yani, şundan çok farklıdır, bilirsiniz, merhaba benim adım Jonathan. Geldiğiniz için
teşekkür ederim. İşte şizofreni hakkında broşür. Bunu okumayı isteyebilirsiniz ve şimdi terapimize
başlayacağız.
Carol Anderson: Diyebilirim ki çok, çok farklıdır evet.
Jonathan Singer: Çok farklıdır, tamam.
Carol Anderson: Şey, şunu anlamalısınız ki şizofreni kronik bir hastalıktır ve insanlar bununla uzun süre
uğraşacaklar. Bu hastalığa sahip insanların %20’si asla başka bir olaya sahip olmayacaklar ve bu müthiş
bir şeydir. Fakat o insanların kimler olacağına dair kimse kehanette bulunamaz. Başladığınızda kim
olduklarını söyleyebilirsiniz. Böylece, onlarla epey bir zaman birlikte olmaya hazırlanmanız gerekir. Adil
olanı budur.
Jonathan Singer: Carol, orada sosyal hizmet uzmanları, öğrenciler, hatta belki eğitimciler her kim bu
podcasti dinliyor ve düşünüyorsa şey, bu benim düşündüğüm psikoeğitimden biraz farklı diye
düşündüklerinden şüphelenmekteyim. Öyle geliyor ki bunu çalışmakta olduğum müracaatçılarımla
kullanmak isteyebilirim, yani birisi psikoeğitimde nasıl eğitim alabilir? Bu hakkında konuştuğunuz dört
ya da beş aşamayı birisi uygulama becerisine nasıl sahip olabilir?
Carol Anderson: Şey, spesifik olarak bizim modelimizde kitap yazdık ki bu kitap aşçı kitabı tarzındadır.
Tam olarak ne yapmanız gerektiğini size söyler. Nasıl bağlantı kuracağınızı, nasıl atölye çalışması
yapacağınızı size söyler, bilirsiniz, insanları nasıl çalışmaya döndüreceğinizi, girişlerle nasıl baş
edeceğinizi ve hâlihazırda mevcuttur. Kitabın adı, Schizophrenia and the Family, Guilford Press, burada
küçük bir reklam yapıyorumJonathan Singer: Tamam. Şey, web sitesine bağlantı ekleyeceğiz.
www.psikososyalhizmet.com
10 of 13
12/2/2015
Carol Anderson: Tamam. Çoğu insan psikoeğitim yapmayı atölye çalışmaları ile öğreniyor. Biliyorum
bunu ilk yaptığımda ülkenin her yerinde tonla atölye çalışması vardı ve hatta Asya’da Güney Amerika ve
Avrupa’da. Halen de atölye çalışması yapan insanlar var Bill McFarlane gibi. İnanıyorum ki o halen bu
yönde aktiftir ve onun bazı personelleri de. SAMS web sitesinde, psikoeğitim hakkında bazı bilgiler var
ve nasıl yapılacağına dair ve buna dair oldukça somut fikirler var. Ne yazık ki, bunun çoğu mastır
programlarının, doktora programlarının özünü oluşturduğunu sanmıyorum. Daha çok fikirlere dair
heyecan duyan ve çoğunlukla ilgilenen ve bu kavramla hasta ve aile ile farklı türden ilişkiye sahip
olmaktan heyecan duyan insanlar tarafından öğrenildiğini düşünüyorum çünkü çok farklıdır ve çok daha
işbirlikçi ve daha gerçekçidir. NAMI’nin de aynı prensipleri kullanarak ortaya bir şeyler koyduğunu
düşünüyorum. Yaptıkları şeyi psikoeğitim olarak adlandırdıklarından emin değilim. Fakat bunun üzerine
yazan insanlarının olduğunu ve o insanların aynı zamanda eğitim de sağladıklarını düşünüyorum. Bu
modeldeki gerçek sadece sağduyu ile temel prensipleri kabul etmenizdir. Bir kez bu insanların dürtü ile
savunmasız olabileceklerini anladınız mı sonrasında ihtiyacınız olan şey insanlar için normal olmamasına
karşın aşırı uyarıcı değil ve daha somut adımlarla yönetilmeye ihtiyacı vardır, demek istiyorum ki bu
oldukça sosyal hizmettir özellikle sosyal hizmet ekolojik görünümü ile, bu, bilirsiniz, birçok şeyle
birlikte uymaktadır, somut yardım önermektedir. Demek istediğim, bu sadece – bu çok doğaldırJonathan Singer: Hı-hı.
Carol Anderson: - ve bilmiyorum eğer her kim bu nüfusla çalışıyorsa, bunu neden yapmazlar.
Jonathan Singer: Demek istiyorum ki siz gerçekten müracaatçının olduğu yerden başlıyorsunuz.
Carol Anderson: Aynen.
Jonathan Singer: Evet
Carol Anderson: Aynen.
Jonathan Singer: Evet. Şimdi, müracaatçının olduğu yerden başlamayı konuşurken, bu modeli sizin
geliştirdiğinizi biliyorum, şizofreni üyesi olan aile ile çalışmak fakat psikoeğitim, kavramsal olarak farklı
ruh hastalığı olan kişilerle kullanılabilir mi ve farklı ruh hastalığı olan kişilerle kullanımı çalışılmış mıydı?
Carol Anderson: Bu kesinlikle herhangi hastalığı olan insanlarla kullanılabilir. Diyebilirim ki belli
fiziksel hastalık için bile, kronik fiziksel hastalık çünkü aynı tür süreç aşamalarını izlemek faydalı
olabilir, belki tamamen bizim yaptığımız kadar değil. Bu tür modeli bipolar bozukluklar ile yapmaya
dair araştırma ve kitap var David Miklowitz tarafından yayınlandı ve belki bununla ilgili bağlantı da
eklemek istersiniz.
Jonathan Singer: Web sitesine onunla ilgili bağlantı ekleyeceğiz, evet.
Carol Anderson: Ve sanırım çocukluk bozuklukları ile ilgili çok sayıda yayın var, dikkat bozukluğu,
bilirsiniz, bu tür şeyler. Belli araştırma yapılmış mı bilmiyorum ve bizim versiyonumuzu kullanıp
kullanmadıklarını bilmiyorum, bilirsiniz, psikoeğitimin nasıl olması gerektiğine dair yapıyı fakat onlar
bunu birçok vakada psikoeğitim olarak adlandırmaktadırlar ve sizin de sözünü ettiğiniz gibi sadece
broşür uzatmaktan ibaret olduğunu düşünmüyorum. Bundan daha kapsayıcı olduğunu düşünüyorum.
Yani, her tür şey vardır ki bununla bir şekilde alakalı olabilir. Dünyadaki her sorun için bunun aspirin
olduğunu söylemiyorum fakat fiziksel ya da ruhsal belli hastalıkla baş etmede tedavinizi nasıl
yaptığınıza dair oldukça iyi bir yapı olduğunu düşünüyorum.
Jonathan Singer: Ve öyle görünüyor ki bilhassa hastalıklarda birtakım uzun ömürlülüğe sahiptir.
Carol Anderson: Grip için önermem.
www.psikososyalhizmet.com
11 of 13
12/2/2015
Jonathan Singer: Doğru. Griple oldukça ilgilidir. Evet. Psikoeğitim aile terapisi olarak kabul
edilmektedir, diğer geleneksel aile terapi modelleri ile benzerlik ve farklılıkları hakkında biraz konuşur
musunuz, Carl Whitaker’in deneyimsel (experiential) modelleri, Virginia Satir ya da Jay Haley’nin
stratejik aile terapisi gibi?
Carol Anderson: Bununla ilgili birazcık konuşabilirim. Ben ilk aile terapisi yapmaya başladığımda ki bu
yaklaşık 196-, bunun ’67 ya da öyle bir şey olduğunu söylemekte tereddüt ediyorumJonathan Singer: Hı-hı.
Carol Anderson: O zaman yaklaşık 12 yaşındaydım. Başlıca modeller deneyimsel (experiential) idi.
Virginia Satir ve sanırım Nathan Ackerman sadece kitapları olanlardı. Sizin yaptığınız şey aileyi odaya
getiriyordunuz ve onların birbirlerine karşı hislerini yaşamalarına yardımcı oluyordunuz, dahası,
bilirsiniz, birbirleri ile iletişime girmelerini sağlıyordunuz, o zamana dair benim deneyimim şuydu ki
birçok insan için faydalıydı fakat ailede psikozu olanlar için eminim faydalı değildi. Birçok modelin
bütün anlamlılığı bu tür hastalar için zorluklar içermekteydi böylece, psikoeğitim terimi ile ana
farklardan biri gerçekten duygusal ifadeleri teşvik etmemektedir, çok kompleks durumları konuşmaya
teşvik etmemektedir. Örneğin, herhangi bir zaman için çoğumuz için yoğunluğu olan şeyleri konuşmak,
din, politika, ailemiz, en zor konular seksüellik hakkında ya da bütün bu tür şeyler, bunlar psikoeğitimin
ilk dört aşamasının bir parçası değil ve burası birçok aile terapisinin odaklandığı yerdir.
Diğer bir konu aile terapi modellerinin çoğunluğu hangi bozukluk olursa olsun, hangi semptom olursa
olsun sebebinin aile olduğunu varsayarak “the identified patient” (bozuk fonksiyonlu aile bireyi) olarak
sunar. Ve böylece daha erken modeller, o sadece, çalışmaz ve onlar çok farklıdır. Şimdi, yapısal
düşünce çok kısa süreli modeldir. Bu oldukça belli görevlere odaklaşır ve biz bunu çok anonimleştirdik.
Çok fazla farklılık yoktur. Ve hatta Bowen modeli çok fazla anksiyeteyi azaltmaya odaklaşır ve biz de
kesinlikle ona aynı şekilde odaklaşıyoruz bunu tanımlamamış olsam bile çünkü biz tarihsel yaklaşım ya
da aile köken yaklaşımı yapmıyoruz. Bunu Bowen modeli olarak tanımlamıyor olabilirim fakat bununla
bazı bağdaşmalar var. O diğer şeylerden bazılarını dahil ederek bu modelin yapısını insanların
değiştirebileceğini düşünüyorum. Sadece ilk aşamalarda önermeyebilirim çünkü en önemli şeyin bu
kişiyi hastanenin dışına çıkarmak, işlevsel kılmak ve bunu toplum içinde yapmak olduğunu
düşünüyorum.
Jonathan Singer: Carol, psikoeğitimin nasıl geliştirildiği hakkında geçmiş deneyimlerinizi bizimle
paylaştınız, psikoeğitimde adımların ne olduğu, mevcut aile terapi modelleri ile benzerlik ve farlılıkları
ve tabi ki tedavinin nasıl bir şey olduğuna dair örnekler verdiniz, benim merak ettiğim belki bize birinci
aşamadan beşinci aşamaya kadar psikoeğitimin bütün aşamalarına katılan bir aile hakkında ve biraz bu
sürecin neye benzediğine dair konuşur musunuz?
Carol Anderson: Elbette. Bir vaka genç bir adamı düşünüyorum ki o 7 yıldır hastaydı ki çok ciddi olarak
hastaydı ve o yedi yıl süresince sadece birkaç iyi zamanı olmuştu ve biz onu aldığımızda, o zaman için
adam evsizdi (homeless), halen ailesi ile bağlantıdaydı fakat evsizdi. Kötü zamandaydı. Yedi yıldır
dişlerini fırçalamıyor, duş almıyordu. Şey, belki o yedi yılda belki duş almıştı fakat yedi yıldır dişlerine
dokunmamıştı ve aile onu geri eve almak istiyordu çünkü sokakta onun güvenliğinden
kaygılanmaktaydılar. Demek istediğim, bu hastalara orada oldukları sürece çok fazla kötü şeyler
olmaktadır. Böylece, küçük görevlere odaklanmaya başladık ki bu modelin temasının parçasıdır, küçük
değişimler. Biz başarı deneyimleri oluşturmak istiyorduk. Dolayısıyla, ilk görev olarak ev ödevi görevi
olarak oturum arasında bir ara biz orada olduk ve bu ilkti – sonraki oturumda onun bir kez dişlerini
fırçalamasını sağlayacaktık.
Jonathan Singer: Gerçekten. Yani, bu görevi nasıl ortaya koydunuz?
Carol Anderson: Şey, bu görev şunun içindi çünkü o geri eve gidecekti ve ailesi için öz bakımını
yapamayan bu kişiye sahip olmak bu çok zor gelmekteydi, etrafta pis kokan kişi ve bu konuda kaygıları
vardı fakat bilirsiniz, bu yapılabilecek bir şeydi de. Bu alınabilecek bir şeydi ve bunda bazı başarılar
www.psikososyalhizmet.com
12 of 13
12/2/2015
elde edebileceğimizi düşündük, çünkü biz güven inşa etmek istiyorduk ve şöyle bir şeyle başlamak
istemezsiniz – onun psikotik düşünceleri gibi çok kritik sorunlarla değil fakat kişinin hazırlanmaya
başlayabileceği ve aile ve toplum üyeleri tarafından uygulanabilecek konular.
Jonathan Singer: Yani, bu sizin ilk ve ikinci aşamaları tamamlamanızdan sonraydıCarol Anderson: Ve atölye çalışması.
Jonathan Singer: -ve atölye çalışması ve ikinci aşama. Yani, bu üçüncü aşamadırCarol Anderson: Doğru.
Jonathan Singer: = ve aile size geldi ve onu eve istiyoruz, biz onu önemsiyoruz, fakat dürüst olmalıyız,
bu biraz üzücü ve onun kötü kokusu ve dişleri bizi rahatsız ediyor dedi. Ve böylece siz tamam dediniz,
peki bu onun başarılı olabileceği bir şeydir ve dolayısı ile bu ilk görevdi.
Carol Anderson: Bu ilk görevdi ve o bunu yaptı ve o kademeli – bir görev diğerinin üzerine inşa ediliyor
ta ki o daha çok sosyal olarak kabul edilebilir görülünceye dek ve bu arada, aile onun hakkında daha iyi
hissediyor. Daha az baskı vardır. Onun üzerinde daha az zorlama yapmaktadırlar. Ona bağlı olmasına
izin veriyorlar ve o oturumlarda bize rapor etmektedir, vs. Ve sonra aşamalı olarak onun ev dışına daha
çok gitmesini ve bir tür sosyal bağlantılar edinmelerini inşa ediyoruz. Ve biz onunla aylarca ve aylarca
konuşuyoruz ve onun rahat hissettiği noktaya gidiyoruz, bazen diğer hastalardan birisiyle ilişkilerinin
geldiği noktaya fakat sonra kademeli olarak geniş aile ve toplumdaki diğer insanlarla ilişkisi. Sonunda, o
bir lokantada yerleri süpürme işine girdi. Bir sanat var insanların ruh hastalığı yanında onların parlak
yönünü alan onu görmek için böyle bir mesleğe sahip olmak gerekmektedir. Fakat bu tür şeyleri
sunmanın yolu işinizin olmasını, sorumluluğunuzun olmasını, erken kalkmayı, vs. gerektirir ve böylece
bizim inşa ettiğimiz beceriler bu tür işlere sahip olmanızı veya sahip olmak istediğiniz hayatı size
sağlar.
Dolayısıyla, onun sonunda daha iyi bir işi oldu, sonunda üniversiteye gitti ve mezun oldu, kız arkadaş
edindi ve bu noktada, uzun zamandır şeyler istikrarlıydı aileye onların sorunları hakkında konuşma
fırsatını sunduk ve ebeveynler ilişkimiz üzerinde onsuz çalışmak istiyoruz demek için o zamanı seçtiler
çünkü en başta bütün bu ruh hastalığı sorununu söyleyebilmek için çok fazla yıllar geçirdik ki artık
birbirimizi bile tanımıyoruz. Ve böylece ilişkileri hakkına konuşmaya başladılar ve kendilerini yeniden
tanımaya başladılar. Biz onları dışarı buluşmaya görevlendirdik ve hepsi ve onlar bunu yaptı. Ve bunun
da olabildiğini görmek bizim için harika deneyimdi çünkü nihayetinde herkes ailenin yoluna gitmeyi
seçmemektedir.
Jonathan Singer: Ve ebeveynler kendi sorunları üzerinde çalışıyorlar, bu beşinci aşamaydı ki sizin
hakkında konuştuğunuz ailelerin çoğunluğu bunu böyle yapmamaktadır.
Carol Anderson: Doğru. Doğru. Doğru.
Jonathan Singer: Tamam.
Carol Anderson: Yani, harika başarılmış bir vakaydı ve öyle sanıyorum ki onların hepsi üniversiteye
gidemeyebilir, demek istediğim, açıkçası bunu pek yapamayan hastalar var ve hastalar vardır ki her
zaman biraz gariptir ya da kendilerinden biraz uzaktırlar fakat onların birçoğu diğer insanların
araştırmalarından bildiğimiz kadarıyla ve bu rahatsızlıkta uzun süreli 20 yıllık takiplerde bir ruhsal
hastalığı olduğunu bilemeyebilirsiniz. Yani, zaman içinde daha iyi olmaya eğilimlidir eğer niteliksizliği
giderebilir ve hastanenin uzun zamandaki olumsuz etkilerini giderebilirseniz.
Jonathan Singer: Carol bugün bizimle aile psikoeğitimi hakkında konuşmak için zaman harcadığınız için
çok teşekkür ederim. Benim için çok büyük bir keyifti.
www.psikososyalhizmet.com
13 of 13
12/2/2015
Carol Anderson: Ben de haz duydum aslında.
Jonathan Singer: Pekâlâ. Harika. Çok teşekkür ederim.
Carol Anderson: Hoşça kalın.
—Son—
Çeviren: Imdat Artan Sosyal Hizmet Uzmanı
References
•
•
•
•
•
Anderson, C. M., Hogarty, G. E., & Reiss, D. J. (1986). Schizophrenia and the family: A practitioner's guide
to psychoeducation and management. New York: The Guilford Press.
Brown, G. W., Birley, J. L., & Wing, J. K. (1972) Influence of family life on the course of schizophrenic
disorders: A replication. British Journal of Psychiatry, 121(562) 241-258.
McFarlane, W. R. (2003) Family psychoeducation and schizophrenia: A review of the literature. Journal of
Marital & Family Therapy, 29(2), 223-245.
Miklowitz, D. J. (2007) The role of the family in the course and treatment of bipolar disorder. Current
Directions in Psychological Science, 16(4), 192-196.
Miklowitz, D. J., George, E. L., Richards, J. A., Simoneau, T. L., & Suddath, R. (2003). A randomized
study of family-focused psychoeducation and pharmacotherapy in the outpatient management of bipolar
disorder. Archives of General Psychiatry, 60(9), 904-912.
Pekkala E, Merinder L. (2002). Psychoeducation for schizophrenia. Cochrane Database of Systematic
Reviews, 2. Art. No.: CD002831. http://dx.doi.org/10.1002/14651858.CD002831.
Web links National Mental Health Information Center: Family Psychoeducation
•
As the federal agency responsible for promoting the quality, availability, and accessibility of services for
people with mental illness, CMHS is responsible for identifying treatments for mental illness that work.
The materials in this resource kit document the evidence for the effectiveness of Family Psychoeducation
and provide detailed information to help communities to implement the practice in real world settings.
Links to information about psychoeducation for a variety of disorders:
http://www.psychoeducation.com/links/psychoeducation.html NAMI: Family Psychoeducation
www.psikososyalhizmet.com